Παλαιότερα είχα γράψει την εμπειρία μου ως θεατής για τον Μαραθώνιο. Φέτος θα γράψω την εμπειρία μου ως δρομέας (στα 10km). Είμαι του υγρού στοιχείου κι έτσι το τρέξιμο δεν ήταν στα δυνατά μου σημεία. «Ψήθηκα» όμως από την ατμόσφαιρα που έζησα ως θεατής τα προηγούμενα χρόνια. Έτρεξα, λοιπόν, φέτος τα 10 km στον Μαραθώνιο των Αθηνών με την ομάδα της ΕΛΕΠΑΠ και του Συνδέσμου Υποτρόφων του Ιδρύματος Ωνάση.

Ο Μαραθώνιος της Αθήνας αποτελεί τον κύριο πόλο έλξης αθλητικού τουρισμού (κάτι για το οποίο η Ελλάδα προσφέρεται και το ξέρουν πολύ καλά όσοι ασχολούνται με το αθλητικό μάρκετινγκ). Ευχής έργο είναι οι διοργανωτές του Μαραθωνίου κάθε χρόνο να ανοίγουν όλο και πιο διάπλατα τις πόρτες της συμμετοχής στον απλό κόσμο. Να δίνουν, δηλαδή, σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο, τη δυνατότητα να νιώσει το μεγαλείο του. Όχι για τις μία, δύο ή πέντε ώρες του αγώνα, αλλά για να γίνει κομμάτι όλης της υπόλοιπης ζωής του. Και όντως, έχει αναπτυχθεί μια «δρομική» κουλτούρα στο ευρύ κοινό που διψάει για τέτοιες διοργανώσεις.

Έτρεξα κι έβλεπα δίπλα μου ανθρώπους στην αρχή χαμογελαστούς που έκαναν και καλαμπούρια. Μετά από τα πρώτα χιλιόμετρα και την ανηφόρα της Χαριλάου Τρικούπη και της Ακαδημίας, άρχισα να βλέπω τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα. Οι ομιλίες και τα γέλια ελαττώθηκαν. Στο τέλος, προς τον τερματισμό, έβλεπες το σφίξιμο στα πρόσωπα, τους μορφασμούς της προσπάθειας. Κανένας όμως δεν σταμάταγε. Τι είναι αυτό που σπρώχνει αυτούς τους ανθρώπους να «ζορίζονται» τόσο; Ποιον προσπαθούν να νικήσουν; Νομίζω όχι αυτόν που είναι δίπλα τους, αλλά αυτόν που είναι μέσα τους. Να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, να μην τα παρατήσουν στη μέση, αλλά να φτάσουν ως το τέρμα. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πραγματικό νόημα του αθλητισμού: όχι να γίνεις ο καλύτερος, αλλά να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Διδάγματα από τον αθλητισμό που είναι προίκα και για την υπόλοιπη ζωή.  

Ο αυθεντικός Μαραθώνιος των Αθηνών δεν είναι λοιπόν ένας απλός αθλητικός αγώνας, αλλά είναι μια αθλητική γιορτή. Πουθενά αλλού δεν συνυπάρχει ο αθλητισμός υψηλών επιδόσεων μαζί με τον ψυχαγωγικό αθλητισμό. Καταφέρνει να δώσει στον απλό δρομέα που ξεκινάει από τη ψυχαγωγία, τη γεύση του μεγαλείου του αθλητισμού και να τον τραβήξει κοντά του. Θα είναι εκεί σίγουρα και την επόμενη χρονιά. 

Έχω ξαναγράψει ότι σκοπός μας ως κοινωνία πρέπει να είναι το πώς θα αυξήσουμε τον αθλητισμό που κάνουμε σε σχέση με τον αθλητισμό που καταναλώνουμε. Ο Μαραθώνιος των Αθηνών είναι μια χρυσή τέτοια ευκαιρία. Ας την αδράξουμε…
Υ.Γ.: Η διοργάνωση έχει τόσο μεγάλη συμμετοχή γιατί είναι φτιαγμένη να διευκολύνει όσο γίνεται τους αθλητές ώστε αυτοί το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να απολαμβάνουν τον αγώνα. Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ λοιπόν στους πολλούς εθελοντές, στα παιδιά με τα τύμπανα και την ορχήστρα που έδιναν πάθος και ρυθμό και στους θεατές που και φέτος δεν τσιγκουνεύτηκαν το χειροκρότημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News