«Η φτωχή συγκομιδή των μεταλλίων» – σαν να το βλέπω από τώρα τυπωμένο και ανηρτημένο το δημοσιογραφικό κλισέ – θα είναι η άνοστη καραμέλα που πολλοί θα πιπιλίσουν, το προσεχές χρονικό διάστημα. Βάζω στοίχημα ότι θα προέρχεται – σχεδόν αποκλειστικά – από τα στόματα όλων εκείνων που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με τον αθλητισμό, εμπράκτως. Και, βασικά, με τον αθλητισμό στην Ελλάδα.

Όπως έχει δείξει άλλη μία σύντομη, πικρή, μικρή ελληνική ιστορία, η ενασχόληση με τον αθλητισμό στην πατρίδα μας, είναι μια εμπειρία εντελώς διαφορετική από εκείνοι που βιώνουν οι αθλητές σε άλλες χώρες. Όταν οι δικοί μας, που εκπροσωπούν με τιμή – και χωρίς χαζοεθνικισμούς – την Ελλάδα, όλο το προηγούμενο διάστημα, προ Λονδίνου, ταλαιπωρήθηκαν από την έλλειψη αθλητικών υποδομών και, βασικά, από την έλλειψη οιασδήποτε αθλητικής λογικής στην Ελλάδα, είναι θαύμα, θεωρώ, που πήραμε και αυτά τα μετάλλια.

Είμαι σίγουρος ότι αν υπήρχαν οι στοιχειώδεις υποδομές, επιχορηγήσεις και μια γενικότερη αρωγή προς τους αθλητές μας, τα μετάλλια και οι επιτυχίες που θα έπαιρναν και θα σημείωναν τα παιδιά με το εθνόσημό μας στη φανέλα, δεν θα είχαν καμία σχέση με την εικόνα που παρουσιάσαμε ως χώρα, σε αυτούς τους Αγώνες. Ταλέντο υπάρχει, η διάθεση περισσεύει, το φιλότιμο ξεχειλίζει, αλλά αυτά δεν είναι αποκλειστικά ελληνικά προνόμια, οι αθλητές, παγκοσμίως, έτσι είναι, άρα, δεν αρκούν, δεν φτάνουν αυτά από μόνα τους. Όλα αυτά, επίσης, περί φιλότιμου, ελληνικής καρδιά και λοιπά γραφικά, δεν μπορούν να είναι αρκετά εάν ο αθλητής δεν μπορεί να προετοιμαστεί σωστά, επειδή πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του (και) τα βασικά έξοδα της προετοιμασίας.

Θαύμα αποτελεί, λοιπόν, το γράφω και πάλι, ο αριθμός των μεταλλίων που θα κουβαλήσει η αποστολή μας στις αποσκευές της, ερχόμενη από το Λονδίνο. Πολλά συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά – ασχέτως με το αν πήραν κάποια θέση στο βάθρο ή όχι – τα οποία προσπάθησαν παραπάνω από τις δυνάμεις τους και υπό όλες τις δύσκολες συνθήκες, με πολλά πράγματα εναντίον τους. Αλλά το θέμα είναι να μη θυμόμαστε, έπειτα από χρόνια, αυτές τις λιγοστές φετινές επιτυχίες, ως τις τελευταίες. Κι αυτό επειδή – αν και ο αθλητισμός στη χώρα μας τεθεί υπό την τροχιά της λοιπής ένδειας που μας μαστίζει, εν μέσω οικονομικής κρίσης – ίσως κινδυνεύσει (και) η αξιοπρεπής αθλητική παρουσία μας, παγκοσμίως.

Ίσως, τελικά, αυτή η γενιά αθλητών – που συμμετείχε στους Αγώνες της Αγγλίας – να ήταν και η τελευταία «τυχερή», που είχε τόσες… «παροχές» – και εδώ, γελάμε. Πικρά…

Ίσως η επόμενη φουρνιά αθλητών, που θα μας εκπροσωπήσει στους Ολυμπιακούς του Ρίο, να πρέπει να κωπηλατήσει, μέχρι εκεί, με πλαστικές λέμβους. Με λέμβους και κουπιά που δεν θα ανήκουν στο ελληνικό κράτος, φυσικά.

«Και, τώρα, Ολυμπιακή αποστολή μας, κουπί προς το Ρίο. Το ελληνικό κράτος, σας εύχεται καλό ταξίδι και πολλές επιτυχίες. Αν, παρ’ ελπίδα, κερδίσετε κάνα μεταλλιάκι, θα βγάλουμε δεκάρικους λόγους, μπροστά στις κάμερες, “για το ελληνικό μεγαλείο της ψυχής” και τα συναφή. Για να πάρουμε κι εμείς κάτι από τα παλαμάκια που χτυπάνε όλοι για εσάς»… 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News