Η Κυριακή 8 Μαΐου 2011, ήτανε γιορτή! Άλλη μια γιορτή για τον Παναθηναϊκό, άλλη μια γιορτή για την Ελλάδα που έχει μάθει να τρώει ευρωπαϊκά χαστούκια. Αυτά κι άλλα πολλά, υπερβολικά σε μεγάλο βαθμό, θα ακούμε τις επόμενες ημέρες. Ίσως κάποιοι και να μας προτρέψουν – με αφορμή αυτήν την επιτυχία, σε διασυλλογικό επίπεδο – να βγάλουμε αυτό το προσωπείο του λούζερ που προτάσσουμε εσχάτως στους ευρωπαίους εταίρους μας, ζώντας στην εσχατιά μας.

Δεν ξέρω! Αν είναι μια ομάδα, όπως το υπόδειγμα, όπως το μωσαϊκό επαγγελματισμού και προσήλωσης στο στόχο, που λέγεται Παναθηναϊκός, να μπορέσει να εμπνεύσει ένα έθνος που – σε μεγάλο μέρος του – είναι βυθισμένο είτε στο ραχάτι, είτε στη μιζέρια, είτε στο κόμπλεξ απέναντι σε Ευρωπαίους, τότε ίσως να έχουμε βρει τη διάθεση, ξαφνικά, να αλλάξουμε. Να γίνουμε «άλλοι». Το λέω και πάλι: Δεν ξέρω! Αυτή η Κυριακή 8 Μαΐου 2011, τα κάνει όλα να γυαλίζουν με ένα απίστευτο λούστρο, τα κάνει όλα να φαίνονται πιο μαγικά, αυτή η Κυριακή σε κάνει να πιστεύεις στα θαύματα.   

Το παιχνίδι έχει τελειώσει και όλες οι συχνότητες αναμεταδίδουν τη χαρά, στην πιο αγνή μορφή της. Αρχίζεις και μαζεύεις ατάκες: «Ο Μίδας του ευρωπαϊκού μπάσκετ», «παίκτες πρώτης γραμμής», «χτύπησε αλύπητα στις αδυναμίες του τον κάθε αντίπαλο που συνάντησε στο διάβα του». Κάνεις ζάπινγκ, κάνεις tuning, μόνο οι φωνές και τα πρόσωπα αλλάζουν, οι λέξεις είναι οι ίδιες. Έρχονται κι άλλες: «Ένας ακόμη ευρωπαϊκός θρίαμβος», «ένα ακόμη αστέρι στη φανέλα», «μία ακόμη χρυσή σελίδα στην ιστορία του μπάσκετ, στην ιστορία του πολυνίκη Παναθηναϊκού». «Η δυναστεία του 51χρονου τεχνικού», «οι παίκτες του έχουν πάθει… υπερκούπωση», «6 αστέρια στον έβδομο ουρανό», «με τόσα αστέρια θα μας κάνει μήνυση το αστεροσκοπείο». «Οι Ισραηλινοί πάλεψαν σαν λιοντάρια, αλλά ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν χαρακίρι». «Ο πρωταθλητής Ελλάδας, ο εξάσφαιρος, ο εξάστερος, έριξε οριστικά στο καναβάτσο τη Μακάμπι».

Τα γράφω και γελάω μόνος μου, αν και «έμεινα» από κιβώτιο ταχυτήτων στο αυτοκίνητο, τίποτε δεν μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση. Οι εικόνες εναλλάσσονται στην οθόνη μου, όπως και τα μηνύματα στο facebook μου, παραλίγο να μισήσουμε το πράσινο με το ΠΑΣΟΚ, σταμάτα, τα παιδιά σηκώνουν την κούπα, ναι, ρε γαμώτο, ας χαρούμε και λίγο, όλα είναι φωτεινά, υπάρχουν πολλοί εργατικοί Έλληνες που μπορούν να διαπρέψουν. Και ξαφνικά, μου αρέσουν τα κλισέ της νίκης, μου αρέσουν οι υπερβολές!

Κι ας ξέρω ότι πολλές φορές αποδίδουν λάθος την ιστορία. Για παράδειγμα, κύριε εκφωνητά μου – όπως και τα αστέρια του αστερισμού που είναι ορατά με γυμνό μάτι, που τον ονομάζουμε και Πούλια – οι Πλειάδες (δίχως κανένα ίχνος εξυπνακίστικης και ξερολίστικης διάθεσης, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια πάνω στο live), ήταν εφτά και όχι έξι, όπως τα αστέρια στη φανέλα μας. Αλλά τι να σου λέω, τώρα! Αυτή η Κυριακή 8 Μαΐου 2011, ναι, ήτανε γιορτή. Και να σκεφτείς ότι τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα!… 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News