Μοιάζει με σύγκρουση δύο κόσμων το αποψινό ματς, αλλά στην πραγματικότητα οι δύο ομάδες συνδέονται από κάτι: θα μπορούσαν να είναι το υπόδειγμα για όλη τη χώρα, αλλά αργά και σταθερά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τις τραβά προς τα κάτω.

Ο αποψινός πέμπτος και τελευταίος τελικός του πρωταθλήματος της Α1 στο μπάσκετ φέρνει αντιπάλους τους Αιωνίους σε ένα ματς τίτλου. Το πάθος, η θέληση για την επικράτηση, οι μεγάλες προσωπικότητες στο γήπεδο, τα αισθήματα που χαρακτηρίζουν τα ντέρμπι από το Ρίβερ Πλέιτ – Μπόκα Ζούνιορς έως το Ζαμάλεκ – Αλ-Aχλί, όλα αυτά θα ξεχειλίζουν απόψε στο ΟΑΚΑ.

Βγάλτε έξω το συναίσθημα και δείτε τα στοιχεία των δύο ομάδων. Κυρίαρχες στην Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, ο Ολυμπιακός την τελευταία πενταετία. Συνολικά και οι δύο τους έχουν να επιδείξουν εννέα τίτλους πρωταθλητή Ευρώπης, ενώ σε επτά σεζόν (από το 2007 έως το 2013), έξι τελικούς και πέντε τίτλους.

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο πανευρωπαϊκός ανταγωνισμός στο μπάσκετ είναι μειωμένος σε σύγκριση με άλλα αθλήματα, υπάρχει οτιδήποτε άλλο στο οποίο αυτή η χώρα να έχει επιτυχία που να μπορεί έστω να συγκριθεί με την επιτυχία αυτών των δύο ομάδων;

Πολλοί θα έλεγαν ότι για την Ελλάδα θα ήταν καλύτερα να υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματά της στην οικονομία, στην επιστήμη, στον πολιτισμό. Αλλά αυτά τα αθλητικά επιτεύγματα ίσως να μπορούσαν να είναι οδηγός, αν σκεφτεί κανείς τα συστατικά τους στοιχεία και πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα γενικά, αν άλλοι κλάδοι ανέπτυσσαν αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Αυτές οι δύο ομάδες επιτυγχάνουν γιατί βασίζονται:

• Στο φυσικό ταλέντο των παικτών τους.

• Στη μακρά παράδοση του αθλήματος στην Ελλάδα (και στην προ Γκάλη εποχή).

• Σε σκληρή, συστηματική και επαγγελματική δουλειά με στόχο, ει δυνατόν, την τελειότητα – μάλλον το σημαντικότερο. Η λέξη λούφα απουσιάζει από το λεξιλόγιό τους.

• Στον εντοπισμό και την αξιοποίηση των ανταγωνιστικών τους πλεονεκτημάτων έναντι των αντιπάλων.

• Σε επενδύσεις από ισχυρά κεφάλαια και σε σταθερότητα στη διοίκηση.

• Στην αυτοπεποίθηση (που κερδίζεται από τη δουλειά και τις νίκες), χωρίς αλαζονεία. Σε πίστη και επιμονή.

• Σε ταπεινοφροσύνη στις νίκες και μεγαλοφροσύνη στις ήττες.

• Σε φαντασία και τόλμη στην αντιμετώπιση των δεδομένων της κρίσης. Όταν στέρεψαν τα πολλά χρήματα, οι δύο ομάδες αναγκαστικά εγκατέλειψαν τις έναντι εκατομμυρίων εντυπωσιακές μετεγγραφές παικτών, αναζήτησαν συστηματικά και βρήκαν φθηνότερες λύσεις, βελτίωσαν τον πολλαπλασιαστή απόδοσης των επενδύσεών τους και παρέμειναν στην αφρόκρεμα.

Ωστόσο, επειδή καμμία νησίδα δεν μπορεί εσαεί να παραμείνει αλώβητη από το περιβάλλον της, όσο περνούν τα χρόνια, οι δύο ομάδες υποκύπτουν όλο και περισσότερο, όχι στην κατάρα του άκρατου φανατισμού, αλλά στη λατρεία της επιτυχίας. Στην κυρίαρχη επιταγή ότι η επιτυχία πρέπει να επιτευχθεί πάση θυσία και παντί τρόπω. Πέρα από γραπτούς και άγραφους κανόνες, ακόμη και με μεθοδεύσεις και πρακτικές που ακυρώνουν την ουσία και με όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Αυτή είναι η πηγή που τροφοδοτεί το μύλο των εκτρόπων, των απροκάλυπτων προσπαθειών και από τις δύο διοικήσεις να επηρεάσουν υπέρ τους τη διαιτησία, των εμπρηστικών ανακοινώσεων (ενδεικτικά εδώ και εδώ οι δύο πιο πρόσφατες). Και όλα αυτά, αργά, σταθερά, αναπόφευκτα, φαλκιδεύουν το πρότυπο πάνω στο οποίο εργάζονται και πετυχαίνουν οι δύο ομάδες.

[Το από πού ξεκίνησε και πώς ενισχύθηκε αυτή η anything-goes ιδεολογική επιταγή και πώς συνέβαλε ο αθλητισμός στην επικράτησή της είναι μία μεγάλη ιστορία.]

Το πιθανότερο είναι ότι, αντί να χρησιμεύσουν σε κάποιους ως μοντέλο, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός του μπάσκετ θα απορροφηθούν από τη διάχυτη κουλτούρα και θα παρακμάσουν. Ας τους θαυμάσουμε σε κάποιες παραστάσεις που ίσως να είναι από τις τελευταίες της δόξας τους.

Απόψε θα πανηγυρίσω αν κερδίσει η ομάδα μου, ακόμη και αν το πετύχει επειδή είναι απλώς τυχερή. Αλλά θα είμαι και υπερήφανος αν χάσει και το παιχνίδι λήξει κανονικά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News