Εδώ δεν θα βρείτε τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ή τον Μπασάρ αλ Ασαντ. Γιατί το Politico προτίμησε να περιλάβει κάποια άλλα πρόσωπα, λιγότερο προφανή, στην πινακοθήκη εκείνων που «είναι πολύ πιθανό» να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και το 2017. Και ποια είναι αυτά; Ας ξεκινήσουμε από τους διευθυντές των βρετανικών ταμπλόιντ: «Ο τρόπος που κάλυψαν την προσφυγική κρίση ήταν απολύτως υστερικός, ενώ θεωρούν το Brexit το πιο σημαντικό πράγμα στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά την άφιξη των Νορμανδών το 1066».

Επειτα είναι οι Κινέζοι που εισέβαλαν στην αγορά του ποδοσφαίρου («τα τρελά λεφτά που δίνουν θέτουν σε κίνδυνο το άθλημα»). Κι ακόμη είναι δυο μέλη της ομάδας του Τραμπ (ο ισλαμοφοβικός σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Μάικλ Φλιν και ο σινοφοβικός υπουργός Εμπορίου Ουίλμπορ Ρος), δυο επίτροποι της Κομισιόν (η επίτροπος Ανταγωνισμού Μαργκρέτε Βεστάγκερ και ο Μάρτιν Σελμάιρ, δεξί χέρι του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και «παθιασμένος φεντεραλιστής που θα μπορούσε να καταστρέψει την ΕΕ από την πολλή αγάπη»).

Τη λίστα συμπληρώνουν ο ηγέτης της Καταλονίας Κάρλες Πουτζδεμόν, ο ισχυρός άνδρας της Πολωνίας Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, οι ρώσοι χάκερ, ο ηγέτης της ολλανδικής άκρας δεξιάς Γκέερτ Βίλντερς, ο ηγέτης του ιταλικού Κινήματος 5 Αστέρων Μπέπε Γκρίλο και ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί που «μπορεί να έχασε το στοίχημα για τις προεδρικές εκλογές αλλά είναι τόσο αδίστακτος ώστε θα μπορούσε να πλασαριστεί ως ηγέτης του αντιευρωπαϊκού μετώπου στη Γαλλία».

Ελληνες δεν υπάρχουν στη λίστα. Αλλά όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε μερικούς.

Φωτό: Ο ένας δείχνει έξαλλος, του άλλου γυαλίζει το μάτι του. Μπρρ. Πηγή: Politico Europe

Κάπου 2.000: τόσα είναι τα χρόνια που η Κίνα, κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς, ελέγχει την παραγωγή και το εμπόριο του αλατιού. Αυτό το αρχαίο μονοπώλιο, όμως, πρόκειται να σπάσει. Γιατί όπως σημειώνει το ΑΡ, η κυβέρνηση του Πεκίνου επιτρέπει για πρώτη φορά να δραστηριοποιηθούν στη αλμυρή βιομηχανία και ιδιώτες. Το σχέδιο εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Επικρατείας της Κίνας τον περασμένο χρόνο και τέθηκε σε ισχύ από την αρχή αυτού του έτους. Σύμφωνα με αυτό, το κράτος θα επιτηρεί τον κλάδο προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα κερδοσκοπίας. Οι τιμές του αλατιού, πάντως, θα καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση, με άλλα λόγια από την ίδια την αγορά. Και τι περιμένει η αγορά; Μα τι άλλο; Να πέσουν σύντομα οι τιμές του αλατιού χάρις στον ανταγωνισμό που θα προκαλέσει το τέλος του μονοπωλίου. Καπιταλιστικά πράγματα δηλαδή. Και όχι, δεν είπε κανείς στην Κίνα ότι το καθεστώς ξεπουλάει τον «λευκό του θησαυρό» στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Φωτό: Μετανάστες στα κινέζικα αλατωρυχεία. Πηγή: Associated Press

«Πρώτα τα παιδιά και οι γυναίκες». Ηταν Πρωτοχρονιά του 1892, δηλαδή πριν από 125 χρόνια, όταν ένα παιδί και λίγο γυναίκα, η 17χρονη Ανι Μουρ, πέρασε το κατώφλι του Γραφείου Μετανάστευσης στο Ελις Αϊλαντ. Και ήταν η πρώτη από τα 12 εκατομμύρια των μεταναστών, ανάμεσά τους και πολλοί Ελληνες, που από εκείνη τη χρονιά ως το 1954 θα πέρναγαν από το ίδιο γραφείο αναζητώντας  μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Η Αννι Μουρ, η «πρώτη μετανάστρια» όπως γράφουν οι New York Times, καταγόταν από την Ιρλανδία και ήταν μία από τους 148 επιβάτες του πλοίου που είχε φτάσει στο Ελις Αϊλαντ από τη Νεβάδα έπειτα από έντεκα ημέρες ταξιδιού.

Στο γραφείο υποδοχής -ενημέρωναν το αναγνωστικό τους  κοινό οι ΝΥΤ της εποχής- καθόταν ο Τσαρλς Χέντλεϊ, ιδιαίτερος γραμματέας του υπουργού Οικονομικών Ουίλιαμ Ουίντομ, στον οποίον είχε ανατεθεί από τον συνταγματάρχη και επικεφαλής των επιθεωρητών Βέμπερ «η μεγάλη τιμή να υποδεχθεί τον μετανάστη υπ. αρ. 1». Ηταν ο ίδιος ο Βέμπερ που έδωσε στη μικρή Αννι ένα νόμισμα δέκα δολαρίων και την καλωσόρισε δίνοντας της την ευκαιρία να ζήσει το δικό της αμερικανικό όνειρο.

Που πάντως δεν ήταν και τόσο όνειρο. Ο θρύλος ήθελε αυτή η πρώτη μετανάστρια του Ελις Αϊλαντ να παντρεύεται έναν διάσημο ιρλανδό πατριώτη, να ζει μαζί του πρώτα στο Τέξας και μετά στο Νέο Μεξικό και να χάνει τη ζωή της σε ένα τροχαίο παρασυρμένη από ένα φορτηγό. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική – και πιο τραγική. Όπως αποκαλύφθηκε το 2006 κι έπειτα από μακρά έρευνα και μελέτη των αρχείων, η Αννι έζησε αρχικά με τους γονείς της, που βρίσκονταν ήδη στη Νέα Υόρκη, σε ένα φτωχόσπιτο στο Λόουερ Ιστ Σάιντ. Πριν συμπληρώσει τα είκοσί της χρόνια παντρεύτηκε έναν φούρναρη, έκανε έντεκα παιδιά και έζησε μια στερημένη ζωή σε μια Νέα Υόρκη όπου επικρατούσε ο νόμος του πιο δυνατού.

Η Αννι Μουρ πέθανε στα 42 της χρόνια και αφού είχε χάσει από διάφορες αρρώστιες και φτωχή διατροφή πέντε από τα έντεκα παιδιά της. Τι να σκεφτόταν άραγε αυτές τις τρεις δεκαετίες ζωής στη νέα της πατρίδα;

Φωτό: Το άγαλμα της Αννι Μουρ στην Ιρλανδία. Άλλο ένα υπάρχει στο μουσείο του Ελις Αϊλαντ. Πηγή: NYT/Paulo Nunes dos Santos

Το Σέργουντ, το περίφημο δάσος όπου ο Ρόμπιν Χουντ έκλεβε τους πλούσιους για να τα δώσει στους φτωχούς, κινδυνεύει. Από τον σερίφη του Νότιγχαμ; Οχι, από την Ineos, μια εταιρία που πρόκειται να τρυπήσει την περιοχή προς αναζήτηση φυσικού αερίου. Η μέθοδος, γνωστή και ως fracking, θεωρείται πολύ αποτελεσματική. Εχει, ωστόσο, κατηγορηθεί για τις επιπτώσεις που επιφέρει στο περιβάλλον. Στην περίπτωση του Σέργουντ, εξηγεί η Telegraph, οι επιπτώσεις θα γίνουν ιδιαίτερα αισθητές στον υδροφόρο ορίζοντα. «Η Ineos – λένε στην εφημερίδα εκπρόσωποι οικολογικών οργανώσεων – θέλει να καταστρέψει την πράσινη κληρονομιά της Αγγλίας μόνο για το κέρδος». Η εταιρία έχει φυσικά τα δικά της επιχειρήματα: «Η έρευνά μας – λέει – θα εμπλουτίσει τη γεωλογική βάση δεδομένων του Ηνωμένου Βασιλείου». Μα καλά, ο Ρομπέν που είναι;

Φωτό: Και κάπου πίσω από αυτήν την αρχαία βελανιδιά του Σέργουντ θα κρύβεται και ο Λιτλ Τζον. Πηγή: Telegraph / Alamy Stock Photo