Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο συμπλήρωσε τριάντα χρόνια ζωής ή …τριάντα χρόνια ανυπαρξίας και ανυποληψίας. Αυτή τη διαδρομή παρουσιάζει ο Γιώργος Αρκουλής μέσα από τις σελίδες του τελευταίου του βιβλίου, «Τριάντα χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο».

Ένα ελληνικό ποδόσφαιρο για το οποίο αναρωτιέται κανείς πως αντέχει ακόμα και επιβιώνει, ή μήπως όχι; Και λέω όχι, γιατί όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα αντιληφθεί πλήρως το επίπεδο των βασικών πρωταγωνιστών του χώρου. Και βεβαίως δεν αναφέρομαι στους ποδοσφαιριστές. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Πρωταγωνιστές του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ήταν, είναι και έτσι θα παραμείνει, οι εκάστοτε πρόεδροι ή ιδιοκτήτες – πρόεδροι των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών. Άνθρωποι οι οποίοι αγνοούν παντελώς τις λέξεις οργάνωση, ανάπτυξη, προοπτική. Ακόμα και ο ίδιος ο Αρκουλής αναρωτιέται κατά πόσο είναι ιδεολόγοι ή καιροσκόποι, νοικοκυραίοι ή τυχάρπαστοι, κουβαρντάδες ή λαμόγια, εκμεταλλευτές ή θύματα, κατεστραμμένοι ή κερδισμένοι;

Σχεδόν όλοι ισορροπούν σαν φοβισμένοι ακροβάτες μεταξύ αβεβαιότητας και ένδειας και φυσικά οι περισσότερες δυνάμεις θα είχαν σβήσει από τον επαγγελματικό χάρτη αν ίσχυε για το ποδόσφαιρο ο Νόμος 2190 – των ανωνύμων εταιρειών – ή θα είχαν πάρει το δρόμο για κατηγορίες επιπέδου αλάνας, αν το κράτος δεν έβαζε πλάτη και δεν έσβηνε τα υπέρογκα χρέη, με το γνωστό άρθρο 44 και με τη φαιδρή δικαιολογία πως το ποδόσφαιρό μας δεν αντέχει τέτοιες απουσίες!

Στόχος του Γιώργου Αρκουλή, όπως ο ίδιος δηλώνει στο πρόλογο του βιβλίου, είναι, να καταγράψει τα βασικά στοιχεία του προφίλ και το κίνητρο των πρωταγωνιστών, οι οποίοι ανέλαβαν με αγορά μετοχών και ανάληψη διοικήσεων να αλλάξουν το πρόσωπο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μα κυρίως , το βιβλίο αυτό γράφτηκε για τους νεαρούς φιλάθλους, αυτούς που δεν έζησαν, τον Κοσκωτά, τον Σαλιαρέλη, τον Καρέλλα, τον Αλαμάνο, τον Σκλαπάνη, τον Κανελλάκη, τους Μητροπουλαίους, τον Εμβαλωμένο ή κάποιους άλλους που πολύ σωστά τους χαρακτηρίζει, φιγουρατζήδες και μπατίρηδες, οι οποίοι πλούτισαν κερδίζοντας φήμη που απλά δεν άξιζαν. Συγχρόνως κάνει ένα είδος flash-back – επιμόρφωσης στις μεγάλες μορφές των Απόστολου ΝικολαΪδη, Λουκά Μπάρλου, Γιώργου Παντελάκη όπως και στους σύγχρονους Γιώργο Βαρδινογιάννη, Σταύρο ΝταΪφά, Σωκράτη Κόκκαλη, Δημήτρη Μελισσανίδη, Μιχάλη Τροχανά, Σταύρο Παπαδόπουλο, Γιώργο Μπατατούδη και βεβαίως στους Ντάλτον του χώρου, Μάκη Ψωμιάδη και Αχιλλέα Μπέο.

Προσωπική μου άποψη, είναι πως το «Τριάντα χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο», αποτελεί μία συνέχεια του βιβλίου «Από το Δομάζο στο Ντέμη», καθώς το συγκεκριμένο επιχειρεί ένα ταξίδι στο σύγχρονο παρελθόν, σκαλίζοντας το κίνητρο και το αποτέλεσμα, τα σφάλματα και τις ιδέες των…..ακούραστων αυτών πρωταγωνιστών, των.. «ρομαντικών»..του χώρου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News