Ουσιαστικά, ανέλαβε τα ηνία του Παναθηναϊκού διαδεχόμενος τον Άγγελο Φιλιππίδη, έπειτα από την καταστροφική ήττα με 3-0 από τον αιώνιο αντίπαλο στη Ριζούπολη το 2003. Τότε, το πρωτάθλημα βάφτηκε για έβδομη συνεχή φορά κόκκινο, ο Τύπος από τη μία αποθέωνε το «στρατηλάτη» Σωκράτη Κόκκαλη και από την άλλη, αποδοκιμάζοντας τα πρωτοφανή επεισόδια, μιλούσε για τρομοκρατία, οι ερυθρόλευκοι οπαδοί πετούσαν καρότα στους τριφυλλοφόρους «λαγούς», οι παίκτες (…οι περισσότεροι εκ των οποίων το επόμενο καλοκαίρι στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης με την εθνική ομάδα) πήραν τη στάμπα των μόνιμα αποτυχημένων, και ο οργισμένος κόσμος του τριφυλλιού, βλέποντας άτρωτη την ομάδα του στο μπάσκετ, φώναζε ξανά «Παύλο Θεέ, πάρε την Π.Α.Ε». Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης μέσα σε ένα χρόνο νοικοκύρεψε τα πράγματα, μετάγγισε τη ψυχραιμία του στο αγωνιστικό τμήμα και οδήγησε τον Π.Α.Ο στο νταμπλ του 2004. Μάλιστα, η διαιτησία του Γιώργου Δούρου στο ντέρμπι, είχε συμβολικά σημάνει στα μάτια των πράσινων φιλάθλων το τέλος της κόκκινης παράγκας. Προσωρινά, οι φωνές αποδοκιμασίας κόπασαν.

Όχι για πολύ όμως. Η πενταετία που ακολούθησε ήταν εξίσου καταστροφική. Ο Σωκράτης Κόκκαλης στο καινούριο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» βάλθηκε να ξεπεράσει το ρεκόρ των επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων. Το σύνθημα «αν δεν μπορείς, γίνε κομμωτής» ηχούσε σε κάθε αγώνα του Παναθηναϊκού, οι τοίχοι από το Μαρούσι ως το Χαλάνδρι έμοιαζαν με μία ενιαία, γιγάντια ταμπέλα που έγραφε «Βαρδινογιάννη πούλα» και η Θύρα 13 αποδοκίμαζε την κρητική οικογένεια ακόμη και στους αγώνες του γυναικείου βόλεϊ. Ώσπου δημιουργήθηκε η Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση (Π.Ε.Κ) το 2008, μία συμμαχία πλούτου (Γιαννακοπουλαίοι- Νικόλας Πατέρας- Ανδρέας Βγενόπουλος) που θα έστελνε τον Παναθηναϊκό στα ύψη. Το συλλαλητήριο της ανατροπής οδήγησε στην πολυμμετοχικότητα, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης κράτησε το 54% και οι πράσινοι οπαδοί άνοιγαν σαμπάνιες σε όλη την Ελλάδα. Πίστευαν ότι οι στιγμές που ζούνε είναι ιστορικές, ότι η αγαπημένης τους ομάδα αλλάζει σελίδα.

Πράγματι, το νταμπλ άργησε ένα χρόνο, αλλά ήρθε. Όπως ήρθαν και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Τζιμπρίλ Σισέ, ο Κώστας Κατσουράνης, ο Σεμπαστιάν Λέτο, ο Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ και ο Σίντεϊ Γκοβού. Με άλλα λόγια, δαπανήθηκαν περίπου 160.000.000 ευρώ για να κατακτηθεί ένα νταμπλ, για να σταματήσει η ανομβρία της κούπας, να τονωθεί η ψυχολογία των πράσινων φιλάθλων και να δημιουργηθεί (όπως έγραφε το δελτίο Τύπου της Π.Ε.Κ) «μία νέα αφετηρία για τον Παναθηναϊκό στην αρχή του δεύτερου αιώνα της λειτουργίας του». Καλές είναι οι εξαγγελίες, καλές και οι καινούριες αρχές. Μόνο που όταν εξαγγέλλεις νέες αφετηρίες, πρέπει πρώτα να έχεις εξασφαλίσει και τη συνέχειά τους. Γιατί αλλιώς, στην πορεία θα βρεθείς πολλά χιλιόμετρα πίσω από το καινούριο σημείο εκκίνησης.

Όπως συμβαίνει ακριβώς τώρα στον Παναθηναϊκό. Τεράστιο έλλειμμα από την υπερβολική σπατάλη των μεταγραφών (οι ψυχώσεις και τα κόμπλεξ δεν αποτινάσσονται με δυο κούπες), διοικητικό αδιέξοδο, ονόματα παικτών που καθημερινά βγαίνουν στο σφυρί και ομάδα-μπάχαλο πριν από τα play off του πρωταθλήματος, όπου υποτίθεται ότι ο Π.Α.Ο είναι υποχρεωμένος –από την πραγματικότητα- να εξασφαλίσει τη θέση για το χρυσοφόρο Champions League μήπως και κλείσει καμιά τρύπα. Δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Μπροστά σε όλα αυτά, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης φαντάζει (ξανά) ως η μοναδική λύση στα πράσινα αδιέξοδα. Φυσικά, οι οπαδοί στέκονται αμήχανοι μπροστά στις εξελίξεις. Η ιστορία της ομάδας τους –ναι, αυτής που άλλαξε σελίδα στο κατώφλι του δεύτερου αιώνα της- δεν γράφεται πλέον από την Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση, αλλά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης (Π.Ε.Κ).  Ένας- ένας οι «σωτήρες» τους κρύβονται στο «Λαγονήσι», μένουν προκλητικά αμέτοχοι από τις διαδικασίες και ξεκουράζονται ακούγοντας τα καινούρια τραγούδια της Άννας Βίσση.  Παρέα με τους «λαγούς» και κάτι πράσινα παπαγαλάκια, που το 2008, συντεταγμένα αρμονικά σαν ορχήστρα, πανηγύριζαν για την ιστορική υποχώρηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Το «Λαγονήσι» φούλαρε και τα παπαγαλάκια το έκαναν εξωτικό. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, μοιάζει με ξωτικό.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News