Το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμη κουράγιο και αυταπάτες ώστε να γιορτάζει τα 42 χρόνια από την ίδρυσή του. Το δυστύχημα είναι ότι η πιθανώς ιστορικά τελευταία ηγετική του «ομάδα» είτε δεν κατανοεί είτε αρνείται να αποδεχθεί ότι λόγοι για εορτασμούς δεν υπάρχουν. Φαίνεται άλλωστε και σε ένα από τα επετειακά βίντεο που δημιουργήθηκαν για την 42η «3η Σεπτέμβρη».

https://www.youtube.com/watch?v=7A3ORGyCIYI

Ενα απογοητευτικό προσκλητήριο νεκρών, με εκφώνηση της Φώφης Γεννηματά, η οποία σε τόνο που θυμίζει φοιτητική ή και σχολική συνέλευση, αναφέρεται στον Ανδρέα, στην Μελίνα, στον πατέρα της, στον Γιάννη Αλευρά, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, τον Σάκη Πεπονή, τον Πέτρο Μόραλη… Πρόσωπα που προσέφεραν αναμφίβολα, αλλά που τίποτε δεν έχει να πει σε κανέναν σήμερα το άκουσμα του ονόματός τους.

Δυστυχώς όλα αυτά θυμίζουν με θλιβερό τρόπο τον Ζίγδη και τον Μαύρο και την άρνηση της ΕΔΗΚ τους να αποδεχθεί το μοιραίο. Αν αυτό σημαίνει κάτι, το βίντεο είχε έως το μεσημέρι της 3ης Σεπτέμβρη κάτι λιγότερο από 900 προβολές στο ΥouΤube…

Ακόμη και η πολιτική καθημερινότητα του σημερινού ΠΑΣΟΚ προδίδει την αδυναμία του να ενεργήσει και να προτείνει κάτι για την χώρα. Η μοναδική ενασχόληση της Φώφης και μερικών ακόμη είναι το πώς θα καταφέρουν να συνεννοηθούν σε κάποια βάση με τον Σταύρο Θεοδωράκη, χωρίς όμως να χαθεί η πολιτική αυτονομία του κόμματος, ώστε να φτιάξουν κάτι που κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς θα είναι (αν είναι…), να κατεβούν στις εκλογές και να μην συνεργαστούν στην συνέχεια «ούτε με την ΝΔ, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Δυστυχώς, όλα αυτά οδηγούν πολλούς στην διαπίστωση του πολιτικού θανάτου ή στην θλιβερή αποδοχή της αναγκαιότητας μίας ιδιότυπης πολιτικής ευθανασίας, ώστε κάποια ζωτικά όργανα να δωρηθούν εγκαίρως σε νέους πολιτικούς λήπτες, που τα έχουν ανάγκη.

Μία τέτοια τολμηρή παραδοχή διατύπωσε προσφάτως ο πανεπιστημιακός Κωνταντίνος  Σοφούλης. Σε άρθρο του στην Μεταρρύθμιση με τίτλο «Καιρός με τιμή να θάψουμε το ΠΑΣΟΚ που αγαπήσαμε», αναφέρει ευθύς εξαρχής: «Πιστεύω ότι ήλθε η ώρα να διαπιστώσουμε με θάρρος τον θάνατο και να θάψουμε με την πρέπουσα τιμή το κόμμα στο οποίο συνεισφέραμε τις όποιες δυνάμεις μας, για να ανοίξει ο δρόμος του διαδόχου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Η τιμητική ταφή του πρέπει να γίνει για να απελευθερωθούν τα ζωντανά κύτταρα που έχουν επιβιώσει ώστε να γονιμοποιήσουν τον διάδοχό του που θα καλύψει τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας».

Κατά τον ίδιο αρθογράφο, «το πρακτικό ερώτημα είναι, όπως υποθέτω, για πολλούς: Γιατί να διαπιστώσουμε επίσημα τον θάνατο και να μη επιμείνουμε στην διασωληνωμένη φυτοζωή που τουλάχιστο εγγυάται ορατό βήμα για συμμετοχή στις διεργασίες για την ενότητα του χώρου;  Ο λόγος είναι απλός: Τώρα σημασία έχει το τι δυνάμεις μπορούμε να ρίξουμε πρωτογενώς στην χοάνη όπου να γεννηθεί το Σοσιαλδημοκρατικό Κίνημα. Οι δυνάμεις μας είναι τα καταξιωμένα στελέχη και οι νεώτεροι βλαστοί που στο μεταξύ προέκυψαν τα τελευταία χρόνια. Στη διαδικασία πρέπει να συμμετάσχουν ως προσωπικότητες με την ατομικότητα της προσφοράς τους. Όχι ως οργανωμένοι σε μηχανισμούς με παρελθοντική σημασία. Γιατί, στην περίπτωση αυτή η δημιουργία του νέου κόμματος θα επιβαρυνθεί από την αρχή με πολλά και πολυσχιδή κέντρα μερικής εξουσίας και θα μετατρέψει την διαδικασία προς το νέο κόμμα σε παζάρι κεκτημένων με άδηλη σημασία για το παρόν».

Η πρόταση γίνεται ακόμη σαφέστερη: «Η  γνώμη μου είναι ότι από τώρα πρέπει να δηλωθεί η διάλυση του ΠΑΣΟΚ ευθύς ως προκύψει το νέο σχήμα της σοσιαλδημοκρατίας και να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση για αναλογικές εκπροσωπήσεις συνισταμένων. Δεν βλέπω κανένα λόγο να περάσουμε από ένα στάδιο σαν αυτό που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να καταλήξει να γίνει προσωπικό κόμμα του Τσίπρα που άγει και φέρει πλέον τα μέλη των συνιστωσών που του απέμεναν με δέλεαρ την συμμετοχή στην εξουσία. Η Σοσιαλδημοκρατία έχει ανάγκη από ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συνοχή, που θα θέτει οριστικά στην άκρη κάθε παιχνίδι προσωπικής στρατηγικής που αντλεί την ύπαρξή του από το παρελθόν».

Είναι άγνωστο αν η Φώφη Γεννηματά είναι πρόθυμη και έτοιμη να προχωρήσει σε μία τέτοια τολμηρή απόφαση. Είναι μάλλον αμφίβολο, για την ακρίβεια. Ακόμη πιο αμφίβολο είναι το να επιθυμεί ο Σταύρος Θεοδωράκης και τα στελέχη του Ποταμιού να απορροφηθούν από ένα κόμμα που έστω και αν διατηρεί έναν πυρήνα μηχανισμών, με τίποτε δεν μπορεί να ξεφύγει από την εκπροσώπηση του παλιού. Αυτού του παλιού που με τόση επιτυχία έως τώρα στήνει κάθε τόσο στον τοίχο ο Τσίπρας και επιτυγχάνει να μαζεύει ψήφους, εξαπατημένων μεν, αλλά ψήφους.

Το ζητούμενο μίας νέας δύναμης στον χώρο της Κεντροαριστεράς είναι αδιαμφισβήτητο και, με όρους πολιτικής επιστήμης, είναι και μία αναπόδραστη εξέλιξη. Πάντοτε έτσι συμβαίνει όταν δημιουργούνται ακραίες πολώσεις και διλήμματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.

Αλλωστε είναι ήδη ορατό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά την αρχική του ορμητικότητα δεν συγκινεί ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς, οι οποίοι μόνο ως αναγκαία λύση θα τον ψήφιζαν για να φύγει ο Τσίπρας. Ακόμη και αν αυτό συμβεί, μία μερίδα των πολιτών δεν θα έχει πολιτική έκφραση και δύσκολα θα μπορέσει να την βρει στην ΝΔ.

Το θέμα είναι, όπως αναφέρουν στελέχη του χώρου που σήμερα απέχουν από την κεντρική πολιτική σκηνή, αν αυτή τη φορά η δημιουργία μίας νέας πολιτικής δύναμης στον χώρο του Κέντρου θα έλθει εγkαίρως ώστε να καλύψει το κενό και όχι έπειτα από μία καταστροφή και μία πολιτική κρίση, η οποία θα έχει δραματικές επιπτώσεις.

Σύμφωνα με πληροφορίες, όσο η Φώφη και ο Σταύρος αναλώνονται σε ξέπνοα και αμήχανα πολιτικά φλερτ και ραντεβού, στελέχη του χώρου της Κεντροαριστεράς δεν μένουν αδρανή.

Οπως αναφέρουν πρόσωπα που προέρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, με εμπειρία και θητεία σε κυβερνήσεις και άλλες θέσεις, κάποια στελέχη είναι έτοιμα και πρόθυμα να κινητοποιηθούν.

Συναντήσεις έχουν γίνει, οι συζητήσεις είναι αρκετά προχωρημένες και αυτό που αναμένουν ειναι μία κατάληξη στις συζητήσεις Σταύρου – Φώφης. Αν από αυτές προκύψει – με επιμονή της Φώφης Γεννηματά και των όσων λίγων βαρόνων έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ να υπερασπίζονται τις βουλευτικές τους έδρες – μία ομοσπονδοποίηση των δύο κομμάτων, ενός κλινικά νεκρού και ενός που ψάχνεται, τότε δυνάμεις πιθανολογείται ότι θα ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου σχήματος.

Και σύμφωνα με την ίδια γραμμή πληροφόρησης, ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι δεν είναι διατεθειμένοι να μπουν σε διαδικασία αφομοίωσης από το ΠΑΣΟΚ, αλλά  τείνουν περισσότερο να αποτελέσουν τμήμα ενός νέου σχήματος, με τους όρους που περιγράφονται εν πολλοίς στο άρθρο του Κωνσταντίνου Σοφούλη.

Εν όψει μίας διαφαινόμενης τέτοιας εξέλιξης, ένα ερώτημα – ίσως ήσσονος σημασίας, αλλά πάντως ενδιαφέρον, καθώς κάθε ψήφος μετράει – θα είναι το θα πράξουν όλες οι υπόλοιπες κινήσεις που έχουν προκύψει από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όπως το Κίνημα του Γιώργου Παπανδρέου, η Επόμενη Ελλάδα του Γιάννη Ραγκούση, η Δημοκρατική Ευθύνη του Χάρη Θεοχάρη και του Αλέκου Παπαδόπουλου.

Εν όψει όλων αυτών και έως ότου εκδηλωθούν πρωτοβουλίες, η Αννα Διαμαντοπούλου και άλλοι, όπως ο Τάσος Γιαννίτσης ήδη μιλούν για δημιουργία ενός σχήματος από μηδενική βάση, με νέες δομές, εκλογές στελεχών και ηγεσίας με άλλους όρους και διαδικασίες και κυρίως, με πρόταση και πρακτική που να βασίζεται στα σημερινά δεδομένα της χώρας και τις δύσκολες παραδοχές που κάτι τέτοιο προϋποθέτει.

Ισως οι εξελίξεις να είναι ταχύτερες απ’ ό,τι πολλοί νομίζουν. Ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται το κενό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News