Στις 30 Οκτωβρίου, στο ματς της ΑΕΚ με τον Ιωνικό στη Νίκαια, ο Στέβαν Γέλοβατς είχε σκοράρει 7 πόντους πριν, καν, συμπληρωθούν 8 λεπτά παιχνιδιού. Ο τραυματισμός του (βαρύ διάστρεμμα), αμέσως μετά, είχε φανεί σαν μια ατυχία ρουτίνας. Αποδείχτηκε πως ήταν η απαρχή μιας τραγωδίας, που συγκλόνισε τον κόσμο του μπάσκετ.

Ο 32χρονος Σέρβος αγχώθηκε, όπως μαρτυρούν οι συμπαίκτες και οι προπονητές του. Ηθελε «σαν τρελός» να είναι παρών στον καθοριστικό αγώνα με τη Ρίγα, όμως οι γιατροί της ομάδας του το ξεκαθάρισαν, πως δεν θα προλάβαινε να αποθεραπευτεί. Το γελαστό του πρόσωπο συννέφιασε. Ολοι μας δίνουμε στις αναποδιές της ζωής υπερβολικές διαστάσεις, θεωρώντας τη ζωή ως δεδομένη.

Στο γυμναστήριο του γηπέδου της ΑΕΚ δούλευε σκληρά, με ποδήλατο και βάρη, αποφασισμένος να επιστρέψει στη δράση δυνατός μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος. Αλλά στις 14 Νοεμβρίου, καθώς ακολουθούσε το ατομικό του πρόγραμμα προπόνησης, αυτός ο «γίγαντας» των 208 εκατοστών κατέρρευσε μπροστά στα μάτια των συμπαικτών του, που πολύ σύντομα αντιλήφθηκαν πως δεν επρόκειτο για ένα «αθώο» λιποθυμικό επεισόδιο. Λίγες ώρες αργότερα, στο νοσοκομείο, οι γιατροί διέγνωσαν οξύ ισχαιμικό εγκεφαλικό. Και χθες (Κυριακή), ο Στέβαν άφησε την τελευταία του πνοή σε κλινική του Βελιγραδίου, στην οποία είχε διακομιστεί κατόπιν επιθυμίας των συγγενών του.

Ποιος θα το φανταζόταν, παρακολουθώντας ένα (φαινομενικά) υγιέστατο παλικάρι γεμάτο ενέργεια, ότι εκείνο το παιχνίδι στη Νίκαια έμελλε να είναι το τελευταίο του; Κανείς, έστω κι αν δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος από τους ξένους παίκτες που πέρασαν από τα μέρη μας χάνει τη ζωή του σε νεαρή ηλικία από παθολογικά αίτια. Εχουν προηγηθεί, μεταξύ άλλων, οι θάνατοι του Κόνραντ ΜακΡέι (ΠΑΟΚ) στα 29, του Κένιον Τζόουνς (Πανιώνιος, Παναθηναϊκός, Μαρούσι) στα 27, του Κρίστιαν Βελπ (Ολυμπιακός) στα 51, του Τσαρλς Σάκλεφορντ (Αρης, ΠΑΟΚ) στα 50, του Γκριγκόρι Χίζνιακ (Περιστέρι, Μακεδονικός) στα 44, του Αλφόνσο Φορντ (Παπάγου, Σπόρτιγκ, Περιστέρι, Ολυμπιακός) στα 32, του Ρόι Τάρπλεϊ (Αρης, Ολυμπιακός, Ηρακλής) στα 50, του Ανταμ Βόιτσικ (Περιστέρι) στα 47… Με τη σημαντική διαφορά ότι ο Γέλοβατς «έφυγε» καταμεσής της σεζόν, κι ενώ, ακόμη, αγωνιζόταν σε ελληνικό σύλλογο.

Με τη φανέλα της ΑΕΚ πρόλαβε να παίξει σε, μόλις, επτά ματς: πέντε στο πρωτάθλημα και δύο στην Ευρώπη. Αλλά αυτοί οι λίγοι μήνες που έζησε στην Ελλάδα, από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι την αποφράδα 14η Νοεμβρίου, ήταν αρκετό για να τον λατρέψουν όλοι στην ομάδα, πρωτίστως για τον χαρακτήρα του. Καλοσυνάτος, ευγενικός και χαμογελαστός, είχε μια «καλημέρα» και έναν καλό λόγο για όλους. Ακόμη και για τον τελευταίο υπάλληλο της ΚΑΕ, ή τους συγγενείς των συμπαικτών του που έτυχε να γνωρίσει – τους θυμόταν με τα μικρά τους ονόματα.

Αν και γεννήθηκε σε μια… μπασκετομάνα της Ευρώπης, το Νόβι Σαντ της πρώην Γιουγκοσλαβίας (8 Ιουλίου 1989), άργησε να ασχοληθεί με το σπορ. Το αγάπησε μετά τα 10 του, συνεπαρμένος από τα κατορθώματα των συμπατριωτών του, Βλάντε Ντίβατς και Πέτζα Στογιάκοβιτς, που μεσουρανούσαν στους Σακραμέντο Κινγκς, αλλά και από τον Σακίλ Ο’ Νιλ, που έγινε το ίνδαλμά του. Μέχρι τα 16 του έπαιζε, απλώς, για το κέφι του. Υστερα, πιο οργανωμένα. Στη Μέγκα, την Παρτίζαν, τον Ερυθρό Αστέρα. Στα 22 του πέρασε τα σύνορα της χώρας του, αναζητώντας την τύχη του στο εξωτερικό.

Ονειρευόταν να φορέσει τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν τα κατάφερε, όμως το μπασκετικό του ταξίδι υπήρξε εντυπωσιακά μακρύ: Τουρκία (Ατάλια και Γιαζιαντέπ) – Ιταλία (Καζέρτα) – Λιθουανία (Λιέτουβος Ρίτας) – Ισπανία (Σαραγόσα) – Ρωσία (Νίζνι) – Γερμανία (Μπάμπεργκ) – Ιαπωνία (Νεο-Φίνιξ) – Ελλάδα (ΑΕΚ). Πέρασε και από την… αυλή του ΝΒΑ, συμμετέχοντας στο «summer league» του 2016 με τους Μάβερικς. Χάρη στο μπάσκετ έμαθε αγγλικά, ρωσικά, ισπανικά και λίγα τούρκικα. Σκόπευε να «το παλέψει» και με τα ελληνικά. Στα 28 του έγινε και διεθνής. Συνέβαλε στην πρόκριση της Σερβίας στο Μουντομπάσκετ της Κίνας (2019), αγωνιζόμενος στα «παράθυρα» των προκριματικών.

Αριστερόχειρας, με εξαιρετικά εύστοχο σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, είχε όλα τα φόντα -τεχνική και «ποιότητα»- για να κάνει ακόμη πιο αξιόλογη καριέρα. Τι του έλειπε; Η «σκληράδα». Η οποία, όμως, ήταν… κόντρα ρόλος για έναν πράο χαρακτήρα σαν τον δικό του. Του το έλεγαν οι προπονητές του. Το αντιλαμβανόταν και ο ίδιος, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Για τον ίδιο λόγο είχε αποφασίσει πως δεν θα γινόταν κόουτς, όταν θα αποσυρόταν από τη δράση, αλλά προπονητής μικρών παιδιών.

Αφησε πίσω του, τους γονείς του, τη σύντροφό του (με την οποία δεν πρόλαβε να κάνει οικογένεια) και την αδελφή του, που τον λάτρευε. Το σπαρακτικό της μήνυμα στο Instagram, όσο ακόμη ο Στέβαν βρισκόταν στη ζωή, «ράγισε καρδιές». Στην ανάρτησή της η Σέρα έγραψε, μεταξύ άλλων: «Ξέρω ότι μπορείς να με ακούσεις και γι’ αυτό θέλω να με ακούσεις προσεκτικά: Μη φοβάσαι, είμαι εδώ. Είμαστε όλοι εδώ, μαζί σου. Ξέρεις, όμορφέ μου, νιώθω ότι ο Θεός μου στέλνει υπεράνθρωπη δύναμη. Είμαι το αίμα και η σάρκα σου. Σε νιώθω, ξέρω ότι με νιώθεις κι εσύ. Οι γιατροί που σε παρακολουθούν, μου λένε ότι αυτός είναι ένας μαραθώνιος. Ζω για τη μέρα που θα γελάσεις ξανά δυνατά από καρδιάς, όπως μόνο εσύ μπορείς, αγάπη μου». Τι κρίμα, που δεν έγινε αυτό το θαύμα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News