Το 2014 στο Μαναούς, πρωτεύουσα της Αμαζόνας, της μεγαλύτερης πολιτείας της Βραζιλίας, μετά την ολοκλήρωση των αγώνων του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, οι τοπικές Aρχές έβαλαν στο τραπέζι το ενδεχόμενο μετατροπής ενός γηπέδου που κατασκευάστηκε για τις ανάγκες του Μουντιάλ σε φυλακή, με απώτερο σκοπό την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του υπερσύγχρονου σταδίου.

Πριν από λίγες εβδομάδες οι Αρχές στο Σότσι της Ρωσίας, αναγκάστηκαν να πείσουν έναν φίλο του Βλαντίμιρ Πούτιν να μεταφέρει στην πόλη τους την έδρα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας -αναφέρει ο Μαξ Σέντον των Financial Times– ώστε να διασφαλιστεί ότι θα συνεχίσουν να διεξάγονται αγώνες ποδοσφαίρου στο ολυμπιακό  στάδιο Fisht. Είναι το γήπεδο όπου η Ισπανία και η Πορτογαλία αναδείχτηκαν ισόπαλες 3 – 3, η Γερμανία κέρδισε την τελευταία στιγμή τη Σουηδία και η Ρωσία αποκλείστηκε, στα πέναλτι, από την Κροατία.

Η προστασία υπερσύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων από την αχρηστία και την απαξίωση μετά το πέρας σημαντικών αθλητικών διοργανώσεων, έχει αποτελέσει δυσεπίλυτο ζήτημα για τις περισσότερες διοργανώτριες χώρες. Εμείς στην Ελλάδα το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Αλλά το πρόβλημα είναι ακόμα πιο έντονο στη Ρωσία εξαιτίας «των μεγάλων αποστάσεων μεταξύ των πόλεων όπου φιλοξενήθηκαν οι αγώνες, της απουσίας ισχυρής ποδοσφαιρικής παράδοσης εκτός της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης και της δύσκολης οικονομικής κατάστασης των περιφερειών», σημειώνει ο δημοσιογράφος της βρετανικής εφημερίδας, γεγονός που ωθεί «τις τοπικές κυβερνήσεις να αναζητήσουν δημιουργικούς τρόπους για να κρατήσουν σε λειτουργία τα στάδια».

Στο Σότσι, για παράδειγμα, μετά τη χρεοκοπία, το 2003, της FC Zhemchuzhina, δεν υπάρχει πλέον καμία κορυφαία ομάδα. Αλλά για να διασφαλίσουν ότι το στάδιο θα παραμείνει ανοιχτό, οι τοπικοί άρχοντες απευθύνθηκαν στον Μπόρις Ρότενμπεργκ. Το 2015 ο παιδικός φίλος του Βλαντίμιρ Πούτιν αγόρασε την FC Dinamo St. Petersburg, ομάδα που πέρυσι αγωνίστηκε στη δεύτερη κατηγορία του ρωσικού πρωταθλήματος. Τον περασμένο Ιούνιο, λίγο πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, αποφάσισε να μεταφέρει την έδρα της ομάδας του, από την Αγία Πετρούπολη στο θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας, όπου με την έναρξη του νέου πρωταθλήματος, αυτόν τον μήνα, θα αγωνίζεται ως FC Sotchi.

Τροχοπέδη για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στη Ρωσία αποτελεί επίσης το γεγονός πως μόνον οι πέντε κορυφαίες ομάδες της χώρας ανήκουν σε ιδιώτες, με τις υπόλοιπες να (υπο)χρηματοδοτούνται είτε από κρατικές εταιρείες είτε από τις τοπικές κυβερνήσεις. Φωτογραφία: Lars Baron/Getty Images/Ideal Images

Πριν ακόμα ο άνθρωπος πατήσει το πόδι του στο φεγγάρι, τον Ιούλιο του 1969, με τη θρυλική αποστολή Apollo 11 της NASA, o Σνούπι ήδη συμμετείχε -επίσημα μάλιστα- στο διαστημικό πρόγραμμα της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ. Οι επίδοξοι κατακτητές του Διαστήματος χτύπησαν πρώτη φορά την πόρτα του δημιουργού των Peanuts Τσαρλς «Σπάρκι» Σουλτς, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ζητώντας από τον ιδιοφυή και ντροπαλό (έως και καταθλιπτικό) σχεδιαστή κόμικ την άδεια να χρησιμοποιούν την εικόνα του αξιαγάπητου μπιγκλ. Περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά, η συνεργασία ανάμεσα στη NASA και τον Σνούπι ανανεώνεται ξανά.

Την περασμένη εβδομάδα, αναφέρει η Corriere della Sera, η Peanuts Worldwide και η NASA ανακοίνωσαν τη σύναψη μιας πολυετούς συμφωνίας με στόχο να ενθουσιάσουν τους μαθητές και τις μαθήτριες των αμερικανικών σχολείων, όσον αφορά την εξερεύνηση του Διαστήματος αλλά και γενικότερα τις Θετικές Επιστήμες και την τεχνολογία. Πρωταγωνιστές αυτής της εκστρατείας, που επισημοποιήθηκε μάλιστα και μέσω ενός Space Act Agreement, θα είναι φυσικά ο Σνούπι, ο Τσάρλι Μπράουν και η παρέα τους. Περισσότερες λεπτομέρειες για τη συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών πρόκειται να αποκαλυφθούν κατά τη διάρκεια της San Diego Comic – Con International, μιας ετήσιας διοργάνωσης αφιερωμένης στα κόμικ και τη μαζική κουλτούρα, που φέτος θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 19, έως την Κυριακή 22 Ιουλίου, στην μητρόπολη της Καλιφόρνια.

Την ιδέα να γίνει ο Σνούπι η μασκότ της Υπηρεσίας Διαστήματος είχε ο Αλμπερτ «Αλ» Τσοπ, διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του διαστημικού κέντρου της NASA στο Χιούστον. Πιο συγκεκριμένα σκέφτηκε τη θέσπιση μιας τιμητικής διάκρισης για τους πιο αφοσιωμένους στο έργο τους υπαλλήλους της υπηρεσίας, αλλά και εργολάβους της NASA που εργάζονταν πάνω σε θέματα ασφαλείας των διαστημικών αποστολών. Όντας μεγάλος λάτρης του Διαστήματος, ο Σουλτς δέχτηκε την πρόταση δίχως δεύτερη σκέψη και έτσι δημιουργήθηκε το Silver Snoopy Award, το οποίο φέτος συμπλήρωσε 50 χρόνια ζωής. Από το 1968 έως και σήμερα, περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι έχουν τιμηθεί με το ασημένιο μετάλλιο στο σχήμα του περίφημου σκύλου που φέρει κασκόλ αεροπόρου και σκάφανδρο αστροναύτη.

Ενδεικτικό του ισχυρού δεσμού που αναπτύχθηκε μεταξύ των αμερικανών αστροναυτών και των Peanuts είναι το γεγονός ότι δύο από τα σκάφη της αποστολής Apollo 10, που πραγματοποιήθηκε το 1969, μετονομάστηκαν σε «Σνούπι» και «Τσάρλι Μπράουν». Φωτογραφία: Corriere della Sera/ Peanuts Worldwide

Γιατί να αγοράσει κανείς ένα αυτοκίνητο αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ, ενώ μπορεί να κάνει τη δουλειά του -να μετακινηθεί δηλαδή- αγοράζοντας μόνο μια εφαρμογή; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτουν στους ίδιους τους εαυτούς τους, οι πολίτες του Ελσίνκι, εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, από τότε που κυκλοφόρησε το Whim, μια εφαρμογή για έξυπνα κινητά που προσφέρει απεριόριστες διαδρομές με τα δημόσια ΜΜΜ, πρόσβαση στα δημοτικά ποδήλατα, μειωμένα κόμιστρα για διαδρομές με ταξί καθώς και τη δυνατότητα ενοικίασης αυτοκινήτων σε προνομιακή τιμή, και όλα αυτά με μια μόνο συνδρομή.

«Κατέβασα το Whim το φθινόπωρο και την Πρωτοχρονιά αποφάσισα να πουλήσω το αμάξι μου», ανέφερε στο Bloomberg ο 34χρονος Χάρι Νιεμίνεν. «Διευκόλυνε σημαντικά τις μετακινήσεις μου. Μπορώ να αλλάξω τρόπο μετακίνησης ανάλογα με τις ανάγκες μου, και δεν πρέπει πλέον να ανησυχώ για το πού άφησα το ποδήλατο ή το αυτοκίνητο ή για το ότι πρέπει να το επιστρέψω στο σπίτι».

Η πρωτεύουσα της Φινλανδίας αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό για την πρώτη δοκιμή αυτής της επαναστατικής, όπως αποδεικνύεται, εφαρμογής. Καθότι είναι μια πόλη σχετικά μικρή, με λίγες θέσεις στάθμευσης, αλλά και δημόσιες συγκοινωνίες υψηλού επιπέδου. Και τα νούμερα υπήρξαν ενθαρρυντικά από την αρχή, με 45.000 χρήστες κατά τους πρώτους έξι μήνες κυκλοφορίας του Whim, 5.100 εκ των οποίων, πληρώνουν μηνιαία συνδρομή. Πλέον η εφαρμογή είναι διαθέσιμη και στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας και στην Αμβέρσα του Βελγίου ενώ σειρά έχουν το Άμστερνταμ, η Βιέννη, το Βερολίνο και το Μόναχο. Αλλά οι επιτελείς της Maas Global Oy, έχουν το βλέμμα τους στραμμένο πιο μακριά, προς τις ΗΠΑ, γιατί όπως εξήγησε ο Σάμπο Χιετάνεν, εκτελεστικός διευθυντής της εταιρείας που ανέπτυξε το Whim, «εάν κάποιος στη Νέα Υόρκη χρειάζεται 20 εφαρμογές για να γυρίσει την πόλη, τότε φαντάζομαι πως οι άνθρωποι θα είναι έτοιμοι για εμάς».

Η ιδέα που άλλαξε τη ζωή των κατοίκων του Ελσίνκι είναι γνωστή στη βιομηχανία των μεταφορών ως MaaS (Mobility as a Service) – «μετακίνηση ως υπηρεσία», και σύμφωνα με το Bloomberg, «ενδέχεται να αποτελέσει τη μεγαλύτερη επανάσταση στις προσωπικές μετακινήσεις, από τότε που η Ford Motor Company κατέστησε δημοφιλή τα ιδιωτικά οχήματα πριν από έναν αιώνα».

Παρά το έντονο ενδιαφέρον, ακόμα και παγκόσμιων κολοσσών όπως η Uber, οι αll-inclusive εφαρμογές αστικών μετακινήσεων δεν είναι ακόμα ευρέως διαδεδομένες. Φωτογραφία: hel.fi

Αποτελεί γεγονός πως πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα βρίσκεται (σχεδόν πάντα) μια μεγάλη γυναίκα. Ακόμα και πίσω από έναν μεγάλο σεφ, δεν αρκεί να υπάρχει μια εξαιρετική ομάδα βοηθών, αλλά και μια γυναίκα εξίσου αποφασισμένη και δημιουργική. Η οποία στην περίπτωση του Μάσιμο Μποτούρα, ιδρυτή και σεφ της Osteria Francescana, του καλύτερου (για δεύτερη συνεχή χρονιά) εστιατορίου στον κόσμο, είναι η αμερικανίδα σύζυγός του, Λάρα Γκίλμορ. Τις ώρες που ο άνδρας της βρισκόταν κλεισμένος στην κουζίνα του, εκείνη κατάφερε να χτίσει για λογαριασμό του την τέλεια εικόνα, απαραίτητη για να βρεθεί ένας σεφ στην κορυφή του κόσμου.

Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει η Τζόρτζια Καναρέλα στο Munchies, το «food website» του Vice. Γιατί δεν αρκεί μόνον το καλό φαγητό και τα καλά κρασιά, για να συγκινηθούν τα μέλη της κριτικής επιτροπής του The World’s 50 Best Restaurants που ανέδειξαν, πριν από μερικές ημέρες, τον ιταλό βιρτουόζο της υψηλής μαγειρικής, κορυφαίο των κορυφαίων σεφ στον κόσμο. Γιατί χρειάζεται επίσης ένα δυναμικό δίκτυο δημόσιων σχέσεων αλλά και η ικανότητα της πειστικής αυτοπροβολής. Και για αυτά φροντίζει, εδώ και πολλά χρόνια, η Λάρα.

«Ανεβαίνει στη σκηνή, φορώντας Gucci, και μόλις κατέβει, τρώει ένα χάμπουργκερ. Εκφωνεί λόγους ενώπιον εκατομμυρίων ανθρώπων και μετά γλεντοκοπάει με τους φίλους της». Ο Μποτούρα τής ζήτησε να τον παντρευτεί το 1995, την ημέρα που άνοιξε τις πόρτες της η Osteria Francescana. Οπότε η Λάρα Γκίλμορ είναι σαν να παντρεύτηκε, τρόπον τινά, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, και το εστιατόριο.

«Στην αρχή το μενού αντικατόπτριζε την επιθυμία του Μάσιμο να προκαλέσει. Αλλά δεν είχαμε το κατάλληλο λεξιλόγιο, οπότε επρόκειτο για άσκοπες, αυτοαναφορικές προκλήσεις. Θέλαμε να είμαστε πρωτοποριακοί, αλλά πέσαμε σε τοίχο, ειδικά με τους Ιταλούς που είναι λίγο επιφυλακτικοί και παραδοσιακοί», παραδέχτηκε η ίδια. Δεν άργησε, όμως, να βρει τη λύση. Χάρη στις σπουδές της στην Ιστορία της Τέχνης. Παρατηρώντας έναν πίνακα του σύγχρονου ιταλού εικαστικού Τζίνο Ντε Ντομιτσίνις, «καταλάβαμε πως έπρεπε να γεμίσουμε τον χώρο γύρω από τον Μάσιμο» – δηλώνοντας ποιος είναι, τι κάνει και ποιες είναι οι αξίες του, κάτι «πολύ εύκολο και πολύ δύσκολο συγχρόνως».

Ο Μάσιμο Μποτούρα και η Λάρα Γκίλμορ κατά τη βράβευσή τους στην τελετή The World’s 50 Best Restaurants που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, στο Μπιλμπάο της Ισπανίας. Φωτογραφία: REUTERS/Vincent West