Ποιοι φοβούνται το Μουσείο Ακρόπολης; Και ποιοι το επιβουλεύονται; Κάθε άλλο παρά ρητορικά τα ερωτήματα κι ας ξαφνιάζουν αρχικώς… Γιατί ναι, είναι πολλοί αυτοί που φθονούν την επιτυχία του (8,2 εκατομμύρια επισκέπτες σε έξι χρόνια αποτελεί το απόλυτο ρεκόρ για ελληνικό μουσείο). Κι είναι πολλοί επίσης αυτοί που ευελπιστούν σε κάποιο στραβοπάτημα ώστε ν’ αρχίσουν την αποκαθήλωση (του ίδιου του μουσείου αλλά και των επικεφαλής του). Δεν είναι περίεργα όλα αυτά, στην Ελλάδα ζούμε… Άλλωστε δεν πρόκειται για «φθόνο» επί προσωπικού. Υπάρχουν λόγοι πολιτικοί, υπάρχουν λόγοι συνδικαλιστικοί… Γενικώς όμως ένα κλίμα εχθρότητας, που εκπορεύεται κυρίως από το σύλλογο των αρχαιολόγων του υπουργείου Πολιτισμού και μία υπόγεια δυσφορία από το γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού κ. Ξυδάκη. Χωρίς αυτό να σημαίνει μάλιστα και υποχρεωτική σύμπνοια μεταξύ τους. Ενδεχομένως, λοιπόν, τα χειρότερα έρχονται…

Κατ΄αρχάς, και πέρα από το προφανές που είναι το αντικείμενό του, χάρη στο οποίο τα φώτα της δημοσιότητας είναι σταθερά στραμμένα επάνω του, το Μουσείο Ακρόπολης αποτελεί την απόδειξη αυτού, που κάποιοι αρχαιολόγοι μισούν. Ότι το Δημόσιο δεν είναι ο ιδανικός τόπος ανάπτυξης της δημιουργικότητας και της φαντασίας, της καλλιέργειας παραγωγικών ιδεών και της ανάπτυξης πρωτοβουλιών. Ενώ αντίθετα το Μουσείο Ακρόπολης ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (και όχι καθαρά δημόσια υπηρεσία, όπως τα άλλα μουσεία του υπουργείου Πολιτισμού) έχει κατορθώσει να ξεφύγει μπροστά, λόγω και αυτής της σχετικής αυτονομίας, που του επιτρέπει να αποφασίζει και να πράττει άμεσα, να διαχειρίζεται την κρίση ή την επιτυχία αλλά και τα όποια χρήματα διαθέτει (δίνοντας ωστόσο πάντα αναφορά στο υπουργείο). Κόντρα ρόλος όμως σε μία κυβέρνηση αριστερής κατεύθυνσης στην οποία το Δημόσιο συνιστά θεμελιώδη πυλώνα του συστήματος.

Διακαής ως εκ τούτου ο πόθος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων να μετατραπεί το Μουσείο Ακρόπολης σε υπηρεσία του υπουργείου -λάβρα εμφανίσθηκε η συριζαίικη πτέρυγα προεκλογικά- αλλά δεν έχει βρει ως σήμερα ανταπόκριση. Στην πραγματικότητα μάλιστα ο Ξυδάκης φάνηκε -στην αρχή τουλάχιστον- να υπερασπίζεται την «ιδιαιτερότητα» του Μουσείου μη αποκλείοντας επέκταση και σε άλλα!

Ηδη όμως περίεργες και εν κρυπτώ κινήσεις καταγράφονται ενώ πιέσεις ασκούνται για αλλαγές προσώπων. Άλλωστε, επιτέλους, πρέπει και οι ημέτεροι να καταλάβουν θέσεις…

Στην περίπτωση του Μουσείου Ακρόπολης το παιχνίδι, για την ακρίβεια κρυφτούλι, παίζεται με την προκήρυξη διαγωνισμού για τη θέση του διευθυντή. Θα γίνει; Δεν θα γίνει; Θα βγει η περιβόητη Κοινή Υπουργική Απόφαση για τον μισθό του διευθυντή; (εδώ οι πληροφορίες θέλουν οικονομικά τα αίτια της καθυστέρησης). Από την άλλη, ούτε λόγος φυσικά για τα 3 εκατομμύρια ευρώ, όλο το αποθεματικό του μουσείου δηλαδή, που πήγε μαζί με άλλα για το PSI αφήνοντας ανολοκλήρωτη την ανάδειξη της ανασκαφής στα θεμέλια του κτιρίου (τώρα περιμένουν το επόμενο ΕΣΠΑ, μήπως ενταχθεί εκεί).

Στους 1.460.135 έφθασαν το 2014 οι επισκέπτες του Μουσείου Ακρόπολης με την πλειοψηφία -42%- να είναι Έλληνες. Από τους τελευταίους μάλιστα ο ένας στους τέσσερις το επισκέφθηκε για τρίτη ή και τέταρτη φορά! Το συνεχές ωράριο λειτουργίας του, το χαμηλό εισιτήριο των 5 ευρώ, η άψογη εμφάνιση των φυλάκων, τα εξαιρετικά πωλητήρια, το καφέ-εστιατόριο ονομαστό πλέον παγκοσμίως, η καθαριότητα και η εξυπηρέτηση είναι παροχές που βαθμολογούν οι επισκέπτες αλλά και αποδεικνύουν την επιτυχία του.

Εχθρότητα το μουσείο είχε συναντήσει από τα πρώτα του βήματα, όταν ήταν ακόμη στα χαρτιά, όταν οι ένοικοι των υπό απαλλοτρίωση -τότε- πολυκατοικιών εκσφενδόνιζαν αντικείμενα στον χώρο σημαδεύοντας τα κεφάλια των αρχαιολόγων κι όταν μηνύσεις και προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας έπεφταν σαν το χαλάζι από «απλούς» πολίτες αλλά και από «επίσημους» φορείς και πολιτικά κόμματα. Ουδείς δικαιώθηκε. Και τότε άλλωστε πολιτικοί ήταν οι λόγοι.

*Η Μαρία Θερμού είναι δημοσιογράφος. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News