Πριν γίνει ο «ιδρυτής» του Facebook, ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ υπήρξε ο «ταμίας» της Άλφα Έψιλον Πι, μίας από τις μεγαλύτερες και πιο σημαντικές αδελφότητες του Χάρβαρντ. Αλλά φαίνεται πως ο επόμενος Ζάκερμπεργκ δύσκολα θα περάσει το κατώφλι μιας απ’ αυτές τις ιδιαίτερες οργανώσεις. Τουλάχιστον όχι στο Χάρβαρντ. Μέσω ενός εγγράφου δίχως προηγούμενο στην ιστορία του περίφημου αμερικανικού πανεπιστημίου, μια ειδική επιτροπή υποστηρίζει πως οι πρυτανικές αρχές θα πρέπει να προβούν, από το 2018, μάλιστα, στην απαγόρευση λειτουργίας όλων των αδελφοτήτων, για φοιτητές και φοιτήτριες καθώς το μόνο που κάνουν είναι να καλλιεργούν «τον ελιτισμό, τον σεξισμό και την κατάχρηση αλκοόλ». Η κατηγορία είναι βαριά και τα ανησυχητικά περιστατικά πάρα πολλά. Και συχνά παρατηρούνται συμπεριφορές που θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. «’Ηδη από το 1988, ένα μέλος του πανεπιστημίου υποστήριζε πως αυτές οι οργανώσεις μαθαίνουν στους φοιτητές του Χάρβαρντ να κάνουν διακρίσεις και να μην αντιμετωπίζουν με τον σωστό τρόπο τον πλουραλιστικό κόσμο», υπογραμμίζεται μεταξύ άλλων στις 22 σελίδες της τελικής έκθεσης. «Επί χρόνια– καταγγέλλει η επιτροπή– αυτές οι οντότητες έχουν επιδείξει συμπεριφορές αποκλεισμού, απόλυτη αδιαφορία για τους πρωτοετείς και καμία διάθεση αλλαγής».  

Με την εμφάνισή τους να ανάγεται στον Μεσαίωνα και τα πανεπιστήμια της Ευρώπης, οι αδελφότητες με τα ελληνικά τους γράμματα ως ονόματα, αποτελούν σημείο αναφοράς στην αμερικανική κουλτούρα. Σε πολλές απ’ αυτές ήταν εγγεγραμμένοι μελλοντικοί πρόεδροι -αμφότεροι οι Ρούζβελτ, αμφότεροι οι Μπους αλλά και ο Μπιλ Κλίντον- ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι όπως η πρώην υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, ηθοποιοί όπως ο Χάρισον Φορντ, ο Μπραντ Πιτ και η Λούσι Λιου, τραγουδιστές και τραγουδίστριες όπως η Αλίσια Κιζ. Είναι αυτοχρηματοδοτούμενες ενώ για να μπορέσει ένας πρωτοετής φοιτητής ή φοιτήτρια να γίνει μέλος μιας απ’ αυτές, προβλέπεται μια «τελετή» μύησης –με βάση την υπερκατανάλωση αλκοόλ, συνήθως, και ενέργειες βίαιες, ντροπιαστικές και ταπεινωτικές– ενώ τα τελευταία χρόνια χάθηκαν και ανθρώπινες ζωές. Τελευταίο θύμα υπήρξε ο 19χρονος Τιμ Πιάτσα –προσδιορίζει η Corriere della Sera– o οποίος πέθανε τον προηγούμενο Φεβρουάριο εξαιτίας των πληγών που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας ανάλογης τελετής μύησης. «Η πρότασή μας για απαγόρευση των αδελφοτήτων στοχεύει και στην αποφυγή δραματικών συνεπειών», αναφέρεται ξεκάθαρα στην έκθεση της επιτροπής.

Σχεδόν οι μισές από τις πρώην φοιτήτριες του Χάρβαρντ είχαν κάποιου είδους φυσική επαφή με μέλη αδελφοτήτων παρά τη θέλησή τους και έπειτα από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Φωτογραφία: Youtube

Η Ιρλανδία είναι μια πανέμορφη χώρα. Αλλά είναι επίσης μια χώρα που δύσκολα μπορεί να αποκωδικοποιήσει κανείς, μια χώρα που μέσα από την αχλή της παράδοσης πραγματοποιεί τεράστια άλματα προς το μέλλον. Προπύργιο του Καθολικισμού στον βορρά της Ευρώπης, η Ιρλανδία εξέλεξε πρόσφατα τον πρώτο ανοιχτά ομοφυλόφιλο πρωθυπουργό ινδικής καταγωγής. Και από το εξώφυλλο του Time o Λίο Βαράντκαρ δηλώνει πως στόχος του είναι να οδηγήσει το νησί του στο «κέντρο του κόσμου». Πρόκειται για ένα μήνυμα εξωστρέφειας και προόδου το οποίο, ωστόσο, έρχεται σε αντίθεση με παρωχημένα κληροδοτήματα του παρελθόντος. Όπως μια διάταξη στο σύνταγμα της χώρας που ορίζει πως η θέση της γυναίκας στην Ιρλανδία είναι στο σπίτι. «Το κράτος αναγνωρίζει πως με τη ζωή της στο εσωτερικό του σπιτιού η γυναίκα προσφέρει στο κράτος μια στήριξη δίχως την οποία το κοινό καλό δεν μπορεί επιτευχθεί», αναφέρεται στο άρθρο 41.2.1 του συντάγματος της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Και το κράτος –προσδιορίζεται παρακάτω- κάνει τα πάντα «ώστε να διασφαλιστεί ότι οι μητέρες δεν δεσμεύονται από οικονομικές υποχρεώσεις ούτε απασχολούνται στην εργασία παραμελώντας έτσι τα οικιακά καθήκοντά τους». Απίστευτο και, όμως, αληθινό. Στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Υπάρχει, φυσικά, και η άλλη, η προοδευτική Ιρλανδία, που μάχεται για την κατάργηση του εν λόγω οπισθοδρομικού άρθρου. Την περασμένη Κυριακή, ωστόσο, υπέστη μια σημαντική ήττα: δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε από τους Sunday Times, αποκάλυψε πως μόνον το 41% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της διαγραφής του 41.2.1 από το σύνταγμα, έναντι του 39% που υποστηρίζει τη διατήρησή του. Και το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η κατάργησή του υποστηρίζεται περισσότερο από τους άνδρες (42%) παρά από τις γυναίκες (40%).

Σύμφωνα με την Τζοζέφα Μάντιγκαν (φωτογραφία), βουλευτής του κυβερνώντος Φάιν Γκάελ και επικεφαλής της εκστρατείας για την κατάργηση του άρθρου, πολλές Ιρλανδές φοβούνται πως εάν καταργηθεί θα είναι υποχρεωμένες να δουλέψουν. Φωτογραφία: GARETH CHANEY/COLLINS

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια αντίστασης στους πανίσχυρους εμπόρους ναρκωτικών για την καταστροφή όλων των παράνομων καλλιεργειών ενώ η πορεία έως την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας με τις Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC) για τον αφοπλισμό των μαχητών της και την επανένταξή τους στην κοινωνία με στόχο τον τερματισμό της αυτοχρηματοδότησής τους από το εμπόριο ναρκωτικών υπήρξε και μακρά και επίπονη. Αλλά σήμερα στην Κολομβία, η οποία εξακολουθεί να είναι η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγή στον κόσμο με το Περού δεύτερο και τρίτη τη Βολιβία, η καλλιέργεια της κόκας έχει φτάσει σε επίπεδα εξαιρετικά υψηλά. «Τα εδάφη που καταλαμβάνουν οι καλλιέργειες κόκας στην Κολομβία αυξήθηκαν κατά 52% το 2016 συγκριτικά με το 2015», αναφέρει η France Soir.

Η πρωτιά ανήκει στην περιφέρεια  Regiòn Central όπου σημειώθηκε αύξηση της τάξης του 147% – από τις 164.000 στις 405.000 χιλιάδες στρέμματα. Ταυτόχρονα, όμως, αυξήθηκε σημαντικά, κατά 34%, και η παραγωγή κοκαΐνης, σύμφωνα με τα στοιχεία  Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (Unodc), ξεπερνώντας τους 860 τόνους το 2016. Το παράδοξο όλης της υπόθεσης είναι ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν συνέπεια των ειρηνευτικών συνομιλιών με τους αντάρτες των FARC: η είδηση περί ενδεχόμενης ανακωχής μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών ώθησε τους αγρότες ν’ αυξήσουν την παραγωγή τους. «Ο κύριος παράγοντας που συνέβαλε στην έκρηξη της καλλιέργειας κόκας ήταν η υποτίμηση του πέσο (Κολομβίας) σε σχέση με το δολάριο (από τα 2.800 πέσο ανά δολάριο το 2015, στα 3.00 πέσο ανά δολάριο το 2016)», προσδιόρισε στην εφημερίδα La Semana της Κολομβίας, ο Ραφαέλ Πάρδο, υπουργός υπεύθυνος για τη μετάβαση στην ομαλότητα μετά το τέλος της πολυετούς εμφύλιας σύγκρουσης.

Αστυνόμος της Δίωξης Ναρκωτικών συνοδεύει εργάτες κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης εκρίζωσης καλλιεργειών κόκας. Φωτογραφία: Reuters

Ο προσφυγικός καταυλισμός της Σαχάμα στο βόρειο Ιράκ είναι διαφορετικός από όλους τους άλλους. Όταν οι πρόσφυγες, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονται από την περιφέρεια του Σιρκάτ, περί τα 100 χιλιόμετρα δυτικά της Μοσούλης, φτάνουν εκεί, υποχρεούνται όλοι να αφήσουν τα κινητά τους τηλέφωνα και τα διαβατήρια ή τις ταυτότητες τους ενώ μόνον όσοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας μπορούν  να εγκαταλείψουν τους χώρους του καταυλισμού. Αλλά ούτε σε νοσοκομείο της πόλης Τικρίτ είναι καλοδεχούμενοι οι «φιλοξενούμενοι» της Σαχάμα. Και, όπως αναφέρει το γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Les Inrockuptibles, κανένας από τους πρόσφυγες δεν έφτασε έως εκεί με δική του πρωτοβουλία.

Στην πραγματικότητα, οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά που διαμένουν ή μάλλον κρατούνται σ΄αυτόν τον ιδιότυπο καταυλισμό είναι συγγενείς των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους. Τον περασμένο Σεπτέμβριο η περιοχή του Σιρκάτ πέρασε πάλι στον έλεγχο του ιρακινού στρατού και καθώς, με βάση ένα διάταγμα που  προβλέπει τη σύλληψη όλων όσοι είχαν ή έχουν επαφές με τους μαχητές του ISIS, μέλη των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης που μάχονται στο πλευρό των τακτικών δυνάμεων του ιρακινού στρατού κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης, ανέλαβαν το δύσκολο έργο της εκκαθάρισης της περιοχής από τους συγγενείς αλλά και τους συμπαθούντες των υπηκόων του αυτοαποκαλούμενου ισλαμικού χαλιφάτου.

Μιλώντας στη δημοσιογράφο του γαλλικού περιοδικού αφότου επισκέφτηκε το κέντρο κράτησης, η Μπέλκις Γουίλι από το Human Rights Watch δήλωσε ξεκάθαρα πως «η αναγκαστική μετεγκατάσταση άμαχων πολιτών αποτελεί έγκλημα πολέμου». Όσον αφορά τις παντρεμένες με τζιχαντιστές γυναίκες που κρατούνται εκεί, οι ιρακινές Αρχές προσφέρουν μια διέξοδο: το διαζύγιο. «Εάν όμως το κάνω αυτό και μετά επιστρέψει ο σύζυγός μου, θα με σκοτώσει», προσδιόρισε η 27χρονη Καουζχάρ Γιουσίφ. Επικεφαλής του καταυλισμού είναι μια γυναίκα, η Ουαχίντα Μοχαμάντ Αλ Τζουμάιλι στην οποία λογοδοτούν 180 άνδρες. Τόσο οι συγγενείς της όσο και τα σκυλιά, ακόμα και οι κότες της, σφαγιάστηκαν από τους άνδρες του (περισσότερο ζωντανού παρά νεκρού) Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι.

Ο καταυλισμός της Σαχάμα την 17η Ιουνίου. Φωτογραφία: Sebastian Castelier