Μεγάλη εντύπωση στους Έλληνες χρήστες του φατσοτέφτερου έκανε αυτές τις μέρες ένα και παλιότερα αναρτημένο γιουτουμπιακό βίντεο στο οποίο η βιολονίστρια Emmy Storms στις 21 Φεβρουαρίου 2012, σε αίθουσα συναυλιών του Ρότερνταμ, σε κονσέρτο με Ορχήστρα Νέων, διαλέγει για encore και παίζει, έπειτα από κομμάτι του Μ. Ραβέλ, ένα από τα πλέον γνωστά ορχηστρικά του Βασίλη Τσιτσάνη, «Τα ωραία του Τσιτσάνη» επευφημούμενη από το κοινό.

Like εθνικής υπερηφάνειας, share πνευματικής ανάτασης και σχόλια έμπλεα ρίγους πλημμύρισαν τα χρονολόγια των faceχρονολογημένων. Η ταλαντούχα μουσικός εκτέλεσε με θαυμαστή δεξιοτεχνία ένα δύσκολο κομμάτι του Τρικαλινού ιδιοφυούς, έστω και με κάποιο παγκανινικό άρωμα. Παραμένει βέβαια το ερώτημα πώς η νεαρή το ανακάλυψε, άσε που συμπαρίσταμαι ολόθερμα σε όποιαν ή όποιον πιθανόν να χρειάστηκε να το καταγράψει σε παρτιτούρα. Μέχρι και σχόλιο «Ζήτω η Ελλάς» αναρτήθηκε– για σημαίες και άλλα ταρατατζούμ δε γνωρίζω…

Κι όμως ο Τσιτσάνης ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί… Με σύμμαχο τον χρόνο, το έργο του φωτίζει και φωτίζεται κι ας είναι μπανάλ κι εξοβελιστέες για τα Μέσα της λ(ν)ίστας πια οι ηχογραφήσεις με μπουζούκι (ναι, οι συνομωσιολάγνοι ομιλούν για οδηγία της άτιμης παγκοσμιοποίησης…). Είναι μάλλον απίθανο να βρεις χώρο με μουσική στη χώρα που να μην παίξει τραγούδι του κάθε βράδυ, τόσα χρόνια, ένα εσαεί διανυκτερεύον μουσικό φαρμακείο για κάθε ευήκοο. Δεν περίμενε ο Τσιτσάνης τη νεαρή βιολονίστρια — η φυλή των εξαρτημένων του φατσοτέφτερου περίμενε τη μικρή Ολλανδέζα, για να κομπορρημονεί.

Ούτε τα τάχα μου προχώ beat και τις επεμβατικές λούπες χρειάζονται ο Τσιτσάνης και οι γενναιόδωροι υψηλού επιπέδου ομότεχνοί του – κι ας εξαιρεθούν κάποιες ευτυχείς διασκευές.

Ο ελληνικός επαρχιωτισμός και ο φραγκολεβαντινισμός του ουάου ηχητικού συστήματος, που με τόσες δόσεις ξεπληρώθηκε, μπορεί να απαιτούν εύρος ήχου και μπάσα που σκοτώνουν αλλά δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε στις μεγαλοφυείς Τσιτσανικές μελωδίες και στίχους. Μόνο τη μεταμοντέρνα αναπηρία των ακροατών υπερτονίζουν – την αδυναμία τους δηλαδή να μη μπορούν να ξεδιψάσουν από την πηγή δίπλα τους παρά μόνο αν υπάρχει η προβεβλημένη και επιβεβλημένη από χιλιάδες μίλια μακριά συσκευασία.

Ένα μόνο χρειάζεται ο Τσιτσάνης και δυστυχώς δεν έχει εφευρεθεί ακόμη: το εμπνευσιόμετρο, εκείνο δηλαδή το όργανο μέτρησης του εξω-λογικού αγγίγματος στον δημιουργό, στον άνθρωπο που ξεκινάει να φτιάξει το Σύμπαν απ’ την αρχή, το δικό του Σύμπαν. Αν ποτέ εφευρεθεί το εμπνευσιόμετρο, είμαι σίγουρος πως οι μουσικές και οι στίχοι του Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και άλλων Ελλήνων ομοτέχνων του και θα έσπαζαν τα κοντέρ αλλά και θα εξηγούσαν στους επαρχιώτες του φατσοτέφτερου γιατί ο Τσιτσάνης δικαιούται να στέκεται και να ακούγεται δίπλα στον Ραβέλ αλλά και σε πολλούς σπουδαίους ακόμη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News