Η φάση της άσκοπης και ατελέσφορης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους δανειστές της μοιάζει να τελειώνει.

Εχοντας σπαταλήσει χρόνο, χρήμα, πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο και ενδεχομένως την υπομονή των πολιτών και των συνομιλητών του, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να προσανατολίζεται στο κατά κάποιους απροσδόκητο: την υπογραφή μίας συμφωνίας, η οποία δεν προσφέρει στον ίδιο και την Ελλάδα τίποτε περισσότερο από εκείνη που θα μπορούσε να έχει υπογράψει την Απρίλιο του 2015. Αντιθέτως, δεσμεύει τη χώρα μέσω του δημοσιονομικού «κόφτη», με τρόπο που καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε καν να συζητήσει με τους δανειστές.

Η επιβεβαίωση όλων αυτών μένει να επαληθευτεί, να διαψευστεί ή να πάρει μια παράταση στη συνεδρίαση του Eurogroup της 24^ης Μαΐου.

Εως τότε, ο Τσίπρας και οι βουλευτές του θα πρέπει να έχουν ψηφίσει στη Βουλή την επιβολή νέων έμμεσων φόρων και τον αυτοματοποιημένο μηχανισμό δημοσιονομικής προσαρμογής, εν συνεχεία τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων και πολλά άλλα «νεοφιλελεύθερα» μέτρα.

Οι περισσότεροι σπεύδουν να προκαταλάβουν την εξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει, το Eurogroup θα επιβραβεύσει, η πολιτική θα δρομολογηθεί, οι Ελληνες θα πληρώνουν μέχρις εξαντλήσεως.

Παρά ταύτα, στον δρόμο υπάρχουν πολλές «χοντρές κυρίες».

Στον αμερικανικό Τύπο εμφανίστηκε πριν από μερικές δεκαετίες ένα από τα πλέον επιτυχημένα και εύστοχα κλισέ. «It ain’t over until the fat lady sings» (Δεν τελειώνει έως ότου τραγουδήσει η χοντρή κυρία).

Πρωτοχρησιμοποιήθηκε από αθλητικογράφους, σύμφωνα με μία εκδοχή, προκειμένου να περιγράψουν ότι η έκβαση κάποιων αθλητικών αναμετρήσεων κρίνεται στο τέλος και πιθανώς με απροσδόκητο τρόπο. Εμπνευση είχε δοθεί από την δραματουργία της όπερας, όπου συνήθως μία ευτραφής πρωταγωνίστρια έκλεινε τον κύκλο του δράματος.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται πλέον φαντασία για να ενσαρκώσει πειστικά τον ρόλο που του έχει αναθέσει η Ιστορία. Ενα δικό του «Ζάππειο» μπορεί να το ξεχάσει

Υπό τις παρούσες συνθήκες, υπάρχουν πολλές «fat ladies» που θα πρέπει να περιμένουμε να τραγουδήσουν.

Για παράδειγμα:

Μία από αυτές είναι η Ανγκελα Μέρκελ ή/και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μέχρις στιγμής έχουν ξεκαθαρίσει ότι συζήτηση για το χρέος δεν χρειάζεται καν να γίνει και ότι «το ξαναβλέπουμε όταν χρειαστεί». Θα αποδεχθεί κάτι τέτοιο η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, η οποία χρειάζεται απεγνωσμένα κάτι για να «πουλήσει» στην εσωτερική λαϊκή αγορά της πολιτικής καθημερινότητας;

Μία άλλη είναι το ΔΝΤ. Επιμένει στην ανάγκη μείωσης του χρέους και την υιοθέτηση μίας άλλης φιλοσοφίας και πρακτικής για την επίλυση του ελληνικού ζητήματος. Ποιος θα είναι ο ρόλος του την επόμενη ημέρα;

Μία τρίτη είναι η αμερικανική κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι πλέον κατευθύνει και επηρεάζει ένα πολυσύνθετο οικονομικό και γεωπολιτικό παιχνίδι, εργαλειοποιώντας την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και σχεδιάζοντας ανατροπές συσχετισμών στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Πού θα το φτάσει η Ουάσιγκτον και πόσο την εξυπηρετεί τελικά η σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου;

Μία άλλη «fat lady» είναι οι πρωταγωνιστές στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.

Ο Πρωθυπουργός. Ο κ. Τσίπρας έχει μεν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας, όμως καλείται να κάνει κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο: να εφαρμόσει όλα αυτά που φαίνεται να αποδέχεται, από τις μειώσεις μισθών και τις αυξήσεις φόρων, έως την μείωση του Δημοσίου. Το ξέρει το «τραγούδι»;

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται πλέον φαντασία για να ενσαρκώσει πειστικά τον ρόλο που του έχει αναθέσει η Ιστορία. Πιθανότατα δεν θα αποδεχθεί την συμφωνία που προεξοφλείται ότι θα φέρει ο κ. Τσίπρας, όμως αυτή θα τον δεσμεύει. Ενα δικό του «Ζάππειο» μπορεί να το ξεχάσει, η πολιτική του ρητορική θα πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να μεταθέσει το κέντρο βάρους της αλλού.

Είναι προφανές ότι έπειτα από έξι χρόνια μνημονιακής πρόβας, η «fat lady» και οι μεταμορφώσεις της έχουν πλέον κυρίαρχο ρόλο.

Πλην όμως, κανείς δεν ξέρει ακόμη πότε θα βγει στην σκηνή και ποια θα είναι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News