Με τα γενναιόδωρα χαρακτηριστικά της η Γερμανίδα καγκελάριος ήταν ό,τι μπορούσε να ονειρευτεί κάθε σκιτσογράφος που μοχθεί καθημερινά να βρει θέμα για τη στήλη του. Ο Guardian ζήτησε τη γνώμη δύο καταξιωμένων γελοιογράφων, του Στιβ Μπελ και του Μάρτιν Ρόουσον για την επικείμενη αποχώρηση της Μέρκελ από το ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο. Κι εκείνοι δεν έκρυψαν τη λύπη τους…

Στιβ Μπελ: «Αποδείχθηκε περισσότερο ενδιαφέρουσα παρά εύκολη»

«Δεκαέξι χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα στην πολιτική. Εμείς από το 2005 είχαμε τους Τόνι Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν, Ντέιβιντ Κάμερον (και Νικ Κλέγκ), Τερέζα Μέι και Μπόρις Τζόνσον – ενώ οι Γερμανοί είχαν μόλις την Ανγκελα Μέρκελ» σημειώνει μιλώντας στον Guardian για την γερμανίδα καγκελάριο ο Στιβ Μπελ, ένας από τους πιο εμβληματικούς γελοιογράφους του βρετανικού Τύπου.

«Συνήθως χρειάζεται χρόνος για να μάθουμε να σχεδιάζουμε έναν πολιτικό, ιδιαίτερα έναν από μια ξένη χώρα, και η Μέρκελ δεν αποτελούσε εξαίρεση. Μόλις συνήθισε το χέρι μου τον Γκέρχαρντ Σρέντερ του SPD, αντικαταστάθηκε από την πρώτη γυναίκα ηγέτη του CDU. Οι πρώτες μου προσπάθειες ήταν κάπως αναγνωριστικές.
Θα ήταν θατσερική; Θα ήταν υπέρ του Μπους, όπως ο Μπλερ, ή θα συνέχιζε την αντίθεση του Σρέντερ στον πόλεμο στο Ιράκ; Θα ήταν εύκολο να τη σχεδιάσει κάποιος;

» Αποδείχθηκε ότι ήταν μάλλον ενδιαφέρουσα παρά εύκολη, με μεγάλα, γενναιόδωρα χαρακτηριστικά, χτένισμα “κουκούλα”, αρκετά ευγενικά μάτια με υπέροχες “σακούλες” κάτω από αυτά, στρογγυλεμένο πηγούνι και” μπιχλιμπίδια για να πεθάνεις. Κάποιος πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός όταν την σχεδιάζει ώστε να μην του βγει… Κένεθ Κλαρκ», λέει σημειώνοντας την αξιομνημόνευτη ομοιότητα με τον βρετανό ιστορικό τέχνης και τηλεπαρουσιαστή των ’70s.

«Πρέπει να ομολογήσω τώρα ότι πάντα τη θεωρούσα εξαιρετικά ελκυστική – σε αντίθεση με τον Κλαρκ. Μπορεί να ήταν συντηρητική, αλλά σίγουρα όχι όσο η Θάτσερ. Φαινόταν πολύ λογική και φιλοευρωπαία».

»Το πρώτο σχέδιο στο οποίο κατάφερα πραγματικά να καταλάβω την ομοιότητά της ήταν το 2006, όπου, ασυνήθιστα, εμφανίστηκε σαν σκύλος. Σε ένα σατιρικό ανασχεδιασμό του βικτωριανού αριστουργήματος του Μπρ. Ριβιέρ, «Sympathy», ο ρόλος του μικρού κοριτσιού στις σκάλες αναλαμβάνεται από τον Τζορτζ Μπους.
Η Μέρκελ, πάντα πραγματιστική, ήταν πολύ λιγότερο επικριτική για τις καταστροφές του Μπους στην εξωτερική πολιτική από τον προκάτοχό της, αν και σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσο υπόδουλη όσο ο Μπλερ, ο οποίος ζηλεύει, έχοντας τη μύτη του στον πισινό του Μπους τα προηγούμενα έξι χρόνια».

Η Ευρώπη και κυρίως η διάσωση του ευρώ ήταν για τη Μέρκελ πεδίο δόξης λαμπρό και για τους γελοιογράφους… βούτυρο στο ψωμί τους.

«Είναι ένα σταθερό θέμα όταν πρόκειται για τη Μέρκελ» λέει ο Στιβ Μπελ, «ιδιαίτερα αυτό που την παρουσίαζε ως την πνευματική και κυρίαρχη υπερασπίστρια του νεογέννητου ενιαίου νομίσματος. Άλλοι, ωστόσο, μπορεί να την ερμήνευσαν ως Ευρώπη που αντί να ερωτοτροπήσει με τον ταύρο… «κάρφωσε» τους Έλληνες, και εδώ είναι που παίζει το σχήμα της κυριαρχίας της λιτότητας».

» Ο Χέλμουτ Κολ, ο γιγάντιος προκάτοχός της ως καγκελάριος και πρώην μέντορας, έμπαινε συχνά στον ίδιο ρόλο, με δερμάτινο ολόσωμο μαγιό, διχτυωτό καλσόν και χαριτωμένο κράνος με καταστροφικές συνέπειες για τους κατοίκους της πρώην Γιουγκοσλαβίας».

Η «σκληρή καγκελάριος» είναι μια εικόνα που αδικεί τη Μέρκελ, λέει ο Στιβ Μπελ και αναφέρει χαρακτηριστικά τις πολιτικές που ακολούθησε στο προσφυγικό: «Για μένα, η καλύτερη ώρα της Μέρκελ ήταν η αντίδρασή της στη φοβερή προσφυγική κρίση του 2015 – 2016. Αντί να κλείσει τα σύνορα, προσφέρθηκε να δεχτεί 1 εκατομμύριο νέους μετανάστες. Αν και αξιέπαινη, ως συντηρητική πολιτικός, αυτό της προκάλεσε σοβαρά εκλογικά προβλήματα από την Ακροδεξιά στο εσωτερικό.

» Διατήρησε την εξουσία το 2017 σε συνασπισμό με το SPD, αλλά ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφια για πέμπτη θητεία, κάτι που μας φέρνει ενήμερους με μια επανάληψη της Συμπάθειας το 2019, όπου μια πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία Μέρκελ αναλαμβάνει Ο ρόλος του κοριτσιού στις σκάλες αναγκάστηκε να φέρει την προσοχή του τερατώδους Ass Dog Johnson, κάνοντας το Brexit σε όλο το χαλί. Ο Εμανουέλ Μακρόν κοιτάζει αηδιασμένος».

Μάρτιν Ρόουσον: «Προσπάθησα να συλλάβω ένα ίχνος της ψυχής της»

Στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον γελοιογράφο και τον πολιτικό που σατιρίζει τακτικά αναφέρθηκε ο Μάρτιν Ρόουσον: «Οταν ο Τζον Μέιτζορ έχασε τις εκλογές του 1997, ο Στιβ Μπελ μου είπε ότι είχε χάσει τον λόγο για να ζήσει, λόγω της καρμικής σχέσης που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους όταν έκανε τις τρύπες στα σώβρακα του τέως πρωθυπουργού.

Ομοίως, η αποχώρηση του Τζορτζ Οσμπορν από την πρώτη γραμμή της πολιτικής με θλίβει ακόμα: Μου άρεσε να σχεδιάζω το κεφάλι του. Και αισθάνομαι παρόμοιο πόνο λύπης για την επικείμενη συνταξιοδότηση της Aνγκελα Μέρκελ, την οποία ζωγραφίζω τακτικά από το 2008».

Οι πολιτικοί συχνά προσπαθούν να βελτιώσουν την εικόνα τους, χωρίς να αποφεύγουν ακόμα και τις υπερβολές. Η Μέρκελ κάθε άλλο παρά υπήρξε τέτοιος άνθρωπος. Σε αντίθεση μάλιστα με επικριτές της που παλεύουν για το αδύνατο «είτε με botox είτε με Photoshop» όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο βρετανός σκιτσογράφος και συγγραφέας: «Ενώ τα φρύδια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι τραβήχτηκαν όλο και πιο κοντά στη βαμμένη γραμμή των μαλλιών του, είναι σημαντικό ότι η γυναίκα που περιέγραψε με ασυνήθιστα χυδαία φρασεολογία για πολιτικό, μάλλον φαινόταν να αδιαφορεί για την εικόνα της.
Το πρόσωπό της, στην πραγματικότητα, είναι μάλλον υπέροχο, με κάτι περισσότερο από ισχνή ομοιότητα με την Αϊρις Μέρντοκ».

Διαπίστωση που μάλλον έχουν κάνει πολλοί. Ωστόσο το μάτι του σκιτσογράφου βλέπει… διαφορετικά. «Είναι προφανώς η χαμένη από καιρό δίδυμη αδελφή του Ντρούπι, του σκύλου καρτούν της MGM» λέει ο Ρόουσον στον Guardian και υπογραμμίζει ότι η εικόνα που ο ίδιος σχημάτισε όταν η καγκελάριος προσπαθούσε να σώσει τις ζωές εκατομμυρίων Νοτιοευρωπαίων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, στις κρίσεις του ευρώ από το 2011-15, την έβλεπε «περισσότερο σκυθρωπή παρά κακόβουλη».
«Πιστεύω ότι αυτή η απεικόνιση αποτυπώνει μια υπόδειξη για το τι μπορούμε να ονομάσουμε “ψυχή της Μέρκελ”» αναφέρει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News