Ηταν καλοκαίρι του 2012 όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρουσίασε τον πρώτο προπονητή του Ολυμπιακού στη μετά-Βαλβέρδε εποχή. Νέος (38 ετών), φιλόδοξος και πολύ επιτυχημένος στην προηγούμενη ομάδα του, την Μπράγκα, ο Λεονάρντο Ζαρντίμ ήταν ο κυριότερος εκπρόσωπος της νέας γενιάς των πορτογάλων τεχνικών, που χάρη στον Μουρίνιο είχαν γίνει περιζήτητοι. Στη χώρα με το μεγαλύτερο καλάθι αχρήστων (προπονητών) δεν άντεξε παρά μόνο για μερικούς μήνες. Στις 19 Ιανουαρίου 2013 απολύθηκε… αήττητος στην Ελλάδα. Επαιζε -λέει- πολύ αμυντικά και είχε φάτσα κακομοίρη. Επέστρεψε στη χώρα του και έβγαλε τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας από την αφάνεια. Την οδήγησε στη δεύτερη θέση του πορτογαλικού πρωταθλήματος, επτά βαθμούς πίσω από την Μπενφίκα.

Ηταν η εποχή που, στη Γαλλία, η Μονακό του Κλαούντιο Ρανιέρι αποτύγχανε, πάλι, να προσπεράσει την Παρί Σεν Ζερμέν. O ιδιοκτήτης των Μονεγάσκων, Ντμίτρι Ριμπολόβλεβ, που δεν έβλεπε προκοπή, παρά τα τεράστια ποσά που δαπανούσε για παίκτες όπως ο Χάμες Ροντρίγκες, ο Ραδαμέλ Φαλκάο και ο Ζοάο Μουτίνιο, είχε αποφασίσει να αλλάξει ρότα: να μετατρέψει τη Μονακό σε ένα selling club, συγκεντρώνοντας και αξιοποιώντας ταλέντα που -αργότερα- θα πωλούσε σε πολλαπλάσιες αξίες. Ο Ζαρντίμ είχε τη φήμη του προπονητή που δούλευε με τους ποδοσφαιριστές που μπορούσε να έχει, όχι με ‘κείνους που θα ήθελε να έχει. Ηταν εξοικειωμένος με τα χαμηλά μπάτζετ, είχε αναδείξει αρκετούς νεαρούς και ήξερε πώς να παίρνει από τον κάθε έναν το 100%. Ο ρώσος μεγιστάνας του ανέλυσε το πρότζεκτ, και ο Πορτογάλος το ανέλαβε προθύμως.

Από το Πριγκηπάτο είχε, μόλις, αποχωρήσει ο Χάμες Ροντρίγκες (με προορισμό τη Ρεάλ Μαδρίτης) και είχε δοθεί ως δανεικός, στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Ραδαμέλ Φαλκάο. Ο Ζαρντίμ κατέφθασε, ως ο νεαρότερος προπονητής του γαλλικού πρωταθλήματος, τις μέρες που οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας της Μονακό ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω. Γέμισε το ρόστερ με άγνωστους νεαρούς και άρχισε να εργάζεται για τη βελτίωση της αμυντικής γραμμής της ομάδας. Τα γαλλικά ΜΜΕ τον λοιδωρούσαν. Εγραφαν ότι εφηύρε το «σύστημα χλωροφόρμιο», που κάνει τους θεατές στις εξέδρες να κοιμούνται από βαρεμάρα. Εκείνος, όμως, υπερασπιζόταν τις επιλογές του: «Ο προπονητής οφείλει να προσαρμόζεται στις καταστάσεις. Οι φιλοδοξίες μιας ομάδας θα πρέπει να αντιστοιχούν στις δυνατότητές της».

Η γκρίνια κόπασε έπειτα από μια νίκη (3-1) επί της Αρσεναλ στο «Emirates», που χάρισε στη Μονακό την πρόκριση -έπειτα από πολλά χρόνια- στους προημιτελικούς του Champions League. Στην πρώτη σεζόν του Ζαρντίμ οι Μονεγάσκοι τερμάτισαν στην τρίτη θέση – καθόλου άσχημα. Το παιδομάζωμα είχε αποδώσει. Τα «πουλέν» του κέντρισαν το ενδιαφέρον πλούσιων συλλόγων. Εκείνο το καλοκαίρι (2015) η Μονακό αναδείχθηκε… πρωταθλήτρια Ευρώπης στις πωλήσεις παικτών. Εβαλε στα ταμεία της 170 εκατομμύρια ευρώ, τα περισσότερα από κάθε άλλο σύλλογο. Ο Αντονί Μαρσιάλ, που τον είχε αγοράσει 17 ετών έναντι πέντε εκατ. ευρώ, πήγε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 50 εκατομμύρια. Ο Ζοφρί Κοντογκμπιά στην Ιντερ (36.000.000 ευρώ), ο Λαϊβίν Κιρζαβά στην Παρί (25.000.000 ευρώ), ο Αϊμέν Αμπντενούρ στη Βαλένθια (22.000.000 ευρώ), ο Γιανίκ Καράσκο στην Ατλέτικο Μαδρίτης (17.260.000 ευρώ).

Και ποιος έμεινε; Για μια, ακόμη, σεζόν ο Ζαρντίμ έπρεπε να κατασκευάσει μια ομάδα «από το μηδέν». Το 2015-2016 η Μονακό τερμάτισε τέταρτη – την προσπέρασε και η Νις-, όμως είχε έρθει η ώρα για μια ιστορική αλλαγή. Η επιστροφή του Φαλκάο και του Ζερμέν από τους δανεισμούς τους, ο προβιβασμός του 18χρονου Κιλιάν Εμπαπέ στην πρώτη ομάδα και το «ξεπέταγμα» του Γκουίντο Καρίγιο, έκαναν τον πορτογάλο τεχνικό να ρίξει το βάρος στην επίθεση. Τώρα, πια, είχε τα κατάλληλα υλικά. Αλλωστε, η άμυνα είχε μάθει να δουλεύει σωστά.

Την επόμενη σεζόν (2016-2017) όλη η Ευρώπη μιλούσε για τη Μονακό. Κατέκτησε τον τίτλο στη Γαλλία, διακόπτοντας την κυριαρχία της Παρί Σεν Ζερμέν, έφθασε στους ημιτελικούς του Champions League και -το κυριότερο- έμοιαζε με μηχανή παραγωγής γκολ. Ο Ριμπολόβλεβ κατάφερε, επιτέλους, να πάρει το Πρωτάθλημα, ξοδεύοντας πολύ λιγότερα χρήματα -ούτε το ένα τρίτο- απ’ όσα εισέπραξε. Με μπάτζετ 150 εκατ. ευρώ, έναντι 500 εκατομμυρίων που ήταν ο ετήσιος προϋπολογισμός της Παρί Σεν Ζερμέν.

Ολοι ήθελαν έναν παίκτη από αυτή την καταπληκτική ομάδα, και η Μονακό το παράκανε -όπως αποδείχτηκε- με τις πωλήσεις των ασημικών της. Το καλοκαίρι του 2017 παραχώρησε εννέα πρώτης γραμμής ποδοσφαιριστές της. Ανάμεσά τους, τον Εμπαπέ στην Παρί, τον Μεντί και τον Σίλβα στη Σίτι, τον Μπακαγιόκο στην Τσέλσι, τον Ζερμέν στη Μαρσέιγ και τον Ντιαλό στη Μαγιόρκα. Στη χειμερινή μετεγγραφική περίοδο πούλησε άλλους δυο, στην Αγγλία: τον Καρίγιο και τον Κονγκολό. Κι αυτό το καλοκαίρι, τον Τομά Λεμάρ (με 72 εκατ. ευρώ στην Ατλέτικο Μαδρίτης) και τον Φαμπίνιο (με 50 εκατ. ευρώ στη Λίβερπουλ).

Σε λιγότερο από ένα χρόνο, τα έσοδα της Μονακό από πωλήσεις ποδοσφαιριστών της ξεπέρασαν τα 500 εκατομμύρια ευρώ. Ο Ζαρντίμ τους έβλεπε να αποχωρούν, τον έναν μετά τον άλλον, αδιαμαρτύρητα. Και η διοίκηση πίστευε ότι ο προπονητής θα έκανε, πάλι, το «θαύμα» του, αναδεικνύοντας νέους, άγνωστους μέχρι σήμερα, πρωταγωνιστές. Στις 9 του περασμένου Ιουνίου ο Ριμπολόβλεβ τόνιζε στην RMC ότι ο Ζαρντίμ είναι ένας από τους καλύτερους ευρωπαίους προπονητές. Γιατί να μην είναι ενθουσιασμένος; Μέσα σε μια τετραετία η ομάδα του έβαλε στα ταμεία της πάνω από 750.000.000 ευρώ, από παραχωρήσεις παικτών που ανδρώθηκαν στα χέρια του πορτογάλου τεχνικού.

Μόνο που, αυτή τη φορά, κάτι πήγε (πολύ) στραβά. Η Μονακό συμπλήρωσε δέκα διαδοχικά ματς χωρίς νίκη και κατρακύλησε στις τελευταίες θέσεις της Ligue 1. Στο ποδόσφαιρο -όπως και στη ζωή- η ευγνωμοσύνη δεν διαρκεί για πάντα. Ο Ριμπολόβλεβ δεν δίστασε να απολύσει τον άνθρωπο που χάρισε στην ομάδα του τον πρώτο της τίτλο σ’ αυτόν τον αιώνα και απάλλαξε τον ίδιο από την «ταμπέλα» του κορόιδου που πληρώνει περιουσίες χωρίς αντίκρυσμα. Καλά λένε, ότι ένας προπονητής αξίζει όσο τα τελευταία του αποτελέσματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News