Ηταν η πιο «cult» φάση της εφετινής Σούπερ Λιγκ, μέχρι στιγμής. Απ’ αυτές που τις βλέπεις και πληρώνεις ευχαρίστως το συνδρομητικό που δείχνει το μισό ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια βρίσκει τη μπάλα με το δεξί του χέρι τεντωμένο πάνω από το κεφάλι του -σα να ψάχνει για ταξί-, όμως ο διαιτητής, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση λίγων μέτρων, δεν καταλογίζει στον ΠΑΟΚ ένα πέναλτι που θα σφύριζε και ο Ιβάν Σαββίδης.

Προσωρινή τύφλωση; Απώλεια συγκέντρωσης; Ο ρέφερι Τσαμούρης πρέπει να το κοιτάξει – με την υγεία μας δεν παίζουμε. Εάν έχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα, (εννοείται πως) δεν κάνει για διαιτητής. Εάν δεν έχει, είναι ανίκανος. Αρα, και πάλι, εντελώς ακατάλληλος. «Στημένος», όμως, δεν ήταν. Εάν σκόπευε να ευνοήσει τον ΠΑΟΚ, δεν θα του είχε αποβάλει έναν παίκτη (Κάνιας) στο 63′ με τέτοια δεύτερη κίτρινη κάρτα, ούτε θα άφηνε έναν αντίπαλο (Μπαράλες) να το παίξει… Καράτε Κιντ απέναντι στον τερματοφύλακα Πασχαλάκη, χωρίς να τον τιμωρήσει με κόκκινη. Οσοι πάνε να διευθύνουν αγώνα εκτελώντας «συμβόλαιο θανάτου», για τη μια ή την άλλη ομάδα, δεν παθαίνουν κρίση συνείδησης στο ημίχρονο. Και -το κυριότερο;- το πέναλτι του Βιεϊρίνια θα το έδινε. Για… ξεκάρφωμα.

Τα ίδια ισχύουν και για το Αρης – Παναθηναϊκός. Στο «Τριφύλλι» ξύπνησε η μανία καταδίωξης των περασμένων ετών, όμως ο διαιτητής που μπέρδεψε τον μηρό του Γιόχανσον με το χέρι του αποδείχτηκε, στην πορεία του αγώνα, ότι δεν είχε σκοπιμότητα. Εάν είχε, ασφαλώς δεν θα έδινε πέναλτι στον Παναθηναϊκό στο 92′. Ούτε θα τη χάριζε στον Μακέντα, όταν χτύπησε αντίπαλό του εκτός φάσης.

Οσο πιο «χοντρό», το διαιτητικό λάθος, τόσο πιο αθώο. Οι παλιοί διαιτητές, αυτοί που κατάφερναν να επιβιώνουν με όλες τις καταστάσεις, θα σου πουν ότι οι (βρωμο)δουλειές γίνονται με χειρουργικό νυστέρι, ποτέ με καραμπίνα. Σε φάσεις πραγματικά αμφισβητούμενες, όχι τόσο κραυγαλέες σαν αυτή του Βιεϊρίνια. Με αριστοτεχνικά σφυρίγματα που «σπρώχνουν» μια ομάδα, χωρίς οι πολλοί να το παίρνουν χαμπάρι. Το «χέρι του κοντού» στη Λαμία ήταν η πιο εξόφθαλμη αδικία της σεζόν. Τόσο, ώστε ο Λουτσέσκου, που έχει… δικό του σύστημα μέτρησης για τους βαθμούς, τα γκολ, ή τις ευκαιρίες των ομάδων, να την παραδεχθεί στο τέλος του ματς.

Παρεμπιπτόντως, ήταν μια σπάνια ευκαιρία για τον δράστη του πέναλτι, τον Βιεϊρίνια, που εξακολουθεί να διαμαρτύρεται ότι πέρυσι του έκλεψαν τον ιδρώτα, να ομολογήσει επί τόπου, την ώρα του αγώνα, πως έκανε χέρι. Να πει στον διαιτητή να δώσει την παράβαση. Να ξεχωρίσει, έτσι, από εκείνους που κατηγορεί πως εκμεταλλεύθηκαν μια αδικία. Δεν το έκανε. Επειδή ο πειρασμός της νίκης, του τίτλου, είναι πιο ισχυρός και για τον ίδιο, όπως ήταν και για τους συναδέλφους του στην ΑΕΚ.

Την επομένη του ματς τα κατευθυνόμενα πληκτρολόγια «πήραν φωτιά». Σύμφωνα με τα media που πρόσκεινται στον Ολυμπιακό, το «έγκλημα» του Τσαμούρη ήταν η υπέρτατη απόδειξη της διαιτητικής αβάντας που απολαμβάνει ο ΠΑΟΚ. Ολες οι υπόλοιπες αποφάσεις του διαιτητή, που ήταν υπέρ της Λαμίας, δεν είχαν καμία σημασία. Ούτε το ότι, την ίδια μέρα, οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν τον Παναιτωλικό με γκολ – οφσάιντ και με μια αποβολή – σκάνδαλο στο 51′. Από την αρχή της σεζόν, όταν ο Ολυμπιακός ευνοείται, το λάθος είναι ανάξιο λόγου. Γιατί τα λάθη είναι ανθρώπινα. Μα, όταν αδικείται, είναι έργο μιας διεθνούς συμμορίας που δρα με τις ευλογίες του γ.γ. της UEFA, Θεόδωρου Θεοδωρίδη, πατέρα του Σάββα βεβαίως, βεβαίως.

Σύμφωνα με τα φιλικά προς τον ΠΑΟΚ media, ο ρέφερι δεν καταλόγισε το καταφανέστατο πέναλτι υπέρ της Λαμίας για να… τον εκθέσει στους εχθρούς του. Για να προσφέρει ένα καλό επιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν ότι ο Σαββίδης του 2018 είναι ο νέος «Χαλίφης» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και σε ‘κείνους που ισχυρίζονται ότι, πριν απ’ αυτόν, «Χαλίφης» δεν υπήρχε, καν. Οτι επί Κόκκαλη και Μαρινάκη οι διαιτητές ήταν «πενηνταρήσιοι», η ΕΠΟ ακριβοδίκαιη και ο κοσμάκης ευχαριστιόταν ένα καθαρό πρωτάθλημα. Ωσπου ήρθε η άτιμη η
«εξυγίανση» και τα γκρέμισε όλα.

Ο,τι κι αν βολεύει τον καθέναν να λέει, εδώ ζούσαμε κι εμείς. Δεν ξεχάσαμε. Αξιόπιστη διαιτησία δεν αποκτήσαμε ακόμη, ούτε συζήτηση, όμως όσα σήμερα συμβαίνουν δεν έχουν καμία σχέση με τις παλιές, κεντρικά κατευθυνόμενες «ομορφιές». Σήμερα, οι (περισσότεροι) διαιτητές είναι «λίγοι», άπειροι, όμως δεν είναι οι «καμικάζι» της περασμένης εικοσαετίας. Μικρή πρόοδος, αλλά πρόοδος. Ισως (και) γι’ αυτό η Σούπερ Λιγκ κόβει περισσότερα εισιτήρια από πολλές προηγούμενες σεζόν.

Ο ΠΑΟΚ, ο υποτιθέμενος νέος «Χαλίφης», έχει πάρει εφέτος αρκετά ευνοϊκά σφυρίγματα. Από την πρώτη, κιόλας, αγωνιστική. Αλλά, δεν έχουν λείψει και τα εις βάρος του: το γκολ που του ακυρώθηκε στη Νέα Σμύρνη, τα πέναλτι που δεν του δόθηκαν στο Ηράκλειο και στο Περιστέρι. Κι άλλα. Ο Ολυμπιακός, το υποτιθέμενο θύμα της νέας κατάστασης, απλώς έπαψε να έχει την απεριόριστη εύνοια που τόσα χρόνια είχε συνηθίσει. Κατά τα άλλα, οι έλληνες διαιτητές (που σήμερα δεν του κάνουν) τον έχουν «προσέξει» ιδιαιτέρως. Με αποκορύφωμα το πεντακάθαρο γκολ του Μασούρα στη Νέα Σμύρνη, το οποίο ακυρώθηκε λίγο πριν οι «ερυθρόλευκοι» σκοράρουν το νικητήριο τέρμα τους (92′).

Προβλήματα με τους ρέφερι υπάρχουν, λίγο ως πολύ, παντού στην Ευρώπη. Πουθενά αλλού, όμως, οι μεγάλοι σύλλογοι δεν ασχολούνται περισσότερο με το πώς θα πάρουν τη διαιτησία με το μέρος τους και λιγότερο με το πώς θα παίξουν καλή μπάλα. Γι’ αυτό, ίσως, το πρόβλημα στην Ελλάδα φαντάζει τεράστιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News