Aυτό το βιβλίο είναι περίεργη ιστορία. Όταν το πρωτοείδα στο ράφι βιβλιοπωλείου σε νησί των κυκλάδων, θα το πω απλά, χέ**ηκα από τη χαρά μου! Είπα, Ευαγγέλιο! Τι Ευαγγέλιο δηλαδή, μανιφέστο!! Το λέει και στο εξώφυλλο! Άρχισα τα διθυραμβικά, τεράστιος ο Χότζκινσον, παγκόσμιος, ο άνθρωπός μου και πάει λέγοντας. Ναι, και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Καμία σχέση.

Άρχισα να το διαβάζω τη μέρα που ξεκίναγε το Mundial, στις 11 Ιουνίου, στο Γυαλισκάρι. Με τυράννησε ένα ολόκληρο μήνα. Μία το έπιανα, μία το άφηνα. Κοπώθηκα. Μα με τη καμία δεν διαβαζόταν. Και κάποια στιγμή έφτασα στο κεφάλαιο με τίτλο, «Καιρός για τσάι». Ένα μόνο θα πω… το ακούμπησα στο πάτωμα! Μα είναι δυνατόν το μανιφέστο της τεμπελιάς, της ρούχλας, της απόλυτης κωλοβάρας, ένα βιβλίο που αν το έκανες τραγούδι δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Sitting on the dock of the bay” του Ottis Redding, να εξυμνεί το τσάι και να μιλάει κατά του καφέ;;!! E, όχι! Jamais!! Καλά, εννοείται πω ο τύπος δεν έχει πιεί ποτέ στη ζωή του φραπέ. Οπότε, κουλούρι. Όσο για το κείμενο αυτό καθεαυτό ,αναρωτιέμαι, τι είδους βιβλίο είναι αυτό που κάθε τρεις προτάσεις του συγγραφέα ακολουθούν πάντα πέντε με δέκα προτάσεις που είναι quotes διαφόρων επιφανών και μη ανθρώπων του 18ου αιώνα. Τελικά, ποιος έχει γράψει το «Ζήσε ανέμελα»; Ο Χότζκινσον ή όλοι οι άλλοι;!

Για να καταλάβει κανείς πάντως τη διαστροφή που με δέρνει, εγώ, αυτόν τον Τομ Χότζκινσον, θέλω πολύ να τον γνωρίσω. Άτομο γεννημένο το ’68, που είναι εκδότης περιοδικού με τίτλο στην αργκό – ο σάπιος – δεν μπορεί, όλο και κάτι θα έχει να πεί. Το θέμα είναι πως θα το πεί. Γιατί ενώ από τους τίτλους των διαφόρων κεφαλαίων, όπως «Η δύσκολη δουλειά του ξυπνήματος – μετά τη κραιπάλη – το σπίτι του τεμπέλη – ώρα για πάρτι – οι διακοπές», ετοιμάζεσαι να τον αποθεώσεις, μόλις αρχίζει το διάβασμα…ντουβρουτζάς…boooring..too boring!! Θα μου πεί τώρα κάποιος. Και τι περιμένεις καημένε από βρετανό που αναφέρεται στην τεμπελιά και στην αναμελιά; Γίνεται; Ούτε με σφαίρες!! Να ήταν μεσόγειος, μεξικάνος, λατίνος, μάλιστα.

Για να μη το κουράζω περισσότερο. Αν και εφόσον βρεθεί στα χέρια σας και μάλιστα σε φάση τύπου αραξούι στη παραλία, δε χάνει κανείς τίποτα να το ξεφυλλίσει. Αλλωστε, το concept του “up the sapila – viva the kolovara” το ‘χει. Οπότε..

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News