Το ημερολόγιο έγραφε 19 Μαρτίου 2002. Η Λίβερπουλ υποδεχόταν τη Ρόμα του Φάμπιο Καπέλο και, για να προκριθεί στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, έπρεπε να τη νικήσει (τουλάχιστον) με 2-0. Λίγο πριν αρχίσει το ματς, η αγωνία είχε «παγώσει» το κατάμεστο γήπεδο. Ξαφνικά, η εξέδρα «πήρε φωτιά» στη θέα ενός ανθρώπου που βγήκε από το περιλάλητο τούνελ του «Ανφιλντ» στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς κανείς να το περιμένει. Ηταν ο Ζεράρ Ουγιέ, ο προπονητής των «Reds». Μόνον ο βοηθός του, Φιλ Τόμπσον, γνώριζε πως ο Γάλλος είχε αποφασίσει να αψηφήσει τις συστάσεις των γιατρών (να παραμείνει στο σπίτι του για ένα χρόνο), μόλις πέντε μήνες μετά το μπάι-πας στο οποίο είχε υποβληθεί.

Οι εκδηλώσεις των θεατών, αλλά και των παικτών του, έκαναν τον Ουγιέ να δακρύσει. «Οταν σε είδα μπροστά μου, κατάλαβα οτι τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για εμάς», του εκμυστηρεύτηκε ύστερα από χρόνια ο ιταλός συνάδελφός του. Η Λίβερπουλ πήρε το αποτέλεσμα που χρειαζόταν, όμως εκείνος πλήρωσε ακριβά την υπερβολική του αγάπη για την ομάδα του και το ποδόσφαιρο. Μια νέα καρδιακή προσβολή, δέκα χρόνια αργότερα, σήμανε το τέλος της καριέρας του, μόλις στα 64. Και τη Δευτέρα, έπειτα από ένα 11ωρο χειρουργείο στο Παρίσι προ τριών εβδομάδων, ο Ουγιέ άφησε την τελευταία του πνοή. Ηταν 73 ετών.

Αυτή η καρδιά χτυπούσε για τη Λίβερπουλ, την οποία ο Γάλλος είχε ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Το 1969. Νεαρός δάσκαλος, τότε, είχε ταξιδέψει στην Αγγλία για τη μεταπτυχιακή του εργασία. Ενα φθινοπωρινό απόγευμα βρέθηκε στο «Ανφιλντ» και παρακολούθησε την ομαδάρα (του Μπιλ Σάνκλι) με τα κόκκινα να συντρίβει την ιρλανδική Ντάνταλκ με 10-0. Αυτό ήταν! Εγινε φανατικός της οπαδός. Στα 22 του χρόνια, ούτε που το φανταζόταν πως θα γινόταν προπονητής. Πόσω μάλλον, οτι κάποτε θα καθοδηγούσε τη συγκεκριμένη ομάδα.

Οταν προσλήφθηκε στη Λίβερπουλ, τρεις δεκαετίες μετά, ήταν, ήδη, ένας φτασμένος τεχνικός. Το 1985 είχε κατακτήσει με την Παρί Σεν Ζερμέν τον παρθενικό της τίτλο στο γαλλικό πρωτάθλημα και, στη συνέχεια, είχε εργαστεί στην εθνική Γαλλίας. Ως βοηθός του Πλατινί, κι αργότερα ως πρώτος προπονητής. Μετά τη Λίβερπουλ κέρδισε άλλα δύο πρωταθλήματα, με τη Λιόν, επέστρεψε στους «Τρικολόρ», ενώ δούλεψε και στην Αστον Βίλα. Αλλά, κακά τα ψέματα. Η πενταετία του στους «Κόκκινους» υπήρξε το μεσουράνημα της καριέρας του.

Στο Μέρσεϊσαϊντ διαδέχτηκε τον Ρόι Εβανς, ο οποίος προσπαθούσε να μαζέψει τα συντρίμμια που είχε αφήσει πίσω του ο Γκρέιαμ Σούνες. Η Λίβερπουλ ζούσε με τις ένδοξες αναμνήσεις της, και την κατηφόρα της στη δεκαετία των ’90s είχε διασκεδάσει μόνο το Λιγκ Καπ του 1995. Με τον Ουγιέ στον πάγκο της, άρχισε ξανά να ψηλώνει, να προσαρμόζεται στη νέα εποχή και να αποκτά δυναμική. Το 2001, πριν από το πρώτο έμφραγμα του προπονητή της (13 Οκτωβρίου), κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας, το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο UEFA, στον αλησμόνητο τελικό εναντίον της Αλαβές (5-4), ενώ επέστρεψε στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Επιπλέον, ο γάλλος προπονητής ανέδειξε ή έφερε στο «Ανφιλντ» σπουδαίους ποδοσφαιριστές, όπως ο Τζέραρντ, ο Οουεν, ο Γκάραχερ, ο Ρέντκναπ, ο Χίπια, ο Χάμαν, ο Ρίισε και ο Ντούντεκ. «Εβαλε τη Λίβερπουλ στον 21ο αιώνα», είχε τονίσει ο πρόεδρος του συλλόγου, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου του Ουγιέ τον Μάιο του 2004. Κι εκείνος είχε αποκριθεί: «Μια φορά αρκεί, για να είσαι Λίβερπουλ για πάντα».

Εκτός από καλός προπονητής, υπήρξε εξαιρετικός άνθρωπος. Πίστευε οτι η γενναιοδωρία, η ευγένεια, η φροντίδα για τους γύρω σου και η αγάπη για τη δουλειά σου, πάντοτε ανταμείβονται. Ο Ντάνι Μέρφι, παλαίμαχος μέσος και -σήμερα- τηλεσχολιαστής, αποχαιρέτισε τον άλλοτε προπονητή του, στο «Talksport», με μια ιστορία που «τα λέει όλα» για τον χαρακτήρα του:
«Στο Λιγκ Καπ του 2001 -ήταν το πρώτο τρόπαιο που κατακτήσαμε με τον Ουγιέ στον πάγκο- είχα αγωνιστεί σε όλα τα ματς, όμως τραυματίστηκα και δεν μπορούσα να παίξω στον τελικό του Κάρντιφ. Νικήσαμε στα πέναλτι, έγινε η απονομή, όμως εγώ δεν πήρα μετάλλιο. Τότε, τα έδιναν μόνο στους παίκτες που συμμετείχαν στον τελικό. Κάποια στιγμή ο Ζεράρ με πλησίασε και μου είπε: “Εσύ δεν έχεις μετάλλιο, έτσι δεν είναι;”. Του απάντησα αρνητικά, και τότε έβγαλε το δικό του και μου το πέρασε στο λαιμό. Πλατύ χαμόγελο, ζεστός, χαρισματικός, μεγάλες αγκαλιές. Ετσι θα τον θυμάμαι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News