Ενας υπόκωφος χτύπος ακούστηκε. To κάδρο του Βλαντίμιρ Πούτιν μετακινήθηκε ελαφρώς προς τα δεξιά. Αν ο πρόεδρος μπορούσε να κοιτάξει κάτω από την κορνίζα, θα έβλεπε τον Δημοσθένη Λιακόπουλο να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Ρυθμικά, όπως το σήμαντρο στον τάφο του γέροντα Παϊσιου.

Προς Θεού, δεν έχω σχετική πληροφόρηση. Ηταν όμως το πρώτο που φαντάστηκα βλέποντας τον Κυριάκο Βελόπουλο να μπαίνει στην κατάμεστη αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη», στο ΣΕΦ για να παρουσιάσει την «Ελληνική Λύση». Χρόνια τα έλεγε ο Δημοσθένης, αλλά ο Κυριάκος βγήκε να μαζέψει ψήφους. Η αγορά μπορεί να τους χωράει και τους δυο. Όχι όμως και η πολιτική.

Όταν πάρκαρα, Παρασκευή απόγευμα, στο ΣΕΦ, υπέθεσα ότι στο Στάδιο θα λειτουργούσε και κάποια κλαδική έκθεση. Τόσα αυτοκίνητα εκεί μέσα χωρίς γαύρους και με κλειστό Δελφινάριο; Το μυαλό μου δεν πήγαινε στον Βελόπουλο. Με πήγαν όμως τα πόδια μου. Και η αίθουσα δεν ήταν, απλώς, γεμάτη. Ξεχείλιζε από κόσμο. «Πόσοι είναι εδώ;» ρώτησα έναν υπάλληλο του σταδίου. «Ε, δεν θα είναι δύο χιλιάρικα;» απάντησε. Και συνέχισαν να μπαίνουν. Για τι ανθρώπους μιλάμε; Ηλικιωμένους. Στοίχημα πως ο μέσος όρος ηλικίας πρέπει να προσέγγιζε τα εξήντα χρόνια. Και αυτό είναι λογικό. Ποιο είναι το τηλεοπτικό κοινό του Βελόπουλου; Μεγάλοι άνθρωποι που έχουν ώρες να δώσουν στο τηλεμάρκετινγκ. Απέναντι από την είσοδο της αίθουσας ήταν πάγκος που διέθετε στο κοινό βιβλία που εκδίδει ο πολιτικός αρχηγός. Πούτιν και αυχενικό σύνδρομο. Κοινώς δύο εκδόσεις με λύσεις για όλα τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας. Και μαζί το Telepone, ένα φαρμακευτικό σκεύασμα για τους πόνους της μέσης, αν και με την «Ελληνική Λύση» δεν πρόκειται πια να σκύψει κανείς.

Μπήκα στην αίθουσα προσπαθώντας, μάταια, να βρω μία άδεια καρέκλα. Και ταυτοχρόνως προσπαθούσα να θυμηθώ πού ακριβώς έχω ξαναδεί αντίστοιχο κοινό. Το βρήκα στα γένια ενός παππά: σε συγκέντρωση των ΑΝΕΛ. Αν μάλιστα δεν είχε θόρυβο μπορεί και να ρωτούσα μερικούς αν έχουν ψηφίσει Καμμένο. Επαιζε δυνατά μουσική αρμόζουσα στην περίσταση, ξέρετε, όπως εκείνα του Σπανουδάκη που ακολουθούσαν τον Καραμανλή. Και στις οθόνες ήταν σαν να βλέπεις σποτ του ΕΟΤ, με συνθήματα για την υπεροχή των Ελλήνων και τη λύση που, επιτέλους, φέρνει ο Βελόπουλος. Πράγματι, κάποια στιγμή ήρθε και ο Βελόπουλος. Με τη λύση. Και τον παλαιό δημοσιογράφο Γιώργο Βλάχο. Θα είναι, άραγε, ο Γιώργος το δεξί του χέρι; Ο ιθύνων νους στην επικοινωνία του κόμματος; Και ο Βασίλης Καπερνάρος; Τι έκανε στις πρώτες σειρές, μπροστά από το κόκκινο κορδόνι; Αλλους γνωστούς δεν κατάφερα να δω. Ηρθε ο Βελόπουλος, εκτοξεύτηκαν χαρτάκια, άρχισαν να παίζουν τα Κάρμινα Μπουράνα και το τσουνάμι του ενθουσιασμού με έριξε προς τα πίσω.

Ο Βελόπουλος δεν ήταν αμήχανος on stage. Αν μη τι άλλο ο άνθρωπος έχει εκτεθεί και άλλη φορά στη λαϊκή ψήφο. Και εκτός των άλλων, πωλητής είναι. Εμπόριο δεν είναι και η πολιτική; Δίνεις ελπίδα, υποσχέσεις, θυμό και εισπράττεις ψήφους. Τι είπε; Αυτά που λέει στις εκπομπές του. Μάλιστα έδωσε και είδηση, λέγοντας ότι η Ιταλία διεκδικεί τον Ιόνιο και τα Δωδεκάνησα. Δεν το γνώριζα. Καλά, δεν ήταν και το μόνο που αγνοούσα. Ας πούμε δεν φανταζόμουν ότι θα βγάλουμε από τους υδρογονάνθρακες 500 δισεκατομμύρια σε δέκα χρόνια. Το πολιτικό σύστημα, είπε ο αρχηγός, είναι δυτικόδουλο. Αποκάλεσε τους Γερμανούς « τοκογλύφους Ούνους Τεύτονες» αν και βέβαια τους θέλουμε ως τουρίστες. Μαζί με τους Ρώσους. Τους μόνους που επενδύουν στην Ελλάδα. Η νέα συμμαχία για την Ορθοδοξία. Οι Ρώσοι πιστεύουν. Εμάς μας κυβερνούν άθρησκοι. Ε, τα υπόλοιπα τα έχετε, μπορείτε να τα φανταστείτε. Δικό σας.

Η «Ελληνική Λύση» έχει ως λογότυπο μία πυξίδα με στοιχεία από το αστέρι της Βεργίνας, αν και εδώ που τα λέμε θυμίζει αρκετά το Safari, τον browser της Apple. Η ονομασία του κόμματος επιγράφεται με τα γνωστά βυζαντινά γράμματα, ενώ στο φυλλάδιο της βλέπουμε φωτογραφία του Βλάντιμιρ Πούτιν, μπροστά από τον Κυριάκο Βελόπουλο, από τον οποίο, για κακή του τύχη, διακρίνεται μόνο το πίσω μέρος της κεφαλής του.

Φεύγοντας από το ΣΕΦ αναρωτιόμουν αν έχει ελπίδες ο Βελόπουλος. Και γιατί να μην έχει; Εδώ έφτασε ο Καμμένος να κυβερνάει τη χώρα, ο Λεβέντης να είναι στη Βουλή και ο Σώρρας να έχει ρεύμα. Τελικά διαθέσιμοι πρόθυμοι υπάρχουν για όλους. Αν μη τι άλλο, του δίνουν τα λεφτά τους για τα βιβλία και τα παυσίπονα, γιατί να μην του δώσουν και τη ψήφο τους; Ρωσία, Ορθοδοξία, Μακεδονία. Δεν θα αρέσει μόνο στη Μόσχα, θα  αρέσει και στον Ιβάν. Και ίσως και στον Βλαντίμιρ. Αλλωστε το κόμμα γεννήθηκε τη μέρα των γενεθλίων του. Ποιος να το έλεγε ρε συ Δήμο. Τη μέρα των γενεθλίων του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News