Το καλοκαίρι του 1990 το Παγκόσμιο Κύπελλο διοργανώθηκε και πάλι στην Ευρώπη, μετά από απουσία οχτώ ετών. Είχα την τύχη να το ζήσω από κοντά παρέα με δύο από τους πιο αγαπημένους μου φίλους και να περάσω ένα μήνα απόλυτης ποδοσφαιρικής γιορτής.

Το Italia Novanta όπως είναι πιο γνωστό, είναι ένα πολύ ιδιαίτερο Mundial. Πολύ διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα. Είναι η εποχή που το ποδόσφαιρο αλλάζει εκ των έσω. Το ποδόσφαιρο από το μπρίο και τη φαντασία περνάει στα χέρια, ή μάλλον πιο σωστά, περνάει στα πόδια των ρομπότ. Από τους μπαλαδόρους στα τρεχαντήρια. Από την έμπνευση, την τέχνη, τη δημιουργία στο ασταμάτητο τρέξιμο, στο συνεχές pressing. Η ποδοσφαιρική ευφυΐα αρχίζει να ξεθωριάζει. Λίγοι κατάλαβαν την αλλαγή αυτή. Οι πιο πολλοί ,το είδαν ως ένα άνοστο όπως το χαρακτήρισαν Παγκόσμιο Κύπελλο. Και όμως, το Italia Novanta, έχει στιγμές που ακόμα και σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη όλων όσοι ξέρουν μπάλα και όχι απλά βλέπουν μπάλα.

Ας κάνουμε ένα γρήγορο recap σε κάποιες από τις στιγμές που ζήσαμε στα γήπεδα της Ιταλίας εκείνο το καλοκαίρι, για να θυμηθούμε ποιο στην πραγματικότητα είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990.

-Είναι η τελευταία εμφάνιση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Προπονητής, ο καθηγητής Ivitsa Osim. Πρώτα βιολιά, οι Dejan Savicevic, Darko Pancev, Srecko Katanec, Zlatko Vujovic, Davor Suker, Robert Jarni, Alen Boksic, Refic Sabanadzovic, Dragan Stojkovic, Robert Prosinecki – ο παίχτης με τα πήλινα πόδια. Αξέχαστα τα παιχνίδια με Ισπανία και Αργεντινή στη φάση των 16 και 8 αντίστοιχα.

-Είναι η τελευταία εμφάνιση της Δυτικής Γερμανίας. Ο Franz Beckenbauer περνάει στο πάνθεον της ιστορίας, αφού ελάχιστοι έχουν σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο τόσο ως παίχτες όσο και ως προπονητές. Πρώτα βιολιά, οι Andreas Brehme, Lothar Mathaus, Jurgen Klinsman, Pierre Litbarski. Αξέχαστο το παιχνίδι κόντρα στους Ολλανδούς, στις 24 Ιουνίου, στη φάση των 16. Είναι η μεγάλη ρεβάνς των Δυτικογερμανών για τον αποκλεισμό από τους Ολλανδούς μέσα στο σπίτι τους στο Euro 88. Ατμόσφαιρα κάτι ανάμεσα σε μεσογειακό και λατινοαμερικάνικο ντέρμπι. Απίστευτα ξεκατινιάσματα μεταξύ Rudi Voller και Frank Rijkaard, με μαλλιοτραβήγματα και ροχάλες εκατέρωθεν. Αποβλήθηκαν αμφότεροι. Πέρα από το παιχνίδι το ίδιο, συγκλονιστική είναι η στιγμή, που λίγο πριν τη λήξη του αγώνα, οι Γερμανοί, όρθιοι στις κερκίδες του San Siro, αποχαιρετούν τους Ολλανδούς στους ρυθμούς του «Θριαμβευτικού Εμβατηρίου» της Aida του Giuseppe Verdi!

-Είναι η μέρα που το ποδόσφαιρο γίνεται τέχνη! 24 Ιουνίου, Στάδιο Delle Alpi στο Τορίνο. Εκπληκτική μπαλιά του Diego στον Claudio Caniggia, με το δεξί!!, στην αναμέτρηση με τους Βραζιλιάνους στη φάση των 16. Πάσα μισό γκόλ, πάρε – βάλε, και ενώ έχει τραβήξει πάνω του όλη τη Βραζιλιάνικη άμυνα, 1-0. Αποκλεισμός και αντίο στο τουρνουά για τους Βραζιλιάνους των Sebastiao Lazaroni, Alemao, Careca, Aldair, Silas.

-Είναι η τελευταία εμφάνιση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης του Valeriy Lobanovskyi, του ανθρώπου που έβαλε το μπαλέτο στην προπόνηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Η τελευταία αυτή Σοβιετική Ενωση, με την cult φανέλα απόχρωσης κόκκινου προς ρόζ και με το CCCP τυπωμένο στη μέση, φιναλίστ στον τελικό του Euro 88’ κόντρα στους Ολλανδούς, είχε στις τάξεις της, τους Rinat Dasaev, Vagiz Khidiatulin, Oleg Kuznetsov, Vasiliz Rats, Vladimir Besonov, Oleg Protasov, Ivan Yaremchuk, Aleksandr Zavarov, Igor Dobrovolski, Gennadij Litovchenko.

-Είναι η αλησμόνητη «όμα – τραγωδία» του βετεράνου Peter Shilton στις 4 Ιουλίου στο Delle Alpi του Τορίνο στον ημιτελικό με τη Δυτική Γερμανία. Με άλμα τρείς εφημερίδες και ενώ πατάει πάνω στη γραμμή του τέρματος, το ψηλοκρεμαστό σουτ – κόντρα του Andreas Brehme στο 60’καταλήγει στα δίχτυα των Αγγλων. Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου η κραυγή – αγανάκτηση του καλού μου φίλου Θωμά.. «Τι διάολο..σε σκατά πάτησες??!!?». Αμόκ!

-Είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική κίνηση που κάνει ποτέ ο Diego. Ούτε οι ντρίπλες κόντρα στους Αγγλους, ούτε το χέρι του Θεού, ούτε οποιαδήποτε άλλη ποδοσφαιρική – χορευτική του κίνηση μπορεί να συγκριθεί με αυτή του την ενέργεια παραμονές του ημιτελικού με τους Ιταλούς στο San Paolo της Napoli, στις 3 Ιουλίου. Νεφεληγερέτης! Τα χρόνια που o Diego έχει κάνει μια ολόκληρη πόλη να ονειρεύεται, τους Ναπολιτάνους, ακολουθεί παντού ένα εμετικό ποδοσφαιρικό τραγούδι, που στην ουσία, αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα ενός ολόκληρου έθνους για την πόλη του Ιταλικού νότου. «Κάτι μυρίζει σαν σκυλί, πρέπει να ήρθαν οι Ναπολιτάνοι», με αυτό το τρόπο ξεκίναγε. Στη συνέχεια τους χαρακτήριζε σεισμόπληκτους και πως δουλεύουν σκληρά για να δίνουν τον κώλο τους στοv Maradona. Μα αυτό που δεν χωνευόταν με τίποτα, ήταν ο περίφημος στοίχος, “Napoli merda, Napoli cholera, sei la vergogna dell’ Italia entera”. Η εκδίκηση όμως είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα κρύο και παραμονή του αγώνα, ο Diego θέτει τους «δικούς του» Ναπολιτάνους μπροστά στο μεγαλύτερο δίλλημα που τους είχε ποτέ τεθεί. «Θα υποστηρίξετε ποιους, αυτούς που σας θεωρούν παρακατιανούς, χολεριασμένους και ντροπή της Ιταλίας ή εμένα που σας λατρεύω για πάντα?!» Οι Ναπολιτάνοι ανταποδίδουν στον «δικό τους» Diego την ευγνωμοσύνη τους, και κατά την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο τραγουδάνε.. ..“El equipo esta en la cancha, el partido ya empezo, y el estadio se estremece, cada vez que l’ Argentina hace un gol”. Η Ιταλία δεν κάνει ούτε μία ήττα στο Italia Novanta, και όμως, δεν παίζει ποτέ στον τελικό.

-Είναι η πρώτη φορά που μπροστά σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη ο «Θεός», μεταμορφώνεται, έστω και για λίγο, σε θνητό. Η FIFA, έχει δώσει το σύνθημα, και ο εντολοδόχος Μεξικανός διαιτητής Codesal Mendez, που νωρίτερα έχει μοιράσει κίτρινες και κόκκινες κάρτες στους Αργεντίνους Pedro Troglio, Diego Maradona, Pedro Monzon και Gustavo Dezotti, ολοκληρώνει την αποστολή του ,δίνοντας στο 85’ πέναλντι αίσχος υπέρ της Δ.Γερμανίας. Κατά την απονομή του τροπαίου στα χέρια του Lothar Matthaus ,ο Diego, δάκρυσε, λύγισε, μα δεν γονάτισε ποτέ, αποδεικνύοντας πως το ποδόσφαιρο είναι πολύ όμορφο, πολύ διδακτικό μα πέρα για πέρα συναισθηματικό. Και ήταν διδακτικό το βράδυ εκείνο στη Ρώμη, την αιώνια πόλη, γιατί αντιληφθήκαμε, βιώσαμε αυτό που χρόνια πριν, είχε ξεστομίσει πρώτος ο μεγάλος Billy Shankley. Πως όποιος νομίζει ,πως το ποδόσφαιρο, είναι το δεύτερο σημαντικότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου, κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Είναι μακράν, το σημαντικότερο.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει το Italia Novanta και δεν ξεχνιέται με τίποτα, είναι πως αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι στην ουσία το κύκνειο άσμα του Pimpo d’ Οro, της απόλυτης ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας, που δυστυχώς όπως όλες οι ιδιοφυίες της τέχνης, υπήρξε και αυτός με τη σειρά του αυτοκαταστροφικός, και που άνθρωποι, ποδοσφαιρικά αμόρφωτοι, βρήκαν τη ευκαιρία να ξεράσουν πάνω του, όλο τους το μένος, όλο τους το φθόνο, όλη τους τη χολή. Να λοιπόν πόσο βαρετό ήταν το Italia Novanta.

Ciao!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News