Ο Παναθηναϊκός θάμπωσε την Ευρώπη με το αποτέλεσμα που πήρε στη Ρώμη. Ο Παναθηναϊκός δεν θάμπωσε την Ευρώπη με το παιχνίδι που έκανε στη Ρώμη. Η Ευρώπη είχε θαμπωθεί από το παιχνίδι που έκαναν ακριβώς την προηγούμενη ημέρα η Ίντερ με την Τσέλσι στο Μιλάνο.

Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι αθλήματα φτιαγμένα σε διαφορετική βάση. Οι Αμερικανοί θέλουν να πουλήσουν θέαμα και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό άλλωστε δεν επιτρέπουν ντόπινγκ κοντρόλ, αδιαφορούν αν οι παίκτες του ΝΒΑ παίρνουν κόκες ή χάπια για ν’ αντέξουν τα χτυπήματα και τις κακουχίες των πολυάριθμων αγώνων ή για το τι ζωή κάνουν γενικά έξω από το γήπεδο. Ακριβώς όπως ο διοργανωτής μιας συναυλίας ροκ αδιαφορεί για το τι γίνεται στα παρασκήνια με τα διάφορα μουσικά συγκροτήματα. Οι κανονισμοί του μπάσκετ είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε ο καλύτερος να κερδίζει σχεδόν πάντα και ο χειρότερος να μην έχει την παραμικρή τύχη και δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό δεν γίνεται δεκτή μια ισοπαλία. Στο ποδόσφαιρο αντίθετα έχουν αφήσει αρκετά περιθώρια ώστε και ο χειρότερος να μπορεί συχνά να «κλέψει» τη νίκη ή έστω να παρηγορηθεί με την ισοπαλία.

Στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο οι φανατικοί οπαδοί δεν είναι απλά πελάτες,-καταναλωτές ενός θεάματος που προσφέρει μια ανώνυμη εταιρεία και των προνομίων του να ανήκεις σε μια λέσχη ομοϊδεατών, είναι με το έτσι θέλω και συνεταίροι στην «αύρα», στο απόθεμα γοήτρου που καταφέρνει να συσσωρεύει (ή και να χάνει) με τον καιρό η ομάδα τους. Θεωρούν ότι η καψούρα τους πρέπει και αυτή να υπολογίζεται στον ισολογισμό της ομάδας. Όμως ζούμε και στην εποχή των στυγνών επιχειρηματιών-ιδιοκτητών των ελληνικών ομάδων ποδοσφαίρου. Αυτών που έξυπνα ποντάρουν πλέον στο συναίσθημα και όχι στην ποιότητα του προσφερόμενου θεάματος. Στην δυναμική που οι ίδιοι και οι άλλες επιχειρήσεις τους αποκτούν όντας επικεφαλής μιας ομάδας. Όχι στην αίγλη από την προσφορά στον κόσμο ενός θεάματος βγαλμένου από ανθρώπους με γούστο, γνώση και σύγχρονο πνεύμα. Δεν προσπαθούν πια να κερδίσουν καν, αλλά δεν θέλουν πια να βάζουν κι από την τσέπη τους. Το θέαμα γίνεται όλο και πιο αναιμικό και την κρίση στις τσέπες των αφεντικών των ομάδων την είχαν νιώσει πολύ πιο πριν από τον υπόλοιπο λαό οι οπαδοί στο ποδόσφαιρο.

Οι οπαδοί όμως δεν ενδιαφέρονται για το θέαμα αλλά για την επιβολή στον αντίπαλο. Γι’ αυτό και πανηγύρισαν έξαλλα τη νίκη στη Ρώμη. Δεν τους ένοιαξε και πολύ το ότι επί 45 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο οι παίκτες του Παναθηναϊκού προσπαθούσαν πανικόβλητοι να διώχνουν μακριά τη μπάλα αδιαφορώντας για το πού θα καταλήξει κάθε φορά. Ζητούσαν νίκη, η αγαπημένη τους ομάδα τους την πρόσφερε και την ευκαιρία να μεθύσουν στη Ρώμη με το νέκταρ των υπερβολικών εκδηλώσεων εκεί και των- έως και γελοίων- τίτλων των εντύπων εδώ, που προσπαθούν να τους πάρουν λόγω της ανεξέλεγκτης χαράς τους κανένα φραγκάκι παραπάνω.

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αντί να ενδιαφέρονται για μια καταξίωση στον ευρωπαϊκό χώρο γιατί αυτό αρμόζει στο εκτόπισμα και την ιστορία της ομάδας τους έχουν παραμυθιαστεί με το όραμα να περάσουν τον Ολυμπιακό στο τέλος του Πρωταθλήματος. Σε έναν αγώνα δρόμου δηλαδή να αφήσουν πίσω έναν ανάπηρο. Οποία ηδονή και πόσο αποπροσανατολιστική.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει φοβερές αδυναμίες. Διαθέτει μια γελοία άμυνα, που τον εκθέτει σε κάθε αγώνα. Από τους παίκτες του μόλις τρεις, δυο ξένοι και ένας Έλληνας, μπορούν να σταθούν σε ομάδα που να ανήκει στις καλύτερες της Ευρώπης. Έχει κάτι παίκτες που είτε βγάζουν τον αγώνα περπατώντας, είτε παίρνουν τη μπάλα και τη βασανίζουν άγρια πριν τη δώσουν σε άλλον, αλλά για κάποιο λόγο, δεν βγαίνουν ποτέ από την ομάδα. Ο τωρινός προπονητής ψάχνει για στηρίγματα ενώ για καιρό ο μικρός που τώρα αποθεώνουν οι πάντες ήταν το θύμα του προηγούμενου προπονητή της ομάδας. Ένας άλλος νεαρός ποδοσφαιριστής, αν και είναι μέλος εθνικής ομάδας και τον γνωρίζει καλά ο τωρινός προπονητής, αφού καταταλαιπωρήθηκε εδώ κι εκεί, σαπίζει κυριολεκτικά από την αχρηστία στην «αποθήκη» της Παιανίας.

Μετά την ήττα από την Καβάλα, είχαμε ένα σκηνικό βγαλμένο από κωμωδία του Καραγκιόζη όπου ο Πρόεδρος-Πατέρας απαντούσε κυριολεκτικά άλλα αντ’ άλλων, μιλώντας για "παπαγαλάκια που πήραν (τάχα) απάντηση (με το να χάσει η ομάδα!)" όταν η ερώτηση, που είχε διατυπωθεί με τον προσήκοντα σεβασμό φυσικά από τους ενδεείς δημοσιογράφους ήταν «γιατί χάσαμε Πρόεδρε;». Λες και όλοι απολαμβάνουν να ζουν σε αυτό το σκηνικό, δεξιά το σαράι του κάθε προέδρου αριστερά η καλύβα του οπαδού (κάνω και δεύτερη δουλειά έλεγε κάποιος στο ραδιόφωνο προχθές και πληρώνω το εισιτήριό μου διαρκείας) και στη μέση να παίζονται αγώνες με ποδόσφαιρο για τα πανηγύρια, ενώ ο λαός χτυπάει παλαμάκια.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει το χαρακτηριστικό μερικές φορές να κάνει γελώντας πολύ σοβαρές και εμπρηστικές δηλώσεις (που γι’αυτές κανονικά θα έπρεπε να επέμβει ο εισαγγελέας ή τουλάχιστον οι επικεφαλής της στο Διευθυντήριο του Πρωταθλήματος, αν δεν συνέβαινε να είναι συνήθως δικές του επιλογές). Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, αντίθετα από τον Κόκκαλη, έχει το χαρακτηριστικό να κάνει με πολύ σοβαρό ύφος δηλώσεις όπως εκείνη για τη δυνατότητα των Παναθηναϊκών να βάλουν περισσότερα λεφτά από τον Αμπραμόβιτς στην Τσέλσι, και να μη σκάει στα γέλια από τα ίδια του τα λόγια. Κατά σύμπτωση, έχοντας τη δυνατότητα με διαφορά 24 να κάνουμε τη σύγκριση μεταξύ Τσέλσι και Παναθηναϊκού, να μπορούμε τώρα να πούμε ότι ο Αμπραμόβιτς, αν και δεν έκαψε το Μιλάνο όπως ο Παναθηναϊκός τη Ρώμη, με τα κάπως πιο περιορισμένα μέσα του έχει καλή… ομαδίτσα. Για καλή του τύχη δεν θα βρει μπροστά του τους πράσινους.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News