Αν γουστάρεις έναν άνθρωπο, τον γουστάρεις ό,τι και να γίνει. Έτσι λοιπόν κι εμένα μου άρεσε ο χθες ο Μαραντόνα. Έστω και με λαμέ κοστούμι, με γυαλιστερή γραβάτα και σκαρπίνι. Το πιο ωραίο όλων μάλιστα, ήταν ότι μέσα σ’ αυτό το άβολο επίσημο ένδυμα ήταν ο Ντιέγκο που όλοι ξέρουμε. Να… βράζει, να εκνευρίζεται, να πανηγυρίζει. Από το πλάνο στην λήξη του αγώνα με τον Μαραντόνα να πανηγυρίζει στις αγκαλιές των συνεργατών σαν να έβαλε γκολ, όμως, έλειπε κάτι για να το στείλει στην αιωνιότητα. Έπρεπε να του κεντήσουν κι ένα ασημί γυαλιστερό «10» στην πλάτη σαν κι αυτό που φορούσε στην μπλε φανέλα του 1986, όταν πήρε το παγκόσμιο κύπελλο σχεδόν μόνος του.

Αυτή ήταν η χαρά της χθεσινής μου μέρας. Το χαμόγελο. Είχε όμως και πίκρα. Ο Ρεχάγκελ –σε αντίθεση με τον Ντιέγκο- με αθλητικό outfit στον πάγκο, μόνο σ’ αυτό το σημείο έδειξε αντανακλαστικά εφήβου. Αλλά το να φοράς φόρμα δεν σημαίνει ότι είσαι κιόλας σε φόρμα. Ο Γερμανός τράβηξε για μία ακόμα φορά τον… δρόμο του και παρουσίασε μια… θολή εθνική. Κι αν κάτι με απογοήτευσε ήταν ότι δεν είδα τίποτα σπουδαίο από την Νότια Κορέα. Από κει και πέρα όμως δεν επιτρέπω στον εαυτό να αποδομήσει τον Ότο.

Ναι στην κριτική για την ξαφνική αλλαγή πλάνων στο κέντρο της άμυνας με τον Κυργιάκο να μένει εκτός. Ναι στην κριτική για την συμμετοχή του Γιούρκα που έχει παίξει ελάχιστα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ναι στην κριτική γιατί δεν παίζει ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να κάνει το απρόοπτο και δεν είναι άλλος από τον Νίνη ή γιατί μένει στον πάγκο ο πιο γρήγορος, ο Σαλπιγγίδης. Όχι όμως στην ισοπέδωση. Όλα δείχνουν ότι είναι η τρίτη και τελευταία μεγάλη διοργάνωση που πήγαμε με τον Ρεχάγκελ στον πάγκο. Αυτός είναι ο προπονητής, αυτός θα αποφασίσει. Ελπίζουμε την Πέμπτη κόντρα στη Νιγηρία να είναι σε μεγαλύτερη φόρμα. Ό,τι και να γίνει όμως, εγώ ακόμα είμαι με την Ελλάδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News