Πολύ πριν τα κομπιούτερ «γεννήσουν» αναρίθμητους ψηφιακούς κομπάρσους, στις σκηνές πλήθους συμμετείχαν άνθρωποι με σάρκα και οστά. Ανώνυμοι, υποχρεωτικά -πώς να… χωρέσουν, άλλωστε, όλα αυτά τα ονόματα στους εισαγωγικούς τίτλους; Κι εδώ μιλάμε για χιλιάδες συμμετοχές, κάτι που τόνιζαν οι κινηματογραφικές διαφημίσεις με τη γνωστή επωδό: «… και χιλιάδες κομπάρσοι». Πόσες χιλιάδες, όμως;

Το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες κατατάσσει ως κορυφαίο σε αυτό τον τομέα το «Γκάντι» (1982), την πολυβραβευμένη βρετανική υπερπαραγωγή που σκηνοθέτησε ένας Σερ: ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο. Σύμφωνα με το Γκίνες, ο μεγαλύτερος -μέχρι σήμερα- αριθμός κομπάρσων στην ιστορία του κινηματογράφου, χρησιμοποιήθηκε στη σκηνή της κηδείας του Ινδού ηγέτη που ενσάρκωσε επίσης ένας Σερ: ο Μπεν Κίνγκσλεϊ. Το πλήθος προσέγγισε τα 300.000 άτομα, χωρίς να έχει καταγραφεί ο ακριβής αριθμός.

Από ανακοινώσεις-προσκλητήρια συμμετοχής που έγιναν μέσω εφημερίδων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, καθώς και από τα μεγάφωνα περιφερόμενων αυτοκινήτων, συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 200.000 εθελοντές στο Νέο Δελχί, για να «γεμίσουν» το -ευρύ- κινηματογραφικό κάδρο της νεκρικής πομπής. Σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι 94.560 κομπάρσοι, που προσελήφθησαν βάσει συμβολαίου με… αστρονομική αμοιβή 50 σεντς έκαστος.

Η σκηνή της κηδείας έπρεπε να κινηματογραφηθεί σε μία μόνο μέρα: το Σάββατο 31 Ιανουαρίου 1981, επ’ ευκαιρία της 33ης επετείου της κηδείας του Γκάντι. Συνολικά, έντεκα συνεργεία κινηματογράφησαν από διαφορετικές γωνίες τη σκηνή, παράγοντας ένα υλικό που ξεπερνούσε σε διάρκεια τα 188 λεπτά της ταινίας. Στο τελικό μοντάζ, ωστόσο, η μεγαλοπρεπής σκηνή με τους σχεδόν 300.000 κομπάρσους περιορίστηκε σε λίγα λεπτά προβολής.     

Αξιοσημείωτη είναι επίσης η παρουσία κομπάρσων σε ταινίες όπως η σοβιετική «Πόλεμος και ειρήνη», με 120.000 κομπάρσους, καθώς και οι αμερικανικές «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» (68.894 άτομα) και «Μπεν Χουρ» (50.000 άτομα). Οσο για την κλασική ταινία του Φριτς Λανγκ «Μητρόπολις» (Γερμανία, 1926), μπορεί να διέθετε… μόλις 1.100 κομπάρσους στη σκηνή της ανέγερσης του πύργου της Βαβέλ, ξεχωρίζει όμως σε ένα πράγμα: όλοι -μα όλοι!- όσοι εμφανίζονται σε αυτή τη σκηνή, ήταν καραφλοί, ή είχαν ξυρισμένο κρανίο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News