Είναι ευεργέτης της ανθρωπότητας, ένας υπερασπιστής των ελευθεριών μας και – γιατί όχι; – ο εμπνευστής της «νέας δημοσιογραφίας»; Ή, τελικά, μαριονέτα του Βλαντίμιρ Πούτιν; Αυτή η δεύτερη εκδοχή φαίνεται να ισχύει πια: ο μύθος του Τζούλιαν Ασάνζ καταρρέει κομμάτι – κομμάτι όσο προχωρούν οι έρευνες για το Russiagate. Οι οποίες έρευνες έχουν φτάσει πια στο τρίγωνο που συνδέει τον Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, τους Ρώσους και τη Wikileaks.

Δεν είναι η πρώτη φορά, γράφει η Repubblica, που οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και ο ιστότοπος των αποκαλύψεων εμφανίζονται να έχουν κάποια σχέση. Αλλά εδώ τα πράγματα είναι πιο σαφή από ποτέ: όπως προκύπτει από την έρευνα του εισαγγελέα Μόλερ, ο Τραμπ Τζούνιορ είχε ζητήσει από τη Wikileaks να βοηθήσει τον πατέρα του δημοσιεύοντας τα email της Χίλαρι Κλίντον αλλά και μυστικά του Δημοκρατικού Κόμματος.

Η δουλειά γίνεται, η λάσπη πέφτει. Αλλά ποιες είναι οι πηγές της Wikileaks; Οι ρώσοι χάκερ. Γεγονός που δεν εμποδίζει τον Τραμπ να παίξει το δικό του παιχνίδι: «Τα ανέντιμα μέσα ενημέρωσης δεν αναπαράγουν τις αποκαλύψεις της Wikileaks» γράφει στο Twitter. Ηταν ο ίδιος εξάλλου που τον Ιούλιο του 2016 είχε απευθύνει μια σχεδόν δημόσια και ανήκουστη έκκληση: «Ρωσία, εάν με ακούς, ελπίζω να καταφέρεις να βρεις τα 30.000 mails της Χίλαρι». Η έκκληση θα αφήσει άφωνους πολλούς. Λίγοι θα εκπλαγούν, αντίθετα, όταν η Wikileaks θα βάλει το χεράκι της για να γίνει η επιθυμία του πραγματικότητα.

Ηταν όμως μια εξέλιξη που μπορούσε να φανταστεί κανείς όταν το 2010 η Wikileaks, με πηγή την Τσέλσι Μάνινγκ, στρατιώτη τότε με θητεία στο Ιράκ, συγκλόνιζε τον κόσμο με τις αποκαλύψεις της; Ο Ασάνζ ήταν τότε ένας άγγελος της διαφάνειας. Κι όταν, τον Δεκέμβριο του 2010, συλλαμβάνεται και κρατείται επί δέκα ημέρες, δεκάδες προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου, ανάμεσά τους και ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, μαζεύουν χρήματα για να πληρώσουν την εγγύηση.

Το 2013 πέφτει η πρώτη σκιά: Όταν το άλλο «βαθύ λαρύγγι», ο Έντουαρντ Σνόουντεν, βρίσκει καταφύγιο στο Χονγκ Κονγκ για να ξεφύγει από τους αμερικανούς διώκτες του, ο Ασάνζ του συστήνει να αναζητήσει την προστασία του Κρεμλίνου. Τρία χρόνια αργότερα, κι ενώ απομένει ένας μήνας έως τις αμερικανικές εκλογές, οι New York Times θα προχωρήσουν σε μια μάλλον αυτονόητη επισήμανση:  οι αποκαλύψεις του «μύθου» Ασάνζ είναι μονόπλευρες.

Μα να μην αποκαλύπτει ποτέ κάτι που να μπορεί να ενοχλήσει τη Ρωσία, την Κίνα ή τον ίδιο τον Τραμπ; Ο ίδιος υπερασπίζεται τον εαυτό του με το επιχείρημα ότι δεν έφτασε ποτέ τίποτε το ενδιαφέρον για τη Ρωσία, την Κίνα ή τον Τραμπ. Αλλά και πάλι: τόσες αποκαλύψεις για τις αμερικανικές σφαγές στο Ιράκ, ούτε μία για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς στη Συρία; Ούτε μία για τα κρυφά πλούτη του Βλαντίμιρ Πούτιν ή του Σι Τζιπίνγκ;

Ερωτήματα που συμποσούνται σε ένα και μόνο: Είναι αυτός ο τύπος άγγελος της διαφάνειας ή δαίμονας της προπαγάνδας;

 Φωτό: Ο Ασανζ χαιρετά τους δημοσιογράφους από την πρεσβεία του Ισημερινού όπου μένει από το 2012 Πηγή: EPA/FACUNDO ARRIZABALAGA

Η Eμιλι Ντρούετ ήταν 18 ετών, είχε πάθος για το κλαρινέτο (και τον Τζάστιν Μπίμπερ) και μια καριέρα δικηγόρου μπροστά της, όταν έβαλε τέλος στη ζωή της στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν στη Σκωτία. Ήταν Μάρτιος του 2016. Στις εβδομάδες που προηγήθηκαν του θανάτου της, η Eμιλι τον είχε ουσιαστικά προαναγγείλει μέσα από δεκάδες sms που έστειλε στις φίλες της. Sms που αναφέρονταν στη σχέση της με τον Ανγκους Μίλιγκαν, φοιτητή επίσης στο Αμπερντίν.

Μέλος οικογένειας της ανώτερης κοινωνικής τάξης, με έναν επιφανή πρόγονο (τον φιλάνθρωπο Αντριου Κάρνεγκι), με τη φήμη του μάτσο αρσενικού στην πανεπιστημιούπολη, ο Μίλιγκαν την πλήγωνε – κι όχι μόνο ψυχολογικά. Ομως ήταν πάντα η Εμιλι που έπρεπε να φταίει. Το ίδιο ένοχη ένιωθε και μετά την προσπάθειά του να την στραγγαλίσει και να την χτυπήσει άσχημα, οκτώ ημέρες πριν από το θάνατό της. «Το αξίζω», έγραψε στις φίλες της, παραδομένη και ανίσχυρη. «Εγώ τον έκανα να θυμώσει».

Ο Μίλιγκαν συνέχισε να την προσβάλει με sms τις επόμενες ημέρες εκείνου του καβγά. Προσπάθησε ακόμη και να την πνίξει λίγα λεπτά πριν εκείνη αυτοκτονήσει. Μετά το θάνατο της Εμιλι, ο Μίλιγκαν κατάφερε να γλυτώσει με 180 ώρες κοινωφελούς εργασίας.

Χθες – γράφει ο Guardian – η μητέρα της Εμιλι, Φιόνα, έδωσε τη συγκατάθεσή της για τη δημοσίευση των sms της κόρης της. Θα διαδοθούν ευρέως, μέσω αφισών, κατά μήκος των λεωφόρων του πανεπιστημίου του Αμπερντίν. Θα χρησιμεύσουν για να αναδείξουν τη δίνη της ψυχολογικής χειραγώγησης στην οποία μπορεί κάποιος να βυθιστεί μέχρι να φτάσει να συγχέει τη βία με την αγάπη, και το να είναι στόχος με το να είναι ένοχος.

Στις 25 Νοεμβρίου ήταν η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών: αυτά τα sms θα δώσουν σε όλους το σκληρότερο μάθημα.

Φωτό: Η Εμιλι Ντρούετ χωρίς άλλα λόγια. Πηγή: The Guardian

Είναι η άμμος μία άπειρη πρώτη ύλη; Oχι, και το γνωρίζουν πολύ καλά στο Μαρόκο, όπου ο κίνδυνος εξαφάνισης γίνεται όλο και πιο απτός. Οπως γράφει η Monde, «αυτοί οι κόκκοι χιλιοστών χρησιμοποιούνται με διάφορους τρόπους. Πρώτα απ ‘όλα, στον τομέα των κατασκευών, όπου η άμμος χρησιμοποιείται για την άσφαλτο και το τσιμέντο, αλλά και το γυαλί και τα μικροτσίπ».

Την μαζεύουν οι λεγόμενοι «κλέφτες άμμου» – ορισμένοι έρχονται με μπουλντόζες πάνω από τους αμμόλοφους και «παίρνουν ό,τι μπορούν». Αλλά υπάρχει κι  ένας στρατός από παιδιά, όπως στο Λαράς για παράδειγμα όπου «εργάζονται αντί να πηγαίνουν στο σχολείο». Ο τυπικός κλέφτης άμμου είναι «μεταξύ 10 και 17 ετών, ενώ κερδίζει το ποσό των 4 ευρώ την ημέρα για να φορτώσει την άμμο σε γαϊδούρια».

Ένας από αυτούς, ο 11χρονος Καρίμ, με το φτυάρι στο χέρι βγάζει την άμμο και την μεταφέρει με μουλάρι στην κορυφή του βράχου πέρα δώθε, για οκτώ εξαντλητικές ώρες κάθε μέρα. Τα αφεντικά, όπως μια «μικρή μαφία», προσλαμβάνουν εκατοντάδες παιδιά που «δουλεύουν σαν τα μυρμήγκια κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών».

Φυσικά, με την άμμο κερδίζουν περισσότερα από ό, τι με τα φιστίκια – και με λιγότερη κούραση. Ποιος να νοιαστεί λοιπόν για το σχολείο; «Αν πραγματικά πρέπει να ιδρώσουμε, καλύτερα να το κάνουμε για τα χρήματα», εξηγεί ο Καρίμ. Αλλά η άμμος τελειώνει, γράφει ο Economist, και αφορά ολόκληρο τ0ν πλανήτη. Τελειώνει σαν να αδειάζει μια ζωτική κλεψύδρα.

 Φωτό: Κι όμως δεν είναι ανεξάντλητη. Πηγή: Shutterstock

Στο λεωφορείο ή στο μανάβικο, σε ένα πάρτι ή στην ουρά στο ταχυδρομείο: σύμφωνα με μια μελέτη που πραγματοποίησε ο ψυχολόγος Νίκολας Eπλεϊ από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου και η Τζουλιάνα Σρέντερ του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, «οι συζητήσεις με τους ξένους βελτιώνουν την ατομική ευτυχία».

Η ομάδα συνέλεξε μαρτυρίες εκατό ατόμων που μετακινούνταν από και προς τη δουλειά τους στην περιοχή Χόμγουντ  του Ιλλινόι με τρένα, λεωφορεία και ταξί, χωρισμένα σε τρεις ομάδες: εκείνοι που θα έπρεπε να μιλήσουν σε κάποιον ξένο, εκείνοι που θα κοίταγαν τη δουλειά τους και εκείνοι που θα συμπεριφερόταν όπως έκαναν συνήθως. Όπως αναφέρει το Quartz, οι άνθρωποι στη συνέχεια πήραν μέρος σε  μια έρευνα για το αίσθημα της θλίψης ή της ευτυχίας που βίωσαν κατά τη διάρκεια της μετακίνησής τους και σε σχέση με «τις εκτελεστικές λειτουργίες του εγκεφάλου, δηλαδή την εστίαση, τον σχεδιασμό, την προτεραιότητα και την οργάνωση».

Διαπιστώθηκε ότι η διαδρομή ήταν πολύ πιο ευχάριστη, αν μιλούσαν σε έναν ξένο. «Πρέπει να κάνουμε αυτές τις περιστασιακές συνομιλίες πιο συχνά, ειδικά σε μέρη όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες ή οι αίθουσες αναμονής. Εκτός από το να μας κάνουν να χαμογελάμε, αυξάνουν και την περιέργειά μας» καταλήγουν οι ερευνητές και δίνουν μια συμβουλή: «Αύριο, κατά τη μετακίνησή σας από το σπίτι στη δουλειά ή στο διάλειμμα στο κοντινό καφέ ή στο πάρτι, πιάστε κουβέντα με έναν άγνωστο».

Φωτό: Μια χαρά είναι και πάνω στην βέσπα.  Πηγή: Shutterstock