Ο μεγάλος σκηνοθέτης και ένας από τους πιονιέρους του αμερικανικού σινεμά, Σέσιλ Μπ. Ντε Μιλ, το είχε θέσει ξεκάθαρα στους ενδυματολόγους των ταινιών του: «Θέλω ρούχα που θα κόβουν την ανάσα του κοινού όταν τα βλέπει. Μη σχεδιάζετε τίποτα που οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αγοράσει σε ένα κατάστημα». Ο κανόνας αυτός τηρήθηκε ευλαβικά, τουλάχιστον στο Χόλιγουντ, οδηγώντας σε μια -αξεπέραστη μέχρι σήμερα- υπερβολή. Στην «Κλεοπάτρα» (1963), η Ελίζαμπεθ Τέιλορ αλλάζει  65 κοστούμια σχεδιασμένα από την βραβευμένη με Οσκαρ, Ιρένε Σάραφ. Υπήρχαν ακόμα 40 κοστούμια και διαδήματα που σχεδίασε ο Ολιβιέ Μεσιέ, τα οποία δεν εμφανίστηκαν καν στην ταινία. Το συνολικό κόστος όλων αυτών σκαρφάλωσε στα 194.800 δολάρια, κατακτώντας το ρεκόρ Γκίνες ως το υψηλότερο ποσό που ξοδεύτηκε ποτέ για τα κοστούμια ενός ηθοποιού σε μία μόνο ταινία.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν ρούχα που κοστίζουν ελάχιστα στην παραγωγή, όπως το κάζουαλ ντύσιμο των «καθημερινών» ηρώων, ή τα ταπεινά ρούχα των φτωχών. Το ιδρωμένο φανελάκι του Μάρλον Μπράντο στο «Λεωφορείο ο πόθος», ή το μπλου-τζιν του Τζέιμς Ντιν στον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» κόστισαν τίποτα, συγκριτικά με τα πανάκριβα κοστούμια άλλων ταινιών. Δημιούργησαν, όμως, και αυτά μόδα με εκατομμύρια μιμητές. Ηταν ρούχα που βρίσκονταν στις ντουλάπες των ηθοποιών, ή αποτελούσαν δάνεια από τις γκαρνταρόμπες γνωστών και φίλων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κοστούμι του Τσάρλι Τσάπλιν στις κωμωδίες του Σαρλό. Ο Τσάπλιν δημιούργησε (ή, μάλλον, συνέθεσε) τη διάσημη αμφίεσή του σε ένα καμαρίνι φίλων ηθοποιών, δανειζόμενος κάτι από τον καθένα.

Η εμβληματική εικόνα του αλητάκου, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες παγκοσμίως, προέκυψε από τις ακόλουθες «ψηφίδες»: Το μουστάκι, μια ταινία με σκληρές τρίχες, το πήρε από τον Μαρκ Σουέιν. Το φαρδύ, «ανοικονόμητο» παντελόνι ήταν του Φάτι (Χοντρού) Αρμπακλ, ενώ το καπέλο τύπου «ντέρμπι» ανήκε στον πεθερό του Φάτι. Τα μεγάλα παπούτσια ήταν του Φορντ Στέρλινγκ, ενός πρώην κλόουν σε τσίρκο, και ο Τσάπλιν χρειάστηκε να τα φοράει στα αντίθετα πόδια για να μπορεί να τα συγκρατεί στο περπάτημα  (προκαλώντας έτσι το γνωστό αστείο βηματισμό). Το μόνο πράγμα που δεν χρειάστηκε να δανειστεί ο Τσάπλιν ήταν το μπαστουνάκι από μπαμπού, γιατί απλά του ανήκε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News