Όταν συνέθετε τα αριστουργηματικά τραγούδια του, («Η μικρή Ραλλού», « μες σ' αυτή τη βάρκα»,  «Ο γλάρος», «Τράβα μπρός», και άλλα πολλά), τη δεκαετία του εξήντα, ο πάντα «νεαρός» Μάνος Χατζιδάκις σίγουρα δεν φανταζόταν ότι πενήντα χρόνια μετά -και είκοσι αφότου θα είχε αφήσει τον πλανήτη Γη- θα τα τραγουδούσανε μικρά παιδιά, με τόση ευαισθησία, στο δημοτικό σχολείο της Φιλοθέης. Ότι οι στίχοι του καλού του φίλου, Νίκου Γκάτσου, και οι μελωδίες του θα έλαμπαν σαν ανεκτίμητα πετράδια και ότι θα έκαναν τη μεγάλη διαφορά μέσα σ' αυτή τη γκρίζα εποχή για την Ελλάδα.

Η συνθετική απλότητα των τραγουδιών του Μάνου, της δεκαετίας του εξήντα-εβδομήντα, ήταν συνάμα όμορφη, ευαίσθητη αλλά και πολύπλοκη! Κάθε απλό και δύσκολο. Όπως είναι τα έργα για πιάνο των Ravel, Poulenc, Satie και Debussy. Πήγα, λοιπόν, απογευματάκι στο Λύκειο της Φιλοθέης όπου και έγινε η συναυλία για τα 20 χρόνια από τον θάνατό του. Έκατσα σε μια καρέκλα που βρήκα ελεύθερη πίσω- πίσω περιμένοντας να ακούσω τα παιδιά να τραγουδούν. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι ζωήρεψε το παιδί που έχω καταχωνιασμένο μέσα μου. Θα ήθελα τόσο πολύ να έγραφα τραγούδια που να τα τραγουδούσαν μετά από πενήντα χρόνια αγόρια και κορίτσια του Δημοτικού, που στο βλέμμα τους ευδιάκριτα διαβάζεται η αθωότητα. Η αθωότητα, που οι «μεγάλοι» την έχουμε αλυσοδέσει σε μια γωνιά της καρδιάς μας για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην βαρβαρότητα και στη μιζέρια που μας επιβάλλει η υποκριτική κοινωνία των «ενήλικων», που όλοι μαζί έχουμε χτίσει. Το τραγικό είναι ότι είμαστε πεπεισμένοι πως με την αθωότητα δεμένη χειροπόδαρα θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που μας τυραννούν, χωρίς να πληγωθούμε. Μεγάλο λάθος. Τα αθώα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μας τους έμπειρους «ενήλικες» να λύνουν τα προβλήματά τους.

Παρακολουθώντας την όμορφη συναυλία, που διοργάνωσε ο Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού, πήρα μια μεγάλη ανάσα μέσα στην ασφυξία που μας πνίγει τα τελευταία χρόνια. Ο Δήμαρχος κ. Ξυριδάκης και η ομάδα του μας έδειξαν, για άλλη μια φορά, ότι έχουν αληθινές ευαισθησίες που φαίνονται και στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Ακούγοντας λοιπόν τα παιδιά να τραγουδούν μέσα από την ψυχή τους, την ψυχή του Μάνου, τον θυμήθηκα στο γραφείο του στο Τρίτο πρόγραμμα χαμογελαστό, με το τσιγάρο στο στόμα, ατσαλάκωτα ντυμένο, παρφουμαρισμένο και γενναιόδωρο. Άφοβα γενναιόδωρο. Λείπουν τέτοιου είδους κατασκευές ψυχών. Η μιζέρια έχει καταλάβει πια ολόκληρο το κάστρο και άντε να την διώξουμε. Κι ενώ τα παιδιά τραγουδούσαν τον «Κεμάλ», υπό την διεύθυνση της κυρίας  Κάλλιας Λιανάκη, έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα σ αυτά που φανταζόμουν παιδί πριν με πάρει ο ύπνος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News