Ηταν το καλύτερό του παιχνίδι από τη μέρα που πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Ετσι το αξιολόγησε και ο ίδιος, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με την Εφές στο «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης – ένα γήπεδο που φαίνεται να τον εμπνέει ιδιαιτέρως. Ηταν κάτι περισσότερο απ’ αυτό: ένα σχεδόν τέλειο παιχνίδι, σε άμυνα και επίθεση, με κινήσεις που έμοιαζαν βγαλμένες από υπολογιστή. Ναι, αυτό ακριβώς είναι ο Νικ Καλάθης (στα καλά του): ένα ρομπότ που τρέχει στο παρκέ με διαβολεμένη ταχύτητα σκέψης, αλλάζοντας ρόλους από φάση σε φάση, και κάνει τα πάντα χωρίς να κουράζεται.

Είναι καταπληκτικός αμυντικός – δεν υπάρχει περιφερειακός στην Ευρώπη που θα ξεφύγει εύκολα από τις «δαγκάνες» του. Το βράδυ της Πέμπτης, αυτός και ο Γκιστ… έβαλαν φυλακή τον ΜακΚόλουμ, τον πιο επικίνδυνο σουτέρ των Τούρκων. Είναι χαρισματικός οργανωτής του παιχνιδιού, με την τακτική του ευφυία, τη μεθοδικότητα και το «κρύο αίμα» του. Χθες μοίρασε δέκα φαρμακερές ασίστ. Είναι καλός ριμπάουντερ και εξαιρετικός «κλέφτης». Είναι ηγέτης – δεν θα διστάσει να πάρει πάνω του την ευθύνη της κρίσιμης προσπάθειας. Μόνο για το μακρινό του σουτ δεν φημίζεται, ίσως γιατί κανένας αθλητής δεν μπορεί να είναι τέλειος. Στην Πόλη, πάντως, έκανε τη δουλειά που δεν κατάφερε να κάνει κανένα από τα επιθετικά ατού του Παναθηναϊκού. Ολοκλήρωσε τον αγώνα με 29 πόντους (7/13 δίποντα, 3/4 τρίποντα, 6/8 βολές), με ευστοχία -στα τρίποντα- που θα ζήλευε και ο Στεφ Κάρι.

Κι όλα αυτά, χωρίς «ανάσα». Είναι ο μοναδικός γκαρντ στην Ευρώπη που θα σου παίξει περισσότερα από 30 λεπτά χωρίς να «λουφάρει» ούτε σε ένα ριμπάουντ, ούτε σε μία άμυνα, για να κλέψει μία στιγμή ξεκούρασης (όπως κάνουν οι περισσότεροι). Στην τελευταία φάση της συμμετοχής του στο ματς θα βγάλει την ίδια ενέργεια, θα έχει το ίδιο καθαρό μυαλό, όπως στην πρώτη. Ολοι θυμόμαστε πως, όταν αποχώρησε ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι όταν τραυματίστηκε ο Τζέιμς, επί μήνες, ο Καλάθης αγωνιζόταν ασταμάτητα – απλούστατα επειδή δεν υπήρχε κάποιος να κάνει τα ρεπό του. Το παλικάρι ξεπέρασε τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, ενώ οι «πονηροί» δεν έχαναν ευκαιρία να τον τρολάρουν σε κάθε του μέτρια εμφάνιση.

Bulying κανονικό. Ο… Στεφάνης είχε γίνει το εθνικό μας ανέκδοτο. Αντί να του αναγνωρίσουν την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλλε, δεν του συγχωρούσαν ούτε μερικά χαμένα σουτ. Μα εκείνος, αδιαμαρτύρητα, εξακολούθησε να παλεύει για το καλύτερο. Στο τέλος, συνέβαλε καθοριστικά στην κατάκτηση του νταμπλ, κρίνοντας τα play-offs του Πρωταθλήματος, κι έπειτα -στο Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού- «τα έδωσε όλα» και με την Εθνική, κάνοντας τρεις τέσσερις καταπληκτικές εμφανίσεις στο γήπεδο όπου, χθες, έλαμψε: το «Σινάν Ερντέμ». Εφέτος, από την αρχή της σεζόν, ο Καλάθης είναι αυτό που ήταν πάντα στον Παναθηναϊκό της μετά-Διαμαντίδη εποχής: ο πιο επιδραστικός του παίκτης.

Ο άνθρωπος ο οποίος -μετά τον εκάστοτε προπονητή- ευθύνεται για όλα τα δεινά του Παναθηναϊκού είναι, ίσως, ο πιο παρεξηγημένος αθλητής στην Ελλάδα. Η διαρκής απαξίωσή του από τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας του οφείλεται, μάλλον, στο ότι τον συγκρίνουν με τον Διαμαντίδη. Μόνο που, αυτό είναι άδικο. Γιατί, πρώτον, ο πάντοτε σεμνός Καλάθης ουδέποτε επεδίωξε να πλασάρει τον εαυτό του ως τον διάδοχο του εμβληματικού ηγέτη του «Τριφυλλιού». Και, δεύτερον, κλήθηκε να σηκώσει στους ώμους του έναν Παναθηναϊκό πολύ διαφορετικό από εκείνον που καθοδηγούσε ο πρώην αρχηγός.

Το άλλο «έγκλημα» του Καλάθη είναι ότι παίρνει πολλά: σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Οι οπαδοί δεν τον έχουν αφήσει σε χλωρό κλαρί, λες και τον πληρώνουν από την τσέπη τους. Αλλά, τι θα πει πολλά; Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος του τα δίνει επειδή τα αξίζει – δεν του κάνει χάρη. Του τα δίνει γιατί, εάν ο παίκτης έβγαινε σήμερα στο παζάρι, όλοι οι πλούσιοι σύλλογοι της Ευρώπης θα δέχονταν να αναλάβουν το συμβόλαιό του και να τον κάνουν δικό τους.

Πρώτη η Εφές, που χρήμα διαθέτει μπόλικο αλλά Καλάθη δεν έχει. Ο Νικ τη νίκησε «μόνος του», παρά τα… συμπαθητικά περί ομαδικής προσπάθειας που είπε η ταπεινοφροσύνη του στο τέλος του αγώνα. Στα 35’54” που έπαιξε, έγραψε 29 πόντους, 9 ριμπάουντ, 10 ασίστ, ένα κλέψιμο και μόλις δύο λάθη. Για ένα ριμπάουντ, δεν έγινε ο πρώτος παίκτης που πετυχαίνει triple-double στην Ευρωλίγκα μετά τον Νίκολα Βούισιτς (2006-2007, με 27 πόντους, 10 ριμπάουντ και 10 ασίστ). Με τους 29 του πόντους και τους 42 βαθμούς που συγκέντρωσε στην αξιολόγηση, έκανε ρεκόρ καριέρας σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Ταυτοχρόνως, έπαιξε μία άμυνα που θα τον αναδείκνυε σε MVP του ματς, ακόμη και αν είχε σκοράρει μόνο δύο πόντους.

Πραγματικός ηγέτης, σε μία πραγματικά πολύτιμη νίκη για τον Παναθηναϊκό. Χάρη σ’ αυτήν οι «πράσινοι» έβγαλαν ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα -έχοντας επισκεφτεί τη Βαρκελώνη, τη Μόσχα και το ΣΕΦ- με θετικό συντελεστή νικών (5-3) και ξόρκισαν την κακοδαιμονία τους στους εκτός έδρας αγώνες τους, απέναντι σε έναν αντίπαλο με επιθετικό ταλέντο που βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα (στα δύο τελευταία της ματς, η Εφές είχε ενεργητικό 90,5 πόντων, κατά μέσον όρο). Στις πέντε επόμενες αγωνιστικές, ο Παναθηναϊκός θα δώσει τέσσερα παιχνίδια στην Αθήνα. Εάν, την επόμενη εβδομάδα, νικήσει την (αποδεκατισμένη) Ρεάλ, στο ΟΑΚΑ, μετά τη 13η αγωνιστική θα βρίσκεται -στη χειρότερη περίπτωση- στην τρίτη θέση του βαθμολογικού πίνακα της Ευρωλίγκας.

Είναι, βεβαίως, και έργο Τσάβι Πασκουάλ. Ο «μάγειρας» -όπως τον αποκαλούσαν ειρωνικά κάποιοι που βιάστηκαν να φέρουν την καταστροφή, μετά τις βαριές ήττες στη Βαρκελώνη και τη Μόσχα- πήρε τρεις σπουδαίες νίκες με τρεις εντελώς διαφορετικές «συνταγές». Εχει πέσει, κι αυτός, θύμα των συγκρίσεων. Ομπράντοβιτς δεν είναι, και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ, όμως πρόκειται για έναν εξαιρετικό κόουτς που δοκίμασε -όπως τόσοι άλλοι- τα δόντια της ανθρωποφαγίας μας. Τώρα δικαιώνεται, όπως και ο Καλάθης. Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, ο ιδιοκτήτης του έμαθε να ξεσπάει στα social media, και ν’ αφήνει την ομάδα να κάνει τη δουλειά της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News