Είναι, γράφουν οι Times, ένα από τα φετινά «must» εκείνων που λατρεύουν την υγιεινή διατροφή. Αλλά αυτό είναι κάτι που ελάχιστα αφορά τους εργάτες οι οποίοι σκάβουν ακόμη και με τα χέρια στα Ιμαλάια για να βρουν το περίφημο αλάτι που νοστιμίζει τα πιάτα της Δύσης φροντίζοντας για την καλή υγεία των καταναλωτών τους. Οι εργάτες στην Κίουρα, μια περιοχή που βρίσκεται περίπου 160 χιλιόμετρα νοτίως του Ισλαμαμπάντ, πληρώνονται με λιγότερα από 12 ευρώ την ημέρα για να εξορύξουν ένα ορυκτό το οποίο πωλείται πάνω από 50 ευρώ το κομμάτι. «Βλέπουμε συχνά εργάτες να χάνουν τη ζωή τους και πληρωνόμαστε πολύ λίγα» λέει ένας εργάτης των ορυχείων στη βρετανική εφημερίδα.

Το αλάτι των Ιμαλαΐων ανακαλύφθηκε από τους στρατιώτες του Αλέξανδρου γύρω στο 320 πΧ, οι οποίοι παρατήρησαν ότι τα άλογά τους έγλειφαν τους βράχους. Το εμπόριο, ωστόσο, θα άρχιζε μόλις τον 16ο αιώνα. Οι εξορύξεις εντάθηκαν επί βρετανικής διοίκησης με τη διάνοιξη ενός ορυχείου το 1872. Σήμερα το συνολικό μήκος των υπόγειων τούνελ ξεπερνά τα 40 χιλιόμετρα, ενώ έχει κατασκευαστεί ένα υπόγειο τέμενος – φυσικά από αλάτι. Στην περιοχή της Κίουρα παράγονται 300.000 τόνοι αλατιού τον χρόνο, αποφέροντας έσοδα περίπου 20 εκατομμυρίων ευρώ στο Πακιστάν. Από αυτά οι εργάτες παίρνουν ψίχουλα. Ή μάλλον κόκκους.

Φωτό: Από τα Ιμαλάια στο πιάτο μας. Αλλά πώς; Πηγή: The Times / Reuters / Adrees Latif

Η κυβέρνηση Τζεντιλόνι στην Ιταλία ήρθε. Αλλά τι ήταν η κυβέρνηση Ρέντσι που έφυγε; Επιτυχημένη ή αποτυχημένη; Και – κυρίως – δεξιά ή αριστερή; Μια απάντηση στο ερώτημα επιχείρησε να δώσει στην κυριακάτικη έκδοσή της, η Sole24Ore, οικονομική εφημερίδα με κύρος που εκδίδει ο Σύνδεσμος Ιταλών Βιομηχάνων.  Στην ανάλυσή της η εφημερίδα σημειώνει ότι ο απολογισμός των χιλίων ημερών, και με βάση τους αριθμούς των δημοσίων οικονομικών, είναι μάλλον αρνητικός. «Την τριετία Ρέντσι – επισημαίνει ο αναλυτής Λούκα Ρικόλφι – αυξήθηκαν τα ονομαστικά έσοδα της δημόσιας διοίκησης, οι πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες, καθώς και ο όγκος του δημόσιου χρέους».

Με άλλα λόγια, «παρά το γεγονός ότι ο Ρέντσι μείωσε κάποιους φόρους και έκοψε πολλές δαπάνες, δεν κατάφερε να αντισταθεί στον πειρασμό να αναζητήσει έσοδα από αλλού (ας πούμε από τις αποταμιεύσεις) και να ξοδέψει σε άλλα πεδία (αλλού επειδή έπρεπε και αλλού από πολιτική σκοπιμότητα)».  Αυτό, πάντως, που η εφημερίδα των βιομηχάνων χαρακτηρίζει «αρνητικό απολογισμό» δεν ανταποκρίνεται στις καταγγελίες της αντιπολίτευσης περί φτωχοποίησης και αύξησης της ανεργίας. «Αυτή η διάγνωση είναι λάθος και ασύμβατη με το πραγματικό γεγονός της επιδείνωσης των δημόσιων οικονομικών. Γιατί ακριβώς επειδή η πολιτική Ρέντσι ήταν μη περιοριστική, το χρέος επιβαρύνθηκε με περίπου 100 δισ. ευρώ, ενώ από την άλλη πλευρά ανακουφίστηκαν πολλά νοικοκυριά».

Ιδού τι λένε αυτοί οι αριθμοί: η αγοραστική δύναμη αυξήθηκε κατά 3%, τα νοικοκυριά που τους μένουν χρήματα για να αποταμιεύσουν πέρασαν από το 17,2% στο 24,4%, ενώ εκείνα που έβλεπαν τα δικά τους να τελειώνουν πριν από το τέλος του μήνα πρακτικά μειώθηκαν στο μισό – από το 30,2% το 2014 στο 17,4% σήμερα. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση Ρέντσι έδωσε λίγο οξυγόνο στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις επιβαρύνοντας τα δημόσια οικονομικά. Και είτε μας αρέσει είτε όχι – είναι το πολιτικό συμπέρασμα – η πολιτική αυτή είναι αριστερή.

Φωτό: Ο Ματέο Ρέντσι τη νύχτα. Μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά ήταν αριστερός. Πηγή: Reuters / Alessandro Bianchi

Το μετάλλιο του Τάγματος της Φιλίας, μία από τις μεγαλύτερες διακρίσεις της ρωσικής κυβέρνησης, του το απέμεινε προσωπικά ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Ως διαπιστευτήριο για έναν μελλοντικό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, σχολιάζει η Repubblica, είναι μάλλον ασυνήθιστο. Αλλά δεν είναι και το μοναδικό στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί ποτέ σε μια αμερικανική κυβέρνηση δεν συμμετείχαν τόσοι πολλοί στρατηγοί, τόσοι πολλοί χρηματιστές συνδεδεμένοι με την τράπεζα Goldman Sachs και – ακόμη χειρότερα – τόσοι πολλοί φίλοι του ρώσου προέδρου.

Ενας τέτοιος είναι ο στρατηγός Μάικλ Φλιν, τον οποίο ο Τραμπ επέλεξε ως σύμβουλο εθνικής ασφάλειας. Ο Φλιν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση φιλορώσου αμερικανού αξιωματικού. Οταν αποστρατεύτηκε, δέχθηκε να συμμετέχει επί πληρωμή σε συνέδρια στη Μόσχα και έγινε επίσημος σχολιαστής του ρωσικού δικτύου Russia Today. Σε μια εκδήλωση που είχε διοργανώσει στη Μόσχα το RT, ο Φλιν εμφανίστηκε δίπλα στον Πούτιν, ενώ οι αμερικανορωσικές σχέσεις είχαν φτάσει σε ιστορικό χαμηλό εξαιτίας της ουκρανικής κρίσης.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Και περιλαμβάνει ακόμη τον Πολ Μάναφορτ, σύμβουλο επί μια εξαετία του φιλορώσου πρόεδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, αλλά και επικεφαλής του προεκλογικού επιτελείου του Τραμπ. Ή τον Κάρτερ Πέιτζ, σύμβουλο του Τραμπ που συνδέεται με τον ρωσικό ενεργειακό κολοσσό Gazprom. Τέλος, είναι και οι μπίζνες που κάνει ο ίδιος ο Τραμπ με τη Ρωσία.

Να ένα πολιτικό θρίλερ που κανένας σεναριογράφους του Χόλιγουντ δεν είχε φανταστεί.

Φωτό: Τοιχογραφία στο μπαρ Union Jack της Μόσχας. Αλλά και τόσο κοντά στην πραγματικότητα; Πηγή: Rep/Abc

Λέγεται Kirobo Mini και δημιουργήθηκε (πού αλλού;) στην Ιαπωνία. Οχι μόνο επειδή η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου βρίσκεται στην πρωτοπορία της τεχνολογίας. Αλλά κι επειδή κατέχει το ρεκόρ της γήρανσης του πληθυσμού ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μία στις δέκα Γιαπωνέζες δεν θέλει να παντρευτεί (τόσο που γίνεται λόγος για «σύνδρομο της εργένισσας»), ενώ οι γεννήσεις εκτός γάμου είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Μελέτες προβλέπουν εξάλλου ότι έως το 2060 ο πληθυσμός θα μειωθεί στα 87 εκατομμύρια από τα 127 που είναι σήμερα.

Και τι σχέση έχει το Kirobo Mini με όλα αυτά; Επειδή δημιουργήθηκε όχι ως υποκατάστατο αλλά ως κίνητρο για τα ζευγάρια που είναι επιφυλακτικά απέναντι στην τεκνοποίηση για οικονομικούς ή άλλους λόγους. Σύμφωνα με το Quartz, ο «σκοπός είναι η ανάπτυξη μιας συναισθηματικής σχέσης και του αισθήματος της μητρότητας». Γιατί το Kirobo Mini δεν είναι ακριβώς μια κούκλα που ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα και λέει φράσεις με μωρουδίστικη φωνή. Επιπλέον, περπατάει όπως ένα παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα και – κυρίως – διαθέτει τεχνητή ευφυΐα. Δεδομένου μάλιστα ότι κοστίζει περίπου 350 ευρώ και δεν έχει άλλα έξοδα, είναι και οικονομικό.

Μένει να φανεί εάν τα επόμενα χρόνια οι παιδικές χαρές της Ιαπωνίας θα γεμίσουν από ρομποτάκια ή από κανονικά γιαπωνεζάκια. Γιατί εάν συμβεί το δεύτερο, οι δυτικές χώρες με πρόβλημα υπογεννητικότητας μπορούν να αρχίσουν τις εισαγωγές.

Φωτό: «Μα τι χαριτωμένο πλάσμα!» Πηγή: Quartz / Reuters / Kim Kyung-Hoon