«Μπα, στην Αθήνα ανάβουν ακόμη οι προβολείς στο γήπεδο;», ήταν το μόνο που είπε και πήγε παρακάτω. Ποιος, πότε και πού;

Την Τρίτη το βράδυ ειπώθηκε αυτό, σε εκπομπή ολλανδικού τηλεοπτικού σταθμού μετά από τους αγώνες μεταξύ των Πρωταθλητριών Ευρώπης εκείνης της ημέρας. Και μάλιστα από τον Γιόχαν Κρόιφ που λειτουργούσε σαν σχολιαστής των αποτελεσμάτων των αγώνων. Ούτε δέκα λέξεις δηλαδή δεν καταδέχτηκε να αφιερώσει στον αγώνα  του Ολυμπιακού με την Ολυμπίκ Μαρσέιγ στο Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης ο διάσημος αυτός πρώην ποδοσφαιριστής. Και με τις παραπάνω εννέα μόλις λέξεις πέρασε στους τηλεθεατές σιωπηλά μεν αλλά πολύ αιχμηρά τα χάλια της ελληνικής ομάδας και την ίδια στιγμή σχολίασε με πολύ φαρμακερό τρόπο την ανέχεια στη χώρα μας. Εννοώντας ότι η οικονομική δυσπραγία θα μπορούσε να μας είχε στερήσει ήδη ακόμη και το ηλεκτρικό ρεύμα.

Έτσι μας βλέπουν εκεί έξω αλλά εμείς τώρα δεν έχουμε καιρό ν’ ασχοληθούμε μαζί τους. Ξεχάσαμε τη φτώχεια μας και με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε δυο πολύ πλούσιους κυρίους να αλληλο-καρπαζώνονται λεκτικά ενώ την Τρίτη, γερό χαστούκι έπεσε και στο μάγουλο ενός ακόμη από τους ντόπιους λεφτάδες μας, που μερικοί από εμάς καμαρώνουν σαν να είναι δικά τους τα… έχια του .

Το πλοίο «Παναθηναϊκός» στερήθηκε βασικών πόρων και μπορούμε να πούμε πως οι βασικοί του ιδιοκτήτες το έριξαν στα βράχια (εισιτήρια διαρκείας, έσοδα από ξένες διοργανώσεις, ενώ έγιναν μεταγραφές παικτών που είναι σαν να τους βρήκες στο φυλλάδιο με τις ευκαιρίες γνωστού μας φτηνιάρικου γερμανικού σούπερ-μάρκετ, και τώρα μόνον ανελαστικά και υπερ-επείγουσας μορφής έξοδα υπάρχουν). Κι εκεί φαίνεται ότι θα μείνει για καιρό, τσακισμένο ανεπανόρθωτα. Τώρα λοιπόν τσακώνονται για το ποιος δεν θα το ανασύρει από εκεί. Σ’ εμάς τα βατράχια που παρακολουθούμε τη μονομαχία αυτών των βουβαλιών τι θα μας μείνει;

• Ότι αυτός που κάποτε μας έλεγε «κυρ-Αμπράμοβιτς να με λέτε και αφέντη Τσουτσουλομύτη» τώρα άλλαξε, «μόνο Αντρέα να με λέτε», έτσι στεγνά, όπως είναι κι η τσέπη μου σήμερα.
• Ψάχνει όμως ο «μόνο Αντρέα να με λέτε» για ονειροπόλους ή τζογαδόρους, να βάλουν λεφτά, ενώ εκείνος αρνείται να πει στους μελλοντικούς του συνεταίρους πόσα βάζει. Για να καμαρώσουν παρέα μετά το πώς θα εξαφανίζονται τα χαρτονομίσματα στο πράσινο πηγάδι, αφού μόνο πληρωμές και έξοδα, κοντά στα 20 εκατομμύρια, θα έχει στη συνέχεια το μαγαζί.
• Μίλησε, τώρα,  για το τόσο πολύ δίκιο που είχαν όσοι οικο-λογικά σκεπτόμενοι δεν ήθελαν να γίνει γήπεδο στο Βοτανικό. Βέβαια, το μόνο που κρατάμε από αυτό είναι πως επιβεβαίωσε την τουρκική παροιμία: «όποιος πνίγεται, μέσα στο νερό και φίδι αγκαλιάζει για να σωθεί».
• Τον Τύπο και την εξ ορισμού αποστολή (=υποχρέωσή) του να ενημερώνει πάση θυσία το κοινό τα ποδοπατάει ο «μονο Αντρέα να με λέτε» με τα ακριβά του σκαρπίνια όποτε γουστάρει. Διότι αμόλησε μπράβους που απαγόρεψαν την είσοδο σε έναν αντιπαθητικό για εκείνον δημοσιογράφο ενώ το event μόνος του το είχε βαφτίσει «συνέντευξη (του)Τύπου (που μ’ αρέσει;)». Αν έκλεινε τραπέζια και καρέκλες καλώντας όποιους ήθελε δεν θα του λέγαμε πως ήταν λάθος, ενώ τώρα… Μέχρι που αναρωτιόμαστε σε ποιο φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα να πιστεύει. (Αμ οι συνάδελφοι του εκδιωχθέντος; Που δεν αρνήθηκαν να χάσουν τη φιλική δεξίωση αυτή για λόγους συμπαράστασης προς τον βιαίως απομακρυνθέντα; Και απέφευγαν να ρωτήσουν και κάτι οδυνηρό;).
Και στην απέναντι πλευρά έχουμε κάποιον που:
• Σίγουρα θα πάρει το Νομπέλ της Οικονομίας για την παγκόσμια πατέντα: Καταθέτω τις μετοχές μιας ζημιάρικης εταιρείας μου σε ένα δικηγορικό γραφείο και δεν έχω πια υποχρέωση να πληρώνω γι’ αυτήν τα έξοδά της και τα χρέη της.
• Αγαπούσε τόσο την ποδοσφαιρική του αυτή εταιρεία ώστε τελευταίος πήγαινε (όταν πήγαινε στους αγώνες της) και πρώτος έφευγε, πριν καν σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής. Τόσο δεν γούσταρε το γήπεδο, που ήταν σαν να είχε παγωτατζιδικο αλλά όταν έδινε το χωνάκι με το παγωτό στον πελάτη να κρατάει με το άλλο χέρι τη μύτη του!
• Δεν ήταν σε θέση να κάνει σωστά το λογαριασμό και να διαπιστώσει ότι πουλώντας τον καλύτερο παίκτη της ομάδας τα λεφτά που θα έπαιρνε ήταν ακριβώς όσα έχασε με τον αποκλεισμό της από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μείον και τον παίκτη, φυσικά.
• Υπάρχουν πλέον δεδουλευμένα και θα συρθεί ο Παναθηναϊκός ίσως από τους ξένους παίκτες σε ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς όπως είναι η U.E.F.A.

Και ο τρίτος συμπαίκτης στο χώρο του ποδοσφαίρου, πρόεδρος στο Θρύλο (απαραιτήτως ένα ολέ) μας κάνει να απορούμε γιατί:

• Έχει κι αυτός φιλελεύθερες απόψεις για την πληροφόρηση από τον Τύπο. Το καλοκαίρι είχε απαγορεύσει σε δημοσιογράφο εφημερίδας που δεν τη γούσταρε να παρευρίσκεται σε κάποια ενημέρωση από τον προπονητή.
• Φαίνεται πως έχει αποφασίσει να αποκαταστήσει κάθε άνεργο, ηλικιωμένο και κακομοίρη ποδοσφαιριστή από την Ισπανία, κατεβάζοντας αισθητά το δείκτη της ανεργίας στη φίλη αυτή χώρα (τόσο φίλη που τους χαρίσαμε και μια βασίλισσα).
• Κάνει όλα τα χατίρια σε έναν Ισπανό προπονητή που οι δικοί του δεν θα τον κρέμαγαν και στο χριστουγεννιάτικο δέντρο (τον είχαν απολύσει πριν τους τον αρπάξουμε(;) εμείς οι παμπόνηροι και τρισόλβιοι), τον πληρώνει 1 800 000 Ευρώ + 700 000 για όσους τον βοηθούν στις εξαίσιες εμπνεύσεις του), αρνείται να ασχοληθεί και να εξελίξει Έλληνες παίκτες, στους αγώνες με τις άλλες ομάδες της Ευρώπης πηγαίνει πάντοτε αδιάβαστος, ενίοτε και άυπνος, και οι παίκτες του κάνουν στο γήπεδο ό,τι τους κατέβει ατιμώρητα (βλέπε Μιραλάς στον αγώνα με την Ολυμπίκ Μαρσέιγ).
• Όποιος του πει «Πρόεδρε χάσαμε» του απαντά: «πυροβολείς το ποδόσφαιρο». Οι φιλικά προς αυτόν προσκείμενες εφημερίδες μας πληροφορούν ότι είχε βρει ποιος έφταιγε που την ομάδα του την έπιασε τρικυμία, ζαλίστηκε και έχασε την Τρίτη. Την τελευταία στιγμή όμως ανακάλεσε την ποινή. Και έτσι οι δούλοι δεν χρειάστηκε να περιποιηθούν με εκατό βουρδουλιές τα νερά του Φαλήρου, μπροστά στο γήπεδο…

Έκθαμβοι παρακολουθούμε λοιπόν τα αγόρια αυτά καθώς μπαίνουν και βγαίνουν στις σελίδες του Τύπου, στριφογυρίζοντας στα τρυφερά τους δάχτυλα πούρα ίσα με μια κολώνα της Δ.Ε.Η. μεγάλα, οδηγούν πανάκριβα γρήγορα αυτοκίνητα, είναι ιδιοκτήτες ομάδων και αναρωτιούνται με αθωότητα «σαν τι να έχει μέσα μια μπάλα» αδιαφορώντας για το ότι άλλοι άνθρωποι, σε άλλες χώρες, όχι απαραίτητα πάμπλουτες ή πανίσχυρες (Πορτογαλία, Ολλανδία) φτιάχνουν με τις ομάδες και τη μπάλα ένα προϊόν που δίνει χρήματα σε κράτος και ιδιώτες, θέαμα, χαρά και διασκέδαση σε πολλούς Ευρωπαίους ενώ για τους αποσυνάγωγους Έλληνες ισχύει μόνο το δίπτυχο «γκολ και ξύλο». Άλλωστε και η πολιορκία και το σπασμένο τζάμι στο λεωφορείο των Γάλλων οπαδών πριν τον αγώνα τι άλλο μαρτυρούν από τον πρωτογονισμό κάποιων Ελλήνων «φιλάθλων» και την αποτυχία των χρυσοδάκτυλων προέδρων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News