Η σχέση μου με ποδόσφαιρο έχει να κάνει αποκλειστικά με παρακολούθηση αγώνων στο γήπεδο. Ούτε τηλεόραση ούτε web-TV, 0ύτε με οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με τον καναπέ του σπιτιού μου. Η παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα για όλους εμάς τους λάτρεις του γηπέδου, είναι μάλλον ανεξάρτητη από την κατηγορία του πρωταθλήματος. Μπορεί να είναι αγώνας επαγγελματικού, λέμε τώρα, πρωταθλήματος της Σούπερ Ντούπερ λίγκας, ή και των, επίσης λέμε τώρα, ερασιτεχνικών τοπικών πρωταθλημάτων. Οι διαφορές στον τρόπο που παίζουν οι ποδοσφαιριστές ή που σφυρίζουν οι διαιτητές τεράστιες. Οι διαφορές στη διαδραστική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο γήπεδο και τον οπαδό ή απλά τον ποδοσφαιρόφιλο, ελάχιστες!

Το γήπεδο είναι κάτι σαν ψυχοφάρμακο ρε παιδί μου. Πηγαίνεις, βλέπεις μπαλίτσα, ζεις την ατμόσφαιρα, κόβεις φάτσες γύρω σου, πιάνεις συζητήσεις, κρυώνεις ή ζεσταίνεσαι ανάλογα με τον καιρό. Κοινωνικοποιείσαι. Διαμορφώνεις προσωπική άποψη για τον αγώνα αφού ούτε περιγραφές σε επηρεάζουν, ούτε ριπλέι από 10 οπτικές γωνίες. Φωνάζεις και φωνάζεις όσο θες, βρίζεις αν νιώσεις την ανάγκη για κάτι τέτοιο, τραγουδάς αν θες. Ξεδίνεις. Αυτό το τελευταίο είναι και το βασικό. Ξεδίνεις… Άμα παίξει και λίγο καλή μπαλίτσα η ομάδα και κερδίσει, ακόμα καλύτερα. Άμα πάλι το παιχνίδι είναι σούπα ή χάσεις, μικρό το κακό. Εσύ σε όλες τις περιπτώσεις ξεδίνεις! Γι αυτό και ξαναπάς.

Το σαββατιάτικο ντέρμπυ μεταξύ των αιωνίων δεν το είδα. Για την ακρίβεια δε με απασχόλησε καθόλου. Τυχαίνει να μην είμαι οπαδός μιας από τις παραπάνω ομάδες, και με το φανατισμό που υπάρχει δεν συνέτρεχε λόγος να ψάχνω για εισιτήριο. Στις ειδήσεις έμαθα ότι κέρδισε ο ΠΑΟ με 2-1. Ούτε κρύο ούτε ζέστη, πάμε παρακάτω. Στις ειδήσεις πάλι, άκουσα για μια μαφιόζικη επίθεση στον παρατηρητή του αγώνα Βασσάρα, αλλά και την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα γραφεία συνδέσμου οπαδών. Παρακράτος – προϊόν τυφλού φανατισμού, ή ενταγμένο σε γενικότερα σχέδια αποσταθεροποίησης σύμφωνα με τους φίλους θεωριών συνωμοσίας. Κρίμα, απ όποια πλευρά και να το δεις. Περιμένω βεβαίως να αρχίσουν οι αναλύσεις και οι συζητήσεις περί βίας που είναι «κοινωνικό φαινόμενο» και ίσως να εξαγγελθούν κάποια μέτρα. Τριάντα χρόνια τώρα το μάθαμε το τροπάριο. Άντε να συστρατευθούμε και πάλι για την πάταξη της βίας που βεβαίως ουδεμία σχέση έχει με συλλόγους, παράγοντες και συνδέσμους οπαδών.

Κυριακή μεσημέρι και σουλατσάροντας στη γειτονιά, τα μάτια μου έπεσαν στις κρεμασμένες στο περίπτερο αθλητικές εφημερίδες. Ιδού τα πρωτοσέλιδα κάποιων απ αυτές που απ ότι ξέρω έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τους δυο αιωνίους. Έχουμε και λέμε λοιπόν: «Γαύρος – Έγκλημα Κάκου. Το +7 έγινε +1 από τον νέο Δούρο και του “φίλους” του…», «Πρωταθλητής – Κλοπή, αίσχος, ντροπή. Μαγκιά Μαρινάκη πήγε μόνος στη φωλιά τους», «Derby News – ΠΑΟ το μεγαλείο σου Τζιμπρίλ το εργαλείο σου. Τον έβγαλε ο Σισέ … τον ποδοσφαιρικό εγωισμό του», «Πράσινη – Άγριο Σι-σεξ. Ηδονή χωρίς μοντάζ»! Είπατε τίποτα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News