Το μακιγιάζ εμφανίστηκε στο σινεμά ταυτόχρονα με τη χρήση του κοντινού πλάνου. Τότε που έπρεπε να «σβηστούν» οι -εμφανέστατες πλέον- φακίδες ή πανάδες στα πρόσωπα των ηθοποιών και οι τόνοι του δέρματός τους να πάψουν να δείχνουν τόσο. θανατερά λευκοί, εξαιτίας των δυνατών προβολέων. Ο πρώτος που έδωσε λύση σε αυτό το πρόβλημα, ήταν ένας Πολωνός μετανάστης που λεγόταν Μαξ Φάκτορ. To 1914, o μετέπειτα κολοσσός της κοσμετολογίας κατασκεύασε το θαυματουργό Supreme Greasepaint: μια κρέμα βαφής με βάση το λίπος, χάρη στην οποία το Χόλιγουντ (και όχι μόνο) βρήκε την υγειά του.

Από την εποχή του πρώτου μέικ απ ειδικά για τον κινηματογράφο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το μακιγιάζ κατάφερε, όχι μόνο να εξαφανίζει ατέλειες του προσώπου, αλλά και να προσθέτει. Χάρη στο χειροποίητο (και ουδόλως ψηφιακό) μέικ απ πολλών κλασικών ταινιών, στοίχειωσαν τη ματιά των θεατών τερατόμορφα πλάσματα όπως ο Κουασιμόδος (Τσαρλς Λότον) στην «Παναγία των Παρισίων», ο Τζον Μέρικ (Τζον Χερτ) στον «Ανθρωπο ελέφαντα», ο «Νοσφεράτου» Κλάους Κίνσκι κ.ά.

Η σημασία του μακιγιάζ αποδείχθηκε καθοριστική στον «Πλανήτη των πιθήκων» (1968), προπάτορα των ταινιών που ακολούθησαν μέχρι και τη φετινή, τελευταία βερσιόν με τον Γκάρι Ολντμαν. Για τις ανάγκες του πολυπληθούς τμήματος μακιγιάζ (78 άτομα) ξοδεύτηκε το υψηλότερο μέχρι σήμερα ποσό στην ιστορία των κινηματογραφικών μπάτζετ: το 17% του συνολικού κόστους παραγωγής 2 εκ. δολαρίων. Επιασε τόπο, αφού η ταινία κέρδισε το σχετικό Οσκαρ που δόθηκε στον σπεσιαλίστα Τζον Τσάμπερς «για το επίτευγμα να δημιουργήσει εντελώς πειστικά πρόσωπα πιθήκων, ικανά να εκφράζουν όλη την γκάμα των ανθρώπινων αισθημάτων», σύμφωνα με το σκεπτικό της επιτροπής.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ηθοποιοί υποφέρουν τα πάνδεινα εξαιτίας της μεταμόρφωσης. Ο Μπορίς Καρλόφ κατέχει, ασφαλώς, τα πρωτεία. Οταν, το 1931, ανέλαβε να υποδυθεί το τέρας του Φρανκενστάιν, δεν φανταζόταν τι τον περίμενε. Για να πάρει την όψη με την οποία έγραψε ιστορία, χρειάστηκε να πάει στον οδοντίατρο που του αφαίρεσε μια γέφυρα και έκανε εξαγωγή δύο δοντιών, προκειμένου να αποκτήσουν τα μάγουλά του το επιθυμητό βαθούλωμα. Έπρεπε να φοράει ένα ψεύτικο προσθετικό κρανίο με ουλές και χειρουργικές ραφές. Να του απλώνουν καθημερινά στο πρόσωπο και τα χέρια μια «βαριά» μπογιά που του προσέδιδε τη χλομάδα του πεθαμένου και να του βάφουν τα νύχια με μαύρο βερνίκι παπουτσιών.

Ο μαραθώνιος της μεταμφίεσης περιλάμβανε ντύσιμο με τρεις στρώσεις ρούχων (για να γίνει πιο ογκώδης) και βαριές μπότες που κάθε μία ζύγιζε 6 κιλά, προκαλώντας τον ασταθή βηματισμό που χαρακτηρίζει το τέρας. Ο Καρλόφ έπρεπε να ήταν στο στούντιο καθημερινά στις 4 τα ξημερώματα, να… υφίσταται το μακιγιάζ του «μάγου» Τζακ Πιρς τις επόμενες 4 ώρες (που αυξήθηκαν σε 7 στο σίκουελ «Η νύφη του Φρανκενστάιν») και μετά να δουλεύει όλη τη μέρα σε μη κλιματιζόμενο στούντιο, κάτω από ισχυρούς προβολείς, φορώντας βαριά ρούχα και ακόμα βαρύτερο μέικ απ, που τον έκαναν να λιώνει. Επειδή, μάλιστα, η μεταμφίεση ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα, υποχρεωνόταν να μένει έτσι μέχρι το βράδυ που πήγαινε -επιτέλους- για ύπνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News