O Taylor Walker δεν είναι κάποιος τυχαίος. Στο Λονδίνο ο Taylor Walker είναι πιο γνωστός από τον Ζακ Ρογκ αν και χρεώνει πιο ακριβά τη μπύρα. Ο Ζακ Ρογκ δεν κερνάει μπύρες. Ούτε ο Σεμπάστιαν Κόε, ούτε ο Μπόρις Τζόνσον. Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο είδα την τελετή λήξης από τη μπάρα του Taylor Walker, μιας διάσημης pub στο Knightsbridge. O άλλος λόγος είναι η τιμή του εισιτηρίου. Το να βρεις εισιτήριο ήταν δύο κλικ υπόθεση. Το να το πληρώσεις ήταν μεγάλη ιστορία. Το φθηνότερο κόστιζε 500 λίρες. Έμπαινες μέσα θεατής και έβγαινες χορηγός των Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι ότι ο λογαριασμός του Taylor Walker σου φέρεται πολύ καλύτερα, αλλά όπως και να έχει, η θέση στη μπάρα είναι ένας καλός τερματισμός μίας κούρσας που ξεκίνησε από το Heathrow και διέσχισε το ολυμπιακό Λονδίνο πατώντας στα βήματα των μαραθωνοδρόμων.

Όταν σήμανε ο Βig Ben της τελετής έναρξης, οι διπλανοί μου τσέκαραν τα ρολόγια τους. «Πάει μπροστά ένα λεπτό» είπαν. Κανένας δεν γέλασε. Το σχόλιο ήταν τόσο british, όσο και η τελετή λήξης. Το ίδιο και οι αντιδράσεις τους. Η μπάρα έχει γεμίσει, όπως και τα τραπέζι μπροστά στην τηλεόραση, κάτω από τις μικρές βρετανικές σημαίες. Στο timeline μου στο twitter ουρλιάζουν για την περιγραφή της ΕΡΤ. Εδώ οι σχολιαστές έλεγαν μόνο τα απαραίτητα. Τι να πουν στον τηλεθεατή; Ότι αυτοί με τα καπέλα είναι οι Pet Shop Boys; Σαν να τους συστήνουν τη βασίλισσα. Οι Pet Shop Boys αρέσουν στους θαμώνες του Taylor Walker. Δεν τρελαίνονται, αλλά τους φτιάχνουν τη διάθεση. Στα ποπ κουνιούνται λίγο στις καρέκλες τους. Μετά το αφήνουν. Γυρίζουν την πλάτη, λένε τα δικά τους. Η τηλεόραση τους πετάει κανέναν γνωστό ήχο σαν δόλωμα και της χαρίζουν πάλι την προσοχή τους. Στους Pink Floyd αδιαφορούν. Στις Spice Girls καλοδέχονται την έκπληξη. Καταλαβαίνω ότι όλα όσα συμβαίνουν στην οθόνη είναι κομμάτια από εικόνες που βρίσκονται στην καρδιά και στο μυαλό τους. Δεν βλέπουν κάτι ξένο. Και δεν έχουν αυτό το δικό μας το επαρχιώτικο. Εμείς δεν θα βλέπαμε στην οθόνη. Εμείς θα προσέχαμε τα μάτια των ξένων για να καταλάβουμε πώς μας βλέπουν. Εγώ πάντως τους έκλεισα πονηρά το ένα δικό μου.

Το Λονδίνο ήταν υπέροχο αυτές τις μέρες. Όχι τόσο όμορφο, όσο ενδιαφέρον. Δεν ήταν μόνο ολυμπιακό. Ήταν κοσμοπολίτικο. Πώς το είπε ο Ρογκ για τους Αγώνες; Happy and Glorious. Αυτό ακριβώς ήταν και το Λονδίνο. Η Αθήνα δεν ήταν έτσι γιατί δεν θα μπορούσε να είναι έτσι. Το Λονδίνο των Ολυμπιακών Αγώνων έγινε κάτι σαν προέκταση του εαυτού του. Το είδα στην Tate. Μου το είπαν οι αφίσες των events στο μετρό. Δεν μου είπαν ότι ακόμα και αυτή τη νύχτα ο Taylor Walker θα πήγαινε για ύπνο γύρω στα μεσάνυχτα. Την ώρα που οι Who έλεγαν για τη γενιά τους, εγώ-και οι μπύρες στο στομάχι μου-τρέχαμε για το ξενοδοχείο να προλάβουμε τη φλόγα που έσβηνε. Το ενδιαφέρον των θαμώνων του Taylor Walker είχε σβήσει νωρίτερα. Κάποιοι κατέβηκαν στο υπόγειο για μπιλιάρδο, άλλοι γύρισαν την πλάτη στην τηλεόραση και άλλοι χάζευαν λες και έβλεπαν το Britain's got talent. Ναι, το έχει. Αναμφισβήτητα.

Και το πρωί, τώρα που εσείς διαβάζετε αυτό (ελπίζω…) θα ψωνίσω τα τελευταία σουβενίρ χωρίς να ξεχάσω και τις εφημερίδες με τις μεγάλες φωτογραφίες και τα χαμογελαστά πρόσωπα. Να έχω να διαβάζω στο αεροπλάνο. Επιστρέφω. Από έναν άλλο γαλαξία.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News