Τη γέννησε η πρώτη –και τελευταία μέχρι σήμερα– εμφάνιση της Κίνας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τη γιγάντωσε το όραμα του προέδρου Σι Τζινπίνγκ να καταστήσει τη χώρα του παγκόσμια ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Αλλά, έπειτα από 17 χρόνια και αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ που επενδύθηκαν στην πραγματοποίηση του μεγαλεπήβολου σχεδίου, η κινεζική Σούπερ Λιγκ (CSL) κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.

Ο οπορτουνισμός ώθησε μεγάλες επιχειρήσεις, κυρίως κατασκευαστικές, στην απόφαση να εμπλακούν σε ένα άθλημα που οι Κινέζοι δεν αγαπούσαν. Τουλάχιστον, όχι όσο το πινγκ πονγκ, το μπάντμιντον, το βόλεϊ και το μπάσκετ. Εξαγόρασαν συλλόγους που φυτοζωούσαν, έχτισαν μεγάλα, σύγχρονα γήπεδα, κι έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να προσελκύσουν μεγάλα ονόματα του διεθνούς φουτμπόλ – παίκτες και προπονητές. Το 2017 η μεταγραφή του Βραζιλιάνου Οσκαρ από την Τσέλσι στη Σανγκάι Πορτ κόστισε πάνω από 60 εκατ. ευρώ. Και το 2012 ο Νικολά Ανελκά πήγε στη Σανγκάι Σενχουά με τις αποδοχές που είχε ο Μέσι στην Μπαρτσελόνα.

Αν και η κινεζική οικονομία περνούσε –και τότε– δύσκολες ημέρες, οι διάσημοι των ευρωπαϊκών γηπέδων, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να εξαργυρώσουν την ένδοξη καριέρα τους σε γουάν, πληρώνονταν όσο όσο από ομάδες που δεν είχαν τα έσοδα, ούτε της Τσέλσι ούτε της Μπαρτσελόνα. Η «φούσκα» μεγάλωνε διαρκώς, και τώρα «έσκασε».

Τα μισά από τα 16 κλαμπ της κινεζικής λίγκας σταμάτησαν, εδώ και μερικούς μήνες, να πληρώνουν τους παίκτες τους. Η Τσιανγκσού Σουνίνγκ, που το 2020 κατέκτησε τον τίτλο και είχε προσπαθήσει να αποκτήσει τον Γκάρεθ Μπέιλ, διαλύθηκε τον περασμένο Μάρτιο, μόλις 12 χρόνια μετά την παρθενική της συμμετοχή στη CSL. Τον Σεπτέμβριο ο Φάμπιο Καναβάρο, αρχηγός της εθνικής Ιταλίας που θριάμβευσε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, παραιτήθηκε από τη θέση του προπονητή της Γκουανγκτσού, στην οποία κέρδιζε 13 εκατ. ευρώ το χρόνο. Τα υπέρογκα χρέη προκάλεσαν οικονομική ασφυξία στον σύλλογο, που από το 2011 έως το 2019 είχε χάσει μόνον ένα τίτλο (2018) και πέρυσι τερμάτισε 2ος. Η Evergrande, η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία της χώρας, τον εγκατέλειψε στην τύχη του.

Επί σχεδόν τρεις δεκαετίες προσπαθούσε η Κίνα να κάνει αισθητή την παρουσία της στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Η συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπει η μπάλα στην καθημερινότητα των 1,4 δισεκατομμυρίων κατοίκων της παρά το γεγονός ότι η ομάδα της ηττήθηκε και στα τρία ματς που έδωσε, χωρίς να σκοράρει ούτε ένα γκολ. Δύο χρόνια μετά θεσμοθετήθηκε η Σούπερ Λιγκ, όμως το πρότζεκτ «απογειώθηκε» όταν ο Σι Τζινπίνγκ ανέβηκε στην εξουσία (2013). Οπως έγραψαν οι Sunday Times, ο πρόεδρος Σι είχε δύο μεγάλα όνειρα: να φιλοξενήσει η χώρα του ένα Μουντιάλ και, σε δεύτερο χρόνο, να κατακτήσει το τρόπαιο.

Ενθάρρυνε τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας να εξαγοράσουν κινεζικούς συλλόγους, κι έδωσε εντολή να… υιοθετηθούν από κρατικές επιχειρήσεις όσοι είχαν μείνει «ορφανοί» από ιδιοκτήτη. Ακόμη και την Ιστορία επικαλέστηκε, για να πείσει τους Κινέζους να ενδιαφερθούν για το σπορ. Με τις «ευλογίες» της FIFA (η οποία αναζητεί νέες αγορές) επανέλαβε το αφήγημα ότι η «κοιτίδα του ποδοσφαίρου» είναι η Κίνα, κι όχι η Αγγλία. Το άθλημα –λέει– παιζόταν στο Ζίμπο της επαρχίας Σαντόγκ πριν από 2.000 χρόνια, και ονομαζόταν «Cuju». Επί το ελληνικότερον, «Τσου-τζού». Οπου «τσου» σημαίνει «πόδι» και «τζου», «σφαίρα γεμάτη με φτερά». Μπάλα, δηλαδή.

Αν και διεφθαρμένο και αναξιόπιστο, πίσω από τη «λάμψη» των διάσημων μισθοφόρων του, το κινεζικό πρωτάθλημα συγκίνησε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Σύμφωνα με έρευνα της KPMG, το 2014-2015 «κόπηκαν», κατά μέσον όρο, 21.800 εισιτήρια σε κάθε αγώνα. Τέτοια προσέλευση φιλάθλων δεν είχαν να επιδείξουν ούτε τα φημισμένα πρωταθλήματα της Ιταλίας και της Γαλλίας. Οι σύλλογοι δεν έβγαζαν ούτε τα έξοδά τους, όμως τις «μαύρες τρύπες» τις κάλυπταν οι ιδιοκτήτες τους και οι κρατικές χορηγίες. Και θα εξακολουθούσαν να το κάνουν, όπως σημειώνουν οι Sunday Times, αν η οικονομική κρίση, η δραματική ύφεση στην κτηματαγορά και η πανδημία δεν άλλαζαν, εντελώς, τις συνθήκες.

Ο πρόεδρος Σι αναγκάστηκε να βάλει φρένο στη χρηματοδότηση του κινεζικού ποδοσφαίρου, την οποία ο ίδιος είχε μεθοδεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Τον περασμένο Μάιο εξήγγειλε τη δημιουργία 16 έως 18 «ποδοσφαιρικών πόλεων», που θα περιλαμβάνουν εθνικά προπονητικά κέντρα για τους νέους. Το νέο χρονοδιάγραμμα για να γίνει η Κίνα παγκόσμια υπερδύναμη του αθλήματος έχει ορίζοντα το 2035. Προς το παρόν, η χώρα βρίσκεται στην προτελευταία θέση του ομίλου της στα προκριματικά του Μουντιάλ που θα διεξαχθεί του χρόνου στο Κατάρ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News