Πέρσι, τέτοια εποχή, απόγευμα στις τεχνητές ξαπλώστρες, που ώρες-ώρες μοιάζουν με ρωμαϊκά ανάκλιντρα, στο λιμάνι Θεσσαλονίκης. Πίσω μου, μια παρέα τριών αγοριών, γύρω στα είκοσι, στροβίλιζαν ένα κοριτσάκι. Προσπαθούσαν όλοι μαζί να βρουν τι θα κάνουν το Σαββατοκύριακο που ερχόταν. Οι ρόλοι τους εμφανείς. Ο ένας, πρότεινε να συρθούν στη Βαλαωρίτου ως το πρωί και μετά να χτυπήσουν μια πίτσα για πρωινό. Ο άλλος, καιρού επιτρέποντος, έλεγε να πάρουν το ΚΤΕΛ και να πεταχτούν για μια ημερήσια φθινοπωρινή εκδρομή στην Καβάλα. Το κοριτσάκι, λογικά συμφοιτήτριά τους, άκουγε την κοκορομαχία με προσοχή. Ο τρίτος της παρέας, ανέκφραστος μέχρι εκείνη τη στιγμή, με κατεβασμένα τα αυτιά και μαζεμένα τα χέρια στις τσέπες, ξαφνικά παίρνει την πρωτοβουλία για να διεκδικήσει κι αυτός λίγη προσοχή από τη γυναικεία ύπαρξη: «Θα κάτσουμε εδώ, τι δουλειά έχουμε στις Καβάλες; Κι αρκετά με αυτά τα μπαρ. Κάθε μέρα τα ίδια θα κάνουμε; Θα πάμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου που τα σπάει».

Η φράση «τα σπάει», αν και όχι τόσο δόκιμη, μέσα στον αυθορμητισμό της μου ακούστηκε ιδανική για να περιγράψει το μεγαλύτερο ετήσιο πολιτιστικό γεγονός της Θεσσαλονίκης. Πράγματι, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου «τα σπάει»!. Σπάει τη χολιγουντιανή αμάθεια της Έβδομης Τέχνης, προβάλλοντας αφιερώματα σε ανεξάρτητους σκηνοθέτες. Σπάει τα στενά όρια των δικών μας εμπορικών επιλογών, φιλοξενώντας ταινίες από χώρες που οι περισσότεροι αγνοούμε ότι έχουν αίθουσες σινεμά (π.χ Ιράν). Σπάει τα ατομικά σύνορα της εσωστρέφειας καθώς σε φέρνει σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους που συζητούν για τις ταινίες, γνωρίζονται με μια μπύρα κι ένα πρόγραμμα στο χέρι, σου πιάνουν κουβέντα στο ταμείο περιμένοντας για εισιτήριο. Επίσης, σπάει τη θλίψη που σου προκαλούν τα ντουβάρια του σπιτιού γιατί δεν έχεις χρήματα για να βγεις έξω. Με τιμή 5 ευρώ/ εισιτήριο (αν το αγοράσεις από το διαδίκτυο, έξι αν το πάρεις από το εκδοτήριο), με τα ειδικά πακέτα προσφορών και με την ελεύθερη είσοδο μέχρι τις 15.00 για φοιτητές, ανέργους, κατόχους κάρτας Πολιτισμού και για άτομα 65 ετών, ουσιαστικά σε τραβάει έξω από τους τέσσερις τοίχους.

Το 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου αρχίζει την ερχόμενη Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου, και θα διαρκέσει ως τις 9 Νοεμβρίου. Μαζί του, αρχίζει και μια γνωστή -για όσους το έχουν παρακολουθήσει ξανά- σκυταλοδρομία συναισθημάτων. Κρασί στο σπίτι για να ξεφυλλίσεις το πρόγραμμα. Πιάνεις το στυλό, δεν ξέρεις τι να κυκλώσεις πρώτο. Αρχίζεις τα τηλέφωνα, μιλάς ακατάπαυστα και ξεχνάς τις ταινίες. Επιστρέφεις στους σημειωμένους τίτλους. Λες να σηκωθείς από τον καναπέ, να κατέβεις στο λιμάνι για τα εισιτήρια, να κάνεις και βόλτα. Το κρασί σε κρατάει σπίτι, κάνει και λίγο κρύο έξω. Με τούτα και με κείνα, όταν μετά από δυο μέρες φτάνεις στο ταμείο, η πλειοψηφία των ταινιών που είχες επιλέξει δεν είναι διαθέσιμες. Σκύβεις το κεφάλι, όπως κάθε χρόνο, και λες στον εθελοντή-ταμία να σου προτείνει ταινίες και γρήγορα γιατί σε περιμένει η παρέα σου (που βασίζεται σε σένα γιατί το παίζεις σινεφίλ). Καταλήγετε να βλέπετε ταινία-ψυχογράφημα από τη Δανία που σας θαμπώνει με το απέριττο στιλ του σκανδιναβικού κινηματογράφου. Άξιζε το κρασί, άξιζε η αγωνία για να κυκλώσεις τις ταινίες, άξιζε το μαραθώνιο τηλεφώνημα, άξιζε το σ’ αγαπώ που άκουσες μόλις έκανες δώρο ένα εισιτήριο. Άξιζε κάθε στιγμή που ασχολήθηκες με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Info: www.filmfestival.gr

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News