Ακούστηκε για πρώτη φορά τη χρονιά που η ανθρωπότητα άφηνε πίσω της τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Απρίλιο του 1945, στο μιούζικαλ «Καρουζέλ» που ανέβασαν στο Μπρόντγουεϊ οι αμερικανοί συνθέτες Ρίτσαρντ Ρότζερς και Οσκαρ Χάμερσταϊν. Είχε γραφτεί λίγο καιρό πριν, κάτω από θλιβερές συνθήκες: στη μνήμη του καλύτερου φίλου του Ρότζερς, τη μέρα της κηδείας του.

Η παράσταση θριάμβευσε, και το συγκεκριμένο τραγούδι -«You’ll Never Walk Alone»- ακουγόταν επί πολλά χρόνια από διάσημες φωνές: του Φρανκ Σινάτρα, του Μάριο Λάντσα, της Τζούντι Γκάρλαντ, του Πέρι Κόμο, της Αρίθα Φράνκλιν, του Ελβις Πρίσλεϊ, του Μπομπ Ντίλαν και των Big-3 τενόρων (Λουτσιάνο Παβαρότι, Χοσέ Καρέρας, Πλάθιντο Ντομίνγκο). Αλλά τη μεγαλύτερη επιτυχία τη γνώρισε το 1963 στην εκδοχή των «Gerry and The Pacemakers», ενός ποπ συγκροτήματος από το Λίβερπουλ. Με ερμηνευτή τον Τζέρι Μάρσντεν, που «έφυγε» από τη ζωή την Κυριακή σε ηλικία 78 ετών.

Η διασκευή αυτή και άλλα δύο πρωτότυπα τραγούδια υπήρξαν οι κορυφαίες στιγμές της μουσικής παρέας του Μάρσντεν, που ποτέ δεν κατάφερε να βγει από τη σκιά των «Beatles». Κανείς, όμως, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι, με όχημα ένα ποδοσφαιρικό club, το «You’ll Never Walk Alone» θα έκανε τέτοια καριέρα. Οτι σχεδόν έξι δεκαετίες μετά θα ζέσταινε, ακόμη, τα χείλη και τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κατά κάποιον τρόπο, σε αυτό βοήθησε το αντίπαλο συγκρότημα.

Χάρη στους «Beatles» κυρίως, το Λίβερπουλ ήταν, ουσιαστικά, η μουσική πρωτεύουσα της Βρετανίας, και ο σύλλογος – καμάρι της πόλης δραστηριοποιείτο, ήδη από τις αρχές των ’60s, στη διάδοση της ποπ. Πριν από την έναρξη και στο ημίχρονο των αγώνων, τα μεγάφωνα του «Ανφιλντ» έπαιζαν το Top-10 των βρετανικών charts, αρχίζοντας με αυτό που βρισκόταν στο Νο 10 για να φτάσουν στο Νο 1. Ηταν ο καλύτερος τρόπος για να διασκεδάσουν την αναμονή των θεατών, πολλοί από τους οποίους έπαιρναν θέση στις εξέδρες μια δύο ώρες πριν από τη σέντρα. Μάλιστα, στη δεκαετία των ’70s η Λίβερπουλ προσέλαβε και DJ. Πέρα από τα καθήκοντά του ως εκφωνητής του γηπέδου, ο Τζορτζ Σέφτον -αυτό ήταν το όνομά του- δεν παρουσίαζε μόνο τις νέες κυκλοφορίες, αλλά «έπαιζε» και κλασικές επιτυχίες. Πολύ σύντομα, το πρόγραμμά του («The Anfield Pre-Game and Half Time Playlists») έγινε θεσμός.

Οι οπαδοί της ομάδας, κυρίως στην κερκίδα των φανατικών (The Kop), συνήθιζαν να τραγουδούν το Top-10. Ιδίως τα αριστουργήματα των «Beatles» και τις συνθέσεις καλλιτεχνών από την πόλη τους. Κάποια, περισσότερο και πιο δυνατά από άλλα. Το «You’ll Never Walk Alone» το λάτρεψαν από την πρώτη, κιόλας, στιγμή. Το άκουγαν από τα μεγάφωνα για αρκετό καιρό (επί τέσσερις διαδοχικές εβδομάδες βρισκόταν στην κορυφή της λίστας), όμως εξακολούθησαν να το τραγουδούν ακόμα κι όταν είχε βγει από τη δεκάδα των charts.

Διάφορες μαρτυρίες αναφέρουν ότι είχε ενθουσιάσει και τον Μπιλ Σάνκλι, τον σκωτσέζο μάνατζερ – θεμελιωτή της μεγάλης Λίβερπουλ. Του είχαν χαρίσει μια κόπια από το single το καλοκαίρι του 1963, στη διάρκεια της προετοιμασίας για τη σεζόν που θα ακολουθούσε, κι εκείνος είχε ενθουσιαστεί, όπως έχουν αποκαλύψει στα media ποδοσφαιριστές των «Reds» εκείνης της εποχής. Δυο χρόνια αργότερα, το 1965, ο ίδιος ο Σάνκλι είχε πει στο ραδιόφωνο του BBC οτι αυτό το δισκάκι θα το έπαιρνε μαζί του, εάν πήγαινε να ζήσει σε ένα ερημικό νησί. Η δήλωση του προπονητή – ηγέτη της ήταν, ουσιαστικά, το σύνθημα που περίμεναν οι οπαδοί για να υιοθετήσουν το τραγούδι ως ύμνο του συλλόγου.

Διόλου τυχαία, στον Τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας εκείνης της χρονιάς το Ουέμπλεϊ σειόταν από τους στίχους του, καθώς η Λίβερπουλ νικούσε τη Λιντς (2-1 στην παράταση) και κατακτούσε το τρόπαιο για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ηταν και η πρώτη φορά που οι τηλεοπτικές κάμερες κατέγραψαν τους «Κόκκινους» να το τραγουδούν. Σήμερα, η φράση «You’ll Never Walk Alone» είναι χαραγμένη στην Πύλη Σάνκλι του «Ανφιλντ», ενώ παλιότερα ήταν ραμμένη και στις φανέλες της ομάδας, συνοδεύοντας το έμβλημά της.

Θα το ακούσει κανείς και στο γήπεδο της Σέλτικ. Και πέρα από τα σύνορα της Βρετανίας. Από τους οπαδούς της Φέγενορντ, της Ντόρτμουντ, της Καϊζερσλάουτερν, της Γκλάντμπαχ, της Μπριζ, της Μάιντς, της Μόναχο 1860, της Τόκιο (Ιαπωνία), της Μπαλί Γιουνάιτεντ (Ινδονησία), ακόμη και ομάδων ράγκμπι στη Νέα Ζηλανδία, ή χόκεϊ σε πάγο στην Κροατία. Αλλά εδώ και 55 χρόνια είναι σήμα κατατεθέν της Λίβερπουλ: το soundtrack της μεγάλης της δόξας στις δεκαετίες των ’70s και των ’80s, αλλά και ένα φως ελπίδας στα «μαύρα» χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι να συναντήσει τον Κλοπ.

When you walk through a storm

Οταν περπατάς μέσα στην καταιγίδα,

hold your head up high

κράτα το κεφάλι σου ψηλά

αnd don’t be afraid of the dark

και μη φοβηθείς το σκοτάδι.

At the end of a storm is a golden sky

Στο τέλος της καταιγίδας υπάρχει ένας χρυσός ουρανός

αnd the sweet silver song of a lark

και το γλυκό ασημένιο κελάηδισμα του αηδονιού.

Walk on through the wind

Συνέχισε να περπατάς μέσα στον άνεμο,

walk on through the rain

συνέχισε να περπατάς μέσα στη βροχή,

tho’ your dreams be tossed and blown

παρόλο που τα όνειρά σου θα διαλυθούν (από το ανεμόβροχο).

Walk on, walk on with hope in your heart

Συνέχισε να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά,

αnd you’ll never walk alone

και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος.

You’ll never, ever walk alone

Δεν θα περπατήσεις μόνος ποτέ ξανά.

Walk on, walk on with hope in your heart

Συνέχισε να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά,

and you’ll never walk alone

και δεν θα περπατάς ποτέ μόνος.

You’ll never, ever walk alone.

Δεν θα περπατήσεις μόνος ποτέ ξανά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News