Η εναλλακτική, ας πούμε, εμφάνιση ορισμένων ανδρών στην κινεζική τηλεόραση ή στα σόσιαλ μίντια, κυρίως με σκουλαρίκι στο αυτί, προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του κομματικού μηχανισμού του Πεκίνου. Ετσι τα κρατικά Μέσα της Κίνας αναφέρθηκαν σε «κρίση ανδρισμού των τελευταίων ετών» και, σαν αντίβαρο, πλασάρισαν το κλασικό πρότυπο του «αρρενωπού, σκληρού και δυνατού» νέου. Φαίνεται ότι για το κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς το ζήτημα είναι φλέγον, και ας σοβεί η όντως σοβαρή και πολυεπίπεδη κρίση με τις ΗΠΑ (διεθνές εμπόριο, Ταϊβάν, γεωπολιτική περιφερειακή ισχύς, κ.λπ.). Η «ανορθόδοξη» ενδυμασία των νεολαίων πρέπει να παταχθεί, είπαν.

Οι κρατικές αρχές που επιλαμβάνονται της λειτουργίας των οπτικοακουστικών Μέσων εκεί έπιασαν το μήνυμα που έστειλε το κόμμα και, από την αρχή του φθινοπώρου, απαγόρευσαν την τηλεοπτική εμφάνιση «ανδρών με εμφάνιση ασυνήθιστης αισθητικής». Κατόπιν, στο τέλος του Νοεμβρίου, οι ίδιοι κρατικοί μηχανισμοί διέγραψαν διαδικτυακά προφίλ διασημοτήτων, αλλά και των ακολούθων τους, ακόμη και των διαφημιζομένων, επικαλούμενοι «ανώμαλη αισθητική». Πρόκειται για απροκάλυπτη λογοκρισία, με τα αποτελέσματα της οποίας ασχολήθηκαν σε άρθρο τους οι New York Times.

Με αφορμή το κείμενό τους, η Βαλέρια Παλούμπο εξέθεσε στην Corriere della Sera τις σκέψεις της, ανοίγοντας αρκετά το κάδρο: έκανε συγκρίσεις πέραν του φράγματος των εποχών, αφού συνέκρινε το καθεστώς του Πεκίνου με τις αυτοκρατορίες που παρήκμασαν και εξαφανίστηκαν κατά το παρελθόν, είτε έχασαν αυτόν τον «ανδρισμό» που επικαλούνται τώρα οι Κινέζοι, όπως η (Δυτική) ρωμαϊκή λόγου χάρη, είτε τον παραφούσκωσαν, όπως η φασιστική.

Η άποψη της σχολιάστριας είναι ξεκάθαρη: «Οι κήνσορες των ηθών του παρελθόντος συμφωνούν όλοι σε ένα πράγμα, ότι το αρσενικό πρέπει να είναι αγενές. Και πρέπει να προτιμά τη σωματική άσκηση. Η άσκηση της σκέψης αποτελεί διαρκή απειλή για τη σταθερότητα, και αυτό ακριβώς πρέπει να σκέφτηκε και η ηγεσία του ΚΚ Κίνας για να εξαγγείλει και να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα».

Η «ρευστότητα» στην εμφάνιση των νεαρών κινέζων αστέρων των media, αυτή η «φρέσκια και ντελικάτη ομορφιά» κατά την έκφραση της Παλούμπο, είναι επιρροή από τις γειτονικές χώρες της Κίνας, από την Ιαπωνία και τη Νότιο Κορέα, όπου θάλλουν τέτοιες αγορίστικες κουλτούρες. Αυτή μπήκε στο στόχαστρο του Κόμματος και του κράτους. Η «ανδρική θηλυκότητα» εξοστρακίστηκε, ακόμη και αν συσχετίζεται με τη βιομηχανία της μόδας. Και προτάθηκε ένα κλασικό «φάρμακο», η αύξηση των ωρών της γυμναστικής και των αθλοπαιδιών στα σχολεία. «Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι, ασφαλώς, το πεδίο εφαρμογής της νέας συνταγής» έγραψαν οι ΝΥΤ.

Η Παλούμπο συμφώνησε με το αμερικανικό Μέσο ότι η επίκληση και επιβολή τέτοιων «σκληρών» προτύπων για τους νεολαίους αποτελεί αναχρονισμό και οπισθοδρόμηση και, επιπλέον, επιχειρεί να κρύψει κάτω από το χαλί την πραγματική κρίση, αυτή που τελικά ρίχνει στο καναβάτσο τις αυτοκρατορίες και τις εξαφανίζει από το ιστορικό γίγνεσθαι. Και ποια είναι η πραγματική κρίση στην περίπτωση της σημερινής κινεζικής αυτοκρατορίας; Το Χονγκ Κονγκ που απειλείται με συντριβή της δημοκρατίας του και των κεκτημένων του, ο κορονοϊός που αφαίρεσε δικαιώματα και ελευθερίες από τους πολίτες της Κίνας, το πιθανό ξέσπασμα μίας μεγάλης κρίσης επισιτισμού.

Η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι το πιο ανησυχητικό καμπανάκι για τις κυβερνήσεις δεν το χτυπούν οι διαδηλώσεις υπέρ των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά οι επιθέσεις του πλήθους στους φούρνους κατέληξε η Παλούμπο, καθώς θυμήθηκε ότι η αποσύνθεση της (Δυτικής) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σχετίζεται με τη «φτώχεια της υπαίθρου» και με την «οικονομική κρίση» στο όλο οικοδόμημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News