«Το βουνό δεν ξεχωρίζει πρόσωπα», γράφει η ταμπέλα που υποδέχεται τους επισκέπτες στο πιο αποκλεισμένο χωριό των ελβετικών Αλπεων, έναν θύλακα ανάμεσα σε 38 κορυφές που βρίσκεται σε ύψος 4.000 μέτρων και όπου από τη δεκαετία του 1960 δεν κυκλοφορούν πια αυτοκίνητα. Δεν ξεχωρίζει πρόσωπα επειδή θεωρητικά είμαστε όλοι ίσοι, σχολιάζει η Corriere della Sera. Αλλά αυτή τη φορά οι Αλπεις κατάπιαν κάποιον που είναι πιο ίσος από τους άλλους, συνεχίζει η ιταλική εφημερίδα. Αυτός είναι ο Καρλ Χέριβαν Χάουμπ, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Tengelman. Και αν το όνομά του δεν λέει πολλά, ίσως πει το γεγονός ότι, σύμφωνα με το Forbes, είναι ο ενενηκοστός πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο και ο τέταρτος στη Γερμανία. Είναι, επίσης, προσωπικός φίλος της Ανγκελα Μέρκελ.

Οι τοπικές αρχές λένε ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν – «Δεν μπορούμε ακόμη να πούμε εάν βρισκόμαστε ενώπιον ενός εγκλήματος ή ενός τραγικού δυστυχήματος» δήλωσε ο εισαγγελέας του καντονιού. Αλλά η οικογένεια αρνείται να το βάλει κάτω. Ο Κρίστιαν, αδελφός του αγνοούμενου μεγιστάνα, διαβεβαίωσε ότι θα επιστρατευτούν όλα τα δυνατά και αδύνατα μέσα για να συνεχιστούν οι έρευνες – ενδεχομένως όχι μόνο κόντρα στις καιρικές συνθήκες αλλά και στη λογική. «Θα τον βρούμε με κάθε κόστος». Και αυτός που θα βρεθεί με κάθε κόστος είναι ένας 58χρονος άνδρας με πάθος για το σκι, που έφθασε στην περιοχή το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής. Το Σάββατο, στις 8:30 το πρωί, πήγε για σκι στην πίστα, ενώ η τελευταία φορά που τον είδε κάποιος ήταν στις 9:20. Ο συναγερμός χτύπησε στις 4:00 το απόγευμα, όταν δεν εμφανίστηκε στο ξενοδοχείο για την προγραμματισμένη τηλεδιάσκεψη που είχε με συνεργάτες του στη Γερμανία και στις ΗΠΑ.

Αλλά τώρα τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Οι σκιέρ ενός από τα τελευταία σαββατοκύριακα της σεζόν έχουν σβήσει κάθε ίχνος του, ο ραδιοπομπός που είναι υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους οι αλπινιστές είναι πια βουβός, ενώ από το βράδυ της Κυριακής χιονίζει ασταμάτητα. Οι προβλέψεις λένε πως ο καιρός θα βελτιωθεί την Παρασκευή. Αλλά την Παρασκευή θα είναι πολύ αργά. Τα απεριόριστα μέσα και το λαμπρό όνομα δεν μπορούν  να αλλάξουν την πραγματικότητα. Γιατί όπως λέει και ένας παλιός της περιοχής, «κανένας δεν πάει μόνος του στους παγετώνες».

Φωτό: Ο Καρλ Χέριβαν Χάουμπ με την καγκελάριο Πηγή: Corriere della Sera

Είναι και αυτός ένας αγώνας με τη φύση, τις αντιξοότητες και το άγνωστο. Μόνο που ο σκοπός δεν είναι η εξερεύνηση του Νότιου Πόλου, αλλά ο εντοπισμός του πλοίου ενός από τους μεγαλύτερους εξερευνητές στην Ιστορία. Αυτός είναι ο Ερνεστ Σάκλετον. Και το πλοίο του είναι το Endurance, το οποίο είχε βυθιστεί στη θάλασσα του Βέντελ το 1915 και από τότε αναπαύεται σε βάθος 3.300 μέτρων. Η περιοχή καλύπτεται από ένα στρώμα πάγου πάχους δύο μέτρων – ήταν αυτός ο πάγος που εμπόδισε τον Σάκλετον να γίνει ο πρώτος εξερευνητής που θα διέσχιζε την Ανταρκτική.

Παρά την αποτυχία του, γράφουν οι Times, ο Σάκλετον χαιρετίστηκε ως ήρωας επειδή κατάφερε να γλιτώσει από τον θάνατο τους 27 άνδρες του πληρώματος. Για να το πετύχει αυτό έπλευσε επί 800 μίλια με μια ανοικτή βάρκα προκειμένου να βρει βοήθεια. Μαζί του είχε πέντε άνδρες, ενώ οι υπόλοιποι είχαν βρει καταφύγιο από την παγωμένη θάλασσα στο Ελεφαντ Αϊλαντ.

Σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα, μια ομάδα από τα πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ, της Νότιας Αφρικής και της Νέας Ζηλανδίας θα επιστρατεύσουν αυτόνομα υποβρύχια οχήματα προκειμένου να εντοπίσουν το ναυάγιο κάτω από τον πάγο. Τη δική του έρευνα ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει και ένας αμερικανός κυνηγός ναυαγίων, ο Ντέιβιντ Μερνς, έπειτα από προετοιμασία 15 χρόνων. Ολοι τους ξέρουν πάντως ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για να βρεθεί το Endurance, ενώ η επιτυχία της αποστολής θα απαιτήσει τη συμμετοχή ενός πολύ δυνατού παγοθραυστικού.

Και πόσες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας; Δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα η Αλεξάνδρα Σάκλετον, εγγονή του εξερευνητή: «Πολλοί σχεδιάζουν να κάνουν διάφορα στην Ανταρκτική, αλλά η Ανταρκτική αποφασίζει διαφορετικά, όπως είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει ο παππούς μου».

Φωτό: Το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας του γράφτηκε στον βυθό. Πηγή: metro.co.uk

Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο, από την προϊστορία μέχρι σήμερα, έχουμε περάσει από τα πυκνά φρύδια στα λεπτά φρύδια. Στην πραγματικότητα, η εξέλιξη των φρυδιών σηματοδοτεί τη μετάβαση από τα άγρια ανθρώπινα όντα στους φιλικούς ανθρώπους.

Αυτό αποκαλύπτει μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Γιορκ που δημοσιεύει ο Guardian. Οι βρετανοί ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ανατομίας Πολ Ο’Χίγκινς, ανακάλυψαν ότι οι προεξέχουσες υπερυψωμένες γραμμές στα φρύδια των πρωτογόνων ήταν ένα σημάδι φυσικής κυριαρχίας. Με την εξέλιξη του είδους προς τον Homo Sapiens, το τόξο αραιώθηκε και τα φρύδια έγιναν πιο λεπτά, ενώ η αλλαγή αυτή ωφέλησε την έκφραση ενός ευρύτερου φάσματος συναισθημάτων.

«Ανταλλάξαμε την κυριαρχία και την επιθετικότητα για μια ευρύτερη παλέτα έκφρασης» συνόψισε ο Ο’Χίγκινς, προσθέτοντας ότι η αλλαγή των φρυδιών μάς επέτρεψε να επικοινωνούμε εξ αποστάσεως με πιο περίπλοκους και διαφορετικούς τρόπους και με περισσότερες εκφράσεις του προσώπου.

«Προχωρήσαμε από μια θέση όπου θέλαμε να ανταγωνιστούμε και η οποία ήταν ως επί το πλείστον μια πράξη εκφοβισμού, σε εκείνη όπου η συνεργασία με τους ανθρώπους έχει γίνει αξία» δήλωσε η Πένι Σπάικινς, παλαιολιθική αρχαιολόγος στο Γιορκ και συν-συγγραφέας της μελέτης. Οι ερευνητές εργάστηκαν, επίσης, για την 3D ανακατασκευή ενός κρανίου από τον Homo Heidelbergensis, ο οποίος ζούσε στην περιοχή της σημερινής Ζάμπια μεταξύ 300.000 και 125.000 χρόνια πριν.

Φωτό: Θα έλεγες ότι τα φρύδια μάς έκαναν ανθρώπους Πηγή: Shutterstock

Η ιδιόχειρη γραφή πρέπει να σωθεί, όσο και αν φαίνεται ξεπερασμένη στην εποχή των πολυμέσων, του WhatsApp, του Instagram και του YouTube, όχι μόνο για ιστορικούς ή αισθητικούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή βοηθά να σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε.

Η υπεράσπιση της ιδιόχειρης γραφής σε όλο και πιο ψηφιακές εποχές δεν είναι μια στείρα στροφή στη νοσταλγία, αλλά μια πραγματική χάρη που κάνουμε για τον εαυτό μας: «Το χειρόγραφο μπορεί να είναι επωφελές για την προσοχή, τη γνώση και τη μνήμη» εξηγεί στη Repubblica η καθηγήτρια Νευροψυχολογίας Γκαμπριέλα Μποτίνι με αφορμή σχετικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο της Παβία. «Αφήνει, επίσης, ένα μονοπάτι που μας βοηθά να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας. Κατά την επεξεργασία του υπολογιστή και τον ορθογραφικό έλεγχο, τα λάθη μας εξαφανίζονται, σαν να μην υπήρχαν και μας εκθέτουν στον κίνδυνο της επανάληψής τους».

Το χαρτί και το μολύβι βοηθούν, ακόμη, να θυμόμαστε. «Οταν κρατάμε σημειώσεις με το χέρι κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, η βραδύτητα της πράξης μάς αναγκάζει να επιλέξουμε» εξηγεί ο Ντάνιελ Οπενχάιμερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και συγγραφέας αρκετών μελετών επί του θέματος. «Και αυτό είναι ζωτικής σημασίας για να μάθουμε σωστά, γιατί πρέπει να σκεφτούμε τι ακούμε, αρκετά ώστε να μπορέσουμε να το μεταγράψουμε με δικά μας λόγια».

Φωτό: Τι να γράφει άραγε; Πηγή: Shutterstock