Στην μεγάλη οθόνη θέλει να επεκτείνει η Κίνα τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, διαβλέποντας σωστά ότι το Χόλιγουντ είναι ένα πανίσχυρο πολιτισμικό «όπλο» στα χέρια της Ουάσινγκτον δίπλα στα πραγματική πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύ της.

Η πανδημία, που επηρέασε και αυτόν τον τομέα, έδωσε στην Κίνα μια μοναδική ευκαιρία να εξασφαλίσει παγκόσμια κινηματογραφική υπεροχή, γράφει ο Monde.

Το 2020 οι κινηματογράφοι στις δυτικές χώρες έμειναν για μεγάλο μέρος του έτους κλειστοί λόγω της πανδημίας, ενώ και τα στούντιο, μεγάλα και μικρά, λειτουργούσαν με περιορισμούς, ρίχνοντας τους ρυθμούς τους. Με μειωμένη παραγωγή και μειωμένη κατανάλωση κινηματογραφικού προϊόντος, οι πωλήσεις των εισιτηρίων μοιραία πήραν την κατιούσα. Ωστόσο, αν και η αμερικανική αγορά συρρικνώθηκε κατά 80% σε σχέση με το 2019, η κινεζική έχασε «μόλις» 66,3%, γράφει η γαλλική εφημερίδα. Ετσι στις ΗΠΑ οι πωλήσεις εισιτηρίων έφτασαν τα 2,3 δισ. δολάρια και στην Κίνα στα 3,1 δισ. δολάρια.

Η επιστροφή των κινέζων θεατών από τις 12 Φεβρουαρίου φέτος (ημέρα της κινεζικής πρωτοχρονιάς) ήταν θεαματική. Στο διάστημα 7 Δεκεμβρίου 2020 με 7 Δεκεμβρίου 2021 οι θεατές αυξήθηκαν κατά 150% και οι εισπράξεις κατά 184% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, αν και ακόμη δεν έχουν φτάσει στα προπανδημικά επίπεδα του 2019.

Η σύνθεση του καταλόγου των πιο επιτυχημένων ταινιών έχει αλλάξει και αυτή: από 11 αμερικανικές ταινίες στις 30 πρώτες το 2019, φτάσαμε στις πέντε πέρυσι. Από τις μη κινεζικές ταινίες που εγκρίνει το κινεζικό καθεστώς, οι περισσότερες είναι αμερικανικές. Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να μην πάρουν έγκριση είναι πολλοί, όπως το να έχει κάνει ένας συντελεστής σχόλια -ακόμη και σε παλιές συνεντεύξεις που ξεθάβονται από το Ιντερνετ- που δεν είναι αρεστά στο καθεστώς.

Την ίδια στιγμή, η Κίνα δηλώνει αποφασισμένη να μειώσει ακόμη περισσότερο τον αριθμό των αμερικανικών ταινιών που προβάλλονται προς όφελος της δικής της κινηματογραφίας. Η εξίσωση είναι απλή: λιγότερες αμερικανικές ταινίες άρα μικρότερη αμερικανική (πολιτισμική) επιρροή.

Το πεδίο είναι, λοιπόν, έτοιμο για να γίνει η Κίνα (και) κινηματογραφική υπερδύναμη ως το 2035, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του Πεκίνου στο πενταετές πλάνο 2021-2025 που ανακοινώθηκε τον Νοέμβριο. Στόχος είναι η χώρα να επιβάλει την παραγωγή της στα μεγάλα φεστιβάλ.

Οι άμεσες φιλοδοξίες διατυπώνονται με τους αυστηρά καθορισμένους ποσοτικούς στόχους μιας σοσιαλιστικής χώρας: 50 ταινίες που θα γίνουν επιτυχίες, από τις οποίες 10 θα σαρώσουν στο box office. Και ταυτόχρονα: περισσότερες οθόνες σε όλη τη χώρα, που σχεδιάζεται να φτάσουν τις 100.000 ως το 2025 από τις 77.000 σήμερα. Μια παραδοξότητα στις εποχές του Netflix και της κατ’ οίκον ψυχαγωγίας, όχι και τόσο, βέβαια, αν σκεφτούμε τα αναρίθμητα μικρά χωριά στην Κίνα που δεν έχουν διεξόδους διασκέδασης.

Λυμένο είναι από τριετίας άλλο ένα μεγάλο ζήτημα, του ελέγχου του περιεχομένου. Από το 2018 η κινηματογραφία δεν εξαρτάται πια από την κυβερνητική γραφειοκρατία, αλλά απευθείας από την προπαγάνδα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το Κόμμα επιθυμεί (στην πράξη αυτό σημαίνει «απαιτεί») να προβάλλεται  η εικόνα μιας Κίνας έντιμης που εμπνέει τον σεβασμό σε ξένους. Το πενταετές πλάνο ξεκαθαρίζει ότι πρέπει «να εγκωμιάζεται το κόμμα, η πατρίδα, ο λαός, οι ήρωες».

Αυτό όμως είναι ένα εμπόδιο στα σχέδια για την κινηματογραφική κυριαρχία. Τα κινεζικά μπλοκμπάστερ είτε είναι έργα πολεμικής αρετής είτε δακρύβρεχτες κωμωδίες, είδη που δεν θα «περνούσαν» τόσο εύκολα σε διεθνές κοινό· το Χόλιγουντ παράγει πολλά περισσότερα είδη, για να μην μιλήσουμε και για το ανεξάρτητο σινεμά.

Αυτό όμως το αντιλαμβάνονται μέχρι και τα εθνικιστικά φύλλα, γράφει ο Monde, που παραδέχονται ότι «η επιρροή της κινηματογραφικής κουλτούρας μας ακόμη δεν είναι ικανοποιητική». Το Χόλιγουντ μπορεί –για την ώρα ή όχι, θα δείξει ο χρόνος– να μετρά μια χαμένη μάχη, αλλά όχι και τον πόλεμο στην κινηματογραφική ηγεμονία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News