3,2,1… Λέστερ! Τι κι αν της έλειπε ο κανονιέρης της; Ο Ουζόα ντύθηκε Βάρντι, πέτυχε δυο γκολ και οι «Αλεπούδες» νίκησαν 4-0 τη Σουόνσι. Για να ολοκληρώσουν αυτό το υπέροχο ποδοσφαιρικό παραμύθι που αφηγούνται από την αρχή της σεζόν, χρειάζονται ακόμη δυο νίκες. Πέντε βαθμούς -για την ακρίβεια- στα τρία παιχνίδια που απομένουν.

Οι δυο επιθετικοί που παρέταξε χθες (Κυριακή) ο Ρανιέρι, ο Οκαζάκι και ο Ουζόα, είχαν ξαναπαίξει μαζί στη φετινή Premier League μόλις για 15 λεπτά. Κανένα πρόβλημα. Αρκούσαν δυο λέξεις που τους είπε ο Ιταλός προπονητής πριν από τον αγώνα: «Σας χρειαζόμαστε». Κι αυτοί -και όλοι οι άλλοι- έδωσαν το «κάτι παραπάνω», ώστε η απουσία του Βάρντι να περάσει εντελώς απαρατήρητη. Το 4-0 έφερε παραλήρημα στις εξέδρες του «King Power», με τους οπαδούς της Λέστερ να τραγουδούν: «Are you watching, Tottenham?» (Μας βλέπεις, Τότεναμ);

Η Τότεναμ αγωνίζεται απόψε (Δευτέρα) στις 22.00 με τη Γουέστ Μπρομ. Αν σκοντάψει, μία νίκη θα είναι αρκετή για τη Λέστερ, για να στεφθεί πρωταθλήτρια Αγγλίας στις αρχές Μαΐου. Το επόμενο παιχνίδι της Λέστερ είναι την Πρωτομαγιά, στο «Ολντ Τράφορντ» κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακολουθούν τα ματς με την Εβερτον (εντός) και την Τσέλσι (εκτός). Η Τότεναμ, μετά τη Γουέστ Μπρομ (εντός), έχει να παίξει με την Τσέλσι (εκτός), Σαουθάμπτον (εντός) και Νιούκαστλ (εκτός).

Μην το ψάχνετε. Στην Αγγλία, φέτος, δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα παιχνίδια. Υπάρχει μόνο το πεπρωμένο. Που -φαίνεται οτι- είναι με τη Λέστερ. Αλλά, ακόμη κι αν δεν κατακτήσουν τον τίτλο, ο Ρανιέρι και τα παιδιά του θα βρεθούν στην κορυφή της λίστας των ομάδων που συγκλόνισαν το ποδόσφαιρο.

Η πιο εκκωφαντική έκπληξη στα χρονικά των γηπέδων -αν μιλάμε για ένα και μοναδικό παιχνίδι- καταγράφηκε πριν από 66 χρόνια, στις 29 Ιουνίου 1950, όταν οι… άμπαλες ΗΠΑ νίκησαν (1-0) την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Το ματς έγινε στο Μπέλο Οριζόντε, μπροστά σε 10.000 θεατές. Η Αγγλία ήταν ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, ενώ οι «μπουκ» έπαιζαν τους Αμερικανούς 500 προς 1. Λογικό, αφού επρόκειτο για ερασιτέχνες. Μετανάστες, στην πλειονότητά τους. Πέντε έξι ήταν φοιτητές, δυο τρεις άνεργοι, ένας ταχυδρόμος, ένας λαντζέρης, ένας μπαρμπέρης και ένας οδηγός νεκροφόρας.

Οι Αγγλοι, με τη γνωστή αλαζονεία της χώρας που γέννησε το σύγχρονο ποδόσφαιρο, είχαν αφήσει εκτός ομάδας τον Στάνλει Μάθιους, για να ξεκουραστεί εν όψει των επόμενων, δύσκολων αγώνων. Αφού έχασαν τις ευκαιρίες με το τσουβάλι (ο τερματοφύλακας των ΗΠΑ, Μπόργκι, έπιανε τα άπιαστα), δέχτηκαν το μοιραίο γκολ από έναν παίκτη με ρίζες από την Αϊτή. Το πόσο απίστευτο ήταν αυτό το αποτέλεσμα, φάνηκε την άλλη μέρα. Οι New York Times αποφάσισαν να μην τυπώσουν την είδηση, επειδή φοβήθηκαν οτι κανείς δεν θα την πίστευε. Ο μοναδικός Αγγλος απεσταλμένος ενημέρωσε την πατρίδα του με τηλεγράφημα, όμως όλοι θεώρησαν οτι το 0-1 ήταν λάθος. Ετσι, κάποιες αγγλικές εφημερίδες… το διόρθωσαν. Εγραψαν ότι το ματς έληξε 10-1 υπέρ της Αγγλίας. Η ιστορία έγινε ευρέως γνωστή από το βιβλίο «The Game of Their Lives» και  από την ομότιτλη ταινία, πριν από μερικά χρόνια.

Αν μιλάμε για ολόκληρο τουρνουά, η κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική Ελλάδος αναγνωρίζεται ως η μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών. Οχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά στα ομαδικά σπορ γενικώς. Ακόμη και σήμερα, βλέπεις τους μαγνητοσκοπημένους αγώνες και δεν το πιστεύεις. Το κλάμα του 19χρονου -τότε- Κριστιάνο Ρονάλντο είχε κάνει τον γύρο του κόσμου σαν επιβεβαίωση των όσων, απίθανων, συνέβησαν στην Πορτογαλία εκείνο το καλοκαίρι.

Αν δεν υπήρχε εκείνος ο άθλος της Εθνικής μας, το βιβλίο των ποδοσφαιρικών θαυμάτων θα είχε μείνει ανοιχτό στη σελίδα του 1992. Τότε που η Δανία στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης -για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της- αν και δεν είχε καν προκριθεί στην τελική φάση της διοργάνωσης. Είχε τερματίσει δεύτερη στα προκριματικά, όμως ο εμφύλιος και η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας (εκείνη τη χρονιά) την έφερε στη θέση της. Οι δανοί διεθνείς μαζεύτηκαν άρον άρον από τις παραλίες, αφού βρίσκονταν σε διακοπές, μόλις δυο εβδομάδες πριν από τη σέντρα. Απροετοίμαστοι και χωρίς τον καλύτερο παίκτη τους, τον Μίκαελ Λάουντρουπ, ανέτρεψαν όλα τα προγνωστικά και έφτασαν στον τελικό, όπου νίκησαν (2-0) και τη Δυτική Γερμανία. Ενας από τους πρωταγωνιστές του θριάμβου ήταν ο Πέτερ Σμάιχελ, πατέρας του σημερινού τερματοφύλακα της Λέστερ.

Πριν από μερικές ημέρες, με αφορμή το επικείμενο Euro της Γαλλίας, η UEFA ανέβασε στον ιστότοπό της ένα αφιέρωμα στις μεγαλύτερες εκπλήξεις που συνέβησαν ποτέ στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, με τίτλο: «Από την Ιρλανδία στην Ελλάδα: Τα μεγαλύτερα σοκ σε Euro». Οποιος το διαβάσει, διαπιστώνει -απλώς- οτι, στην πραγματικότητα, άλλα θαύματα δεν υπήρξαν. Μόνο το δικό μας και των Δανών.

Ο Οτο Ρεχάγκελ, πάντως, έχει συνδέσει το όνομά του με άλλο ένα «μπαμ» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μερικά χρόνια πριν από το ελληνικό έπος του 2004. Το 1996 ανέλαβε την Καϊζερσλάουτερν, που αγωνιζόταν στη Β’ Κατηγορία, την ανέβασε αμέσως στην Bundesliga και -την επόμενη χρονιά- κατέκτησε το Πρωτάθλημα. Η ομάδα του Οτο τερμάτισε δύο βαθμούς πάνω από την Μπάγερν Μονάχου και 13 από την Μπάγερ Λεβερκούζεν. Οποιος έλεγε, στην αρχή εκείνης της σεζόν, οτι η Καϊζερσλάουτερν θα έπαιρνε τον τίτλο, θα τον περνούσαν για τρελό.

Προτού μπει στη ζωή μας η Premier League (το 1992), στην Αγγλία είχαν γράψει ιστορία άλλοι τρεις σύλλογοι που κανένας δεν τους είχε ικανούς για τίτλο.

Στην Αγγλία, στα χρόνια της Premier League, μόνο μια από τις ομάδες που δεν ανήκουν στην ποδοσφαιρική αριστοκρατία του Νησιού έχει καταφέρει αυτό που πάει να κάνει φέτος η Λέστερ. Αν και τότε -το 1995- η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών συλλόγων δεν είχε ανοίξει, ακόμα, τόσο πολύ. Πρόκειται για την Μπλάκμπερν Ρόβερς, η οποία -με τον Κένι Νταλγκλίς στον πάγκο της κι ενώ τρία χρόνια νωρίτερα αγωνιζόταν στη Β’ Κατηγορία- άρπαξε το Πρωτάθλημα, την τελευταία αγωνιστική, από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον που είχε κατακτήσει τα δύο προηγούμενα. Ο πλούσιος ιδιοκτήτης της, ο Τζακ Ουόκερ, είχε καταρρίψει δυο φορές το ρεκόρ μετεγγραφής Αγγλου παίκτη, εκείνη την εποχή, αποκτώντας τον Αλαν Σίρερ και τον Κρις Σάτον. Οι δυο τους σκόραραν συνολικά 49 γκολ, από τα 80 της Μπλάκμπερν.

Προτού μπει στη ζωή μας η Premier League (το 1992), στην Αγγλία είχαν γράψει ιστορία άλλοι τρεις σύλλογοι που κανένας δεν τους είχε ικανούς για τίτλο. Πρώτη η Ιπσουιτς. Οταν την ανέλαβε ο Αλφ Ράμσεϊ, το 1955, έπαιζε στη Γ’ Κατηγορία. Εξι χρόνια αργότερα είχε ανέβει στην Α’ και, την πρώτη κιόλας σεζόν (1961-1962), κατέκτησε το Πρωτάθλημα. Με την ίδια ταχύτητα ξεφούσκωσε. Την επόμενη χρονιά τερμάτισε στη 17η θέση.

Το 1973 ήταν η σειρά της Σάντερλαντ να εκπλήξει. Στο Κύπελλο. Από τη Β’ Αγγλίας έφτασε στον τελικό απέναντι στην πρωταθλήτρια Λιντς, την οποία νίκησε (1-0), για να γίνει η πρώτη ομάδα χαμηλότερης Κατηγορίας που κατόρθωσε κάτι τέτοιο. Αλλωστε, το Κύπελλο Αγγλίας -μετέπειτα και το Λιγκ Καπ- έχει χαρίσει απρόσμενες συγκινήσεις. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον αποκλεισμό – σοκ της Λίβερπουλ από τη Νορθάμπτον, ομάδα Δ’ Κατηγορίας.

Η Νότιγχαμ Φόρεστ έκανε το πρώτο «μπαμ» με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος του 1997. Γιατί ήταν έκπληξη; Πρώτον, επειδή είχε μόλις προβιβαστεί στην κατηγορία. Δεύτερον, επειδή μέχρι τότε -σε περισσότερα από 100 χρόνια ζωής- είχε κερδίσει όλα κι όλα δύο Κύπελλα Αγγλίας. Μάλιστα, η ομάδα του σπουδαίου (όσο και ιδιόρρυθμου) Μπράιαν Κλαφ δεν έμεινε εκεί. Την αμέσως επόμενη σεζόν, αφού απέκλεισε την πανίσχυρη (και κάτοχο του τροπαίου) Λίβερπουλ, σήκωσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (1979). Για να επαναλάβει το απίστευτο κατόρθωμά της και το 1980, σημειώνοντας ένα μοναδικό ρεκόρ: έχει στην κατοχή της ένα εθνικό πρωτάθλημα αλλά δύο ευρωπαϊκά…

Στην Ιταλία, η «Σταχτοπούτα» είχε κάτι από Ελλάδα. Στην πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τη Βερόνα, γράφτηκε μια εντελώς διαφορετική ιστορία, που είχε χάπι-εντ. Τη σεζόν 1984-1985, η Ελλάς Βερόνα πραγματοποίησε μια παραμυθένια πορεία μέχρι την κατάκτηση του πρώτου «σκουντέτο» της, με μόλις δυο ήττες, ολοκληρώνοντας τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος. Μια μικρή, γραφική πολιτεία της βόρειας Ιταλίας άφησε με άδεια χέρια το Μιλάνο, το Τορίνο και τη Ρώμη, που είχαν μοιραστεί τους 18 από τους 20 προηγούμενους τίτλους.

Το δίπολο Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, στην Ισπανία, σπάει μια στις τόσες. Στις μέρες μας το έχει καταφέρει δυο φορές η Βαλένθια (στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας) και, πιο πρόσφατα (το 2014), η Ατλέτικο Μαδρίτης. Αλλά, τόσο η Βαλένθια όσο και η Ατλέτικο, συγκαταλέγονται στην ελίτ του ισπανικού ποδοσφαίρου. Η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, από πού κι ως πού; Ο άθλος της -το 2000- πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί. Κατέκτησε την κορυφή της La Liga (ισπανικό πρωτάθλημα) ορμώμενη από μια πόλη 250.000 ψυχών και χωρίς κανέναν τίτλο στην τροπαιοθήκη της μέχρι τότε. Η «Super Depor» του Χαβιέ Ιρουρέτα συνέχισε να κάνει περήφανη τη Γαλικία για μερικά χρόνια ακόμα, προτού την γκρεμίσουν τα οικονομικά προβλήματα – που την οδήγησαν ακόμα και στον υποβιβασμό (το 2011).

Στη Γερμανία, τη σεζόν 2008-2009, τις συνήθεις πρωταθλήτριες τις έφαγαν οι «Λύκοι». Η Βόλφσμπουργκ έκανε μια καταπληκτική χρονιά -με τον Φέλιξ Μάγκατ στον πάγκο της και πρωταγωνιστές τους Γκραφίτε, Τζέκο (που πέτυχαν μαζί 54 γκολ) και τον Μισίμοβιτς (20 ασίστ)- για να σηκώσει την πρώτη κούπα στην ιστορία της. Επειτα από δυο διαδοχικές σεζόν κατά τις οποίες είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό «στο τσακ», είχε καταφέρει να βγει στο Κύπελλο UEFA του 2007-2008. Αλλά, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα συνέβαινε ένα χρόνο αργότερα. Εκτοτε, η Βόλφσμπουργκ έγινε μέλος της… λέσχης των κορυφαίων ομάδων του γερμανικού πρωταθλήματος.

Το Μονπελιέ, γιατί να το γνωρίζει ο κόσμος; Το έμαθε το 2012, όταν η ομάδα της πόλης στέφθηκε πρωταθλήτρια για πρώτη (και τελευταία) φορά στην ιστορία της. Αν και είχε τερματίσει μόλις 14η την προηγούμενη σεζόν, κατάφερε να αρπάξει τον τίτλο μέσα από τα χέρια της Λιλ, αλλά -κυρίως- της Παρί Σεν Ζερμέν που είχε ήδη αρχίσει να ξοδεύει… τρελά εκατομμύρια στο μετεγγραφικό παζάρι. Ηταν η μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά του γαλλικού πρωταθλήματος. Ο ιδιοκτήτης της Μονπελιέ, Λουί Νικολί, τη γιόρτασε κουρεύοντας το μαλλί του «μοϊκάνα» και βάφοντάς το στα χρώματα της ομάδας (μπλε – πορτοκαλί).

Τη δεκαετία των 70’s, στην Ολλανδία, δυο αδέλφια – παλιοί ποδοσφαιριστές της Αλκμααρ που είχαν κάνει μεγάλη περιουσία δημιουργώντας μια αλυσίδα οικιακών συσκευών, είπαν να επενδύσουν στην αγαπημένη τους ομάδα. Οχι μόνο την έβγαλαν από την ανυποληψία, αλλά την οδήγησαν σε ένα ιστορικό Πρωτάθλημα, το 1981. Στη χώρα όπου μονοπωλούσαν τους τίτλους, ο Αγιαξ, η Αϊντχόφεν και η Φέγενορντ. Ο προπονητής του θριάμβου ήταν ο Γερμανός προπονητής Γκέοργκ Κέσλερ. Τον θυμάστε; Τρία χρόνια αργότερα ήρθε στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Ολυμπιακού, όμως… ατύχησε. Οσο για την Αλκμααρ, ευτύχησε να ξαναδεί τίτλο 28 χρόνια αργότερα, το 2009, με προπονητή τον Λουίς φαν Χάαλ.

Σε επίπεδο Μουντιάλ, πέντε είναι τα ποδοσφαιρικά θαύματα που ξεχωρίζουν.

Στην Πορτογαλία, όπου η Μπενφίκα, η Πόρτο και η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας μοιράζονται τα 89 από τα 95 πρωταθλήματα που έχουν διεξαχθεί, η «Καλλιθέα» του Οπόρτο, η Μποαβίστα, έσπασε το κατεστημένο κερδίζοντας τον τίτλο του 2000-2001. Είχε 55 ολόκληρα χρόνια να συμβεί: από το 1946, που τον είχε πάρει η Μπελενένσες.

Τρεις ομάδες -η Γαλατάσαραϊ, η Φενέρμπαχτσε και η Μπεσίκτας- αποτελούν το ποδοσφαιρικό κατεστημένο και στην Τουρκία. Μοιράζονται τα 50 από τα 57 Πρωταθλήματα. Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσο μεγάλη έκπληξη ήταν η κατάκτηση του τίτλου -το 2010- από την Μπούρσασπορ. Την ομάδα της Προύσσας, η οποία διέθετε μόλις το ένα δέκατο του μπάτζετ των συλλόγων της Κωνσταντινούπολης.

Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στην Ελλάδα το 1988, όταν η Λάρισα κατάφερε να γίνει η πρώτη (και μοναδική, μέχρι σήμερα) ομάδα από την περιφέρεια που κατέκτησε το Πρωτάθλημα. Και, μάλιστα, με μόλις δύο ξένους στο ρόστερ της. Ολοι οι υπόλοιποι, όχι μόνο ήταν Ελληνες αλλά και -στην πλειονότητά τους- προέρχονταν από τον νομό Λαρίσης.

Εκτός από τα δυο Κύπελλα Πρωταθλητριών της Νότιγχαμ Φόρεστ, τη μεγάλη κούπα την έχουν κατακτήσει άλλες πέντε ομάδες – έκπληξη. Το 1982, η Αστον Βίλα. Η οποία, φέτος, πέφτει Κατηγορία στην Αγγλία. Το 1986, τη χρονιά του Τσέρνομπιλ, η Στεάουα Βουκουρεστίου. Στα πέναλτι, με τον απίθανο τερματοφύλακά της Χέλμουτ Ντουκαντάμ να αποκρούει τέσσερις εκτελέσεις πέναλτι των παικτών της Μπαρτσελόνα. Ο αστικός μύθος αναφέρει πως, αργότερα, το καθεστώς του Τσαουσέσκου του έκοψε τα δάχτυλα. Το 1988, η Αϊντχόφεν. Με μόλις τρεις νίκες στους εννέα αγώνες που έδωσε, κατάφερε να γίνει η τρίτη ολλανδική ομάδα μετά τη Φέγενορντ και τον Αγιαξ που σήκωσε το Πρωταθλητριών. Το 1991, ο Ερυθρός Αστέρας. Σε μια από τις τελευταίες μεγάλες παραστάσεις του ως ενιαίας γιουγκοσλαβικής ομάδας. Και το 2004, η Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο, που το όνομά του είχε πρωτο-ακουστεί ένα χρόνο νωρίτερα με την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA.

Σε επίπεδο Μουντιάλ, πέντε είναι τα ποδοσφαιρικά θαύματα που ξεχωρίζουν. Η νίκη (2-1) της Ουρουγουάης επί της Βραζιλίας, στον τελικό του 1950, στο κατάμεστο από 200.000 Βραζιλιάνους, «Μαρακανά». Η πρώτη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Δυτική Γερμανία, το 1954. Κανείς δεν την περίμενε, καθώς η αντίπαλός της στον Τελικό -η μεγάλη Ουγγαρία της εποχής- ήταν αήττητη επί 34 ματς. Και στη φάση των Ομίλων είχε συντρίψει τους Γερμανούς με 8-3. Η νίκη (1-0) της Σενεγάλης επί των Γάλλων, στην πρεμιέρα του Μουντιάλ του 2002, με σκόρερ τον πρώην παίκτη της ΑΕΚ Πάπα Μπούμπα Ντιόπ. Στο ίδιο Μουντιάλ, η νίκη της Νότιας Κορέας -μιας χώρας άφαντης στον ποδοσφαιρικό χάρτη- επί της Εθνικής Ιταλίας (2-1) και η πορεία της έως τους ημιτελικούς. Τέλος, ο αποκλεισμός – σοκ της Ιταλίας από τη… Βόρεια Κορέα, στο Μουντιάλ του 1966.

Αλλά, απ’ όλα αυτά τα κατορθώματα, το πιο απίθανο θα είναι της Λέστερ. Πρώτον, επειδή θα έχει επιτευχθεί σε έναν ποδοσφαιρικό μαραθώνιο εννέα μηνών και 38 αγωνιστικών. Οι εκπλήξεις του ενός αγώνα μπορεί να είναι καθαρά θέμα τύχης. Σε ένα τουρνουά λίγων εβδομάδων και 6-7 παιχνιδιών (Euro ή Μουντιάλ), μπορεί να είναι -και- ζήτημα περιστασιακής φόρμας. Σε μια διοργάνωση ολόκληρης σεζόν αλλά μόνο μερικών αγώνων (Κύπελλα Ευρώπης), υπάρχουν κι άλλες παράμετροι, όπως η καλή κλήρωση. Ενώ, σε ένα πλήρες πρωτάθλημα, όλοι παίζουν με όλους, δυο φορές και σε μεγάλο βάθος χρόνου. Ούτε καν η διαιτησία δεν μπορεί να παίξει τόσο καθοριστικό ρόλο.

Δεύτερον, το θαύμα της Λέστερ έρχεται σε μια εποχή που η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ πλουσίων και φτωχών συλλόγων έχει γίνει χαώδης. Η ομάδα του Ρανιέρι κρατάει επί μήνες την πρώτη θέση της Premier League, έχοντας να διαχειριστεί το 17ο χαμηλότερο μπάτζετ της Κατηγορίας (48 εκατ. λίρες). Ακόμη και η νεανική Τότεναμ έχει υπερδιπλάσιο προϋπολογισμό (110 εκατ. λίρες). Οι κορυφαίες της σχετικής λίστας είναι οι Τσέλσι (216 εκατ. λίρες), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (203 εκατ. λίρες), Μάντσεστερ Σίτι (194 εκατ. λίρες), Αρσεναλ (192 εκατ. λίρες) και Λίβερπουλ (152 εκατ. λίρες).

Οι τρεις μεγάλοι πρωταγωνιστές της φετινής Λέστερ κόστισαν -μαζί- 2.350.000 λίρες. Από ένα εκατομμύριο ο Βάρντι και ο Σμάιχελ, και 350.000 ο Μαχρέζ. Να το θέσουμε λίγο πιο… σοκαριστικά; Και οι 11 βασικοί παίκτες του Ρανιέρι αποκτήθηκαν έναντι 22 εκατ. λιρών, συνολικά, ενώ η Τσέλσι δαπάνησε πολύ περισσότερα (32 εκατ. λίρες) για να πάρει στο «Στάμφορντ Μπριτζ» μόνο τον Ντιέγκο Κόστα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News