Ένα ρόουντ μούβι θα λέγαμε, μέσα στο σύγχρονο Όσλο ή μέσα στην σύγχρονη νορβηγική κοινωνία. Ταξιδεύουμε παρέα με τον τριαντάχρoνο Άντερς – ένα πρώην πρεζόνι που βγαίνει για πρώτη φορά στην πόλη, στα πλαίσια ενός προγράμματος απεξάρτησης που έχει ακολουθήσει. Έρχεται στην πόλη να δώσει μια συνέντευξη για δουλειά. Ο Αντερς θα βρει την ευκαιρία να συναντηθεί με πολλούς παλιούς γνωστούς και φίλους και θα ανακαλύψει το καινούργιο στίγμα τους ή θα αναθεωρήσει το παλιό. Σιγά σιγά ανακαλύπτει πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή του σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι κάπως βολεμένοι. Όχι απαραίτητα οικονομικά. Ένας παντρεμένος φίλος του, του λέει πόσο καλά είναι να είναι κάποιος συνδεδεμένος με κάποιον άλλον στη ζωή. Ο Αντερς προσπαθεί να απαχτεί από κάπου, αλλά μάταια. Απορρίπτει την συνέντευξη. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του “έξω απ το πάρτι”. Δεν μπορεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε, περισσότερο γιατί έτσι αισθάνεται παρά για το γεγονός ότι δεν είναι ικανός.

Είναι παγιδευμένος μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν μπορεί να παρακολουθήσει αυτή τη ζωή χωρίς κάποια βοήθεια αλλά αυτή τη βοήθεια αρνείται να την πάρει. Συνεχίζει την βόλτα του στην πόλη μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πόσο μόνος είναι. Η σκηνή με τα απελπισμένα μηνύματα αγάπης στον τηλεφωνητή μιας κοπέλας που είναι ερωτευμένος το δείχνει ξεκάθαρα. Σε όλη την διάρκεια του φιλμ είχα την αίσθηση πως προσπαθούσε να σκαρφαλώσει τον γλιστερό τοίχο της ατομικής του φυλακής για να αποδράσει. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο τολμηρό στυλ κινηματογράφησης, άλλοτε με κάμερα στο χέρι άλλοτε με  steadycam κι άλλοτε με συμβατικές λήψεις ο σκηνοθέτης φαίνεται να μην έχει καταλήξει  πόσο ντοκιμαντέρ θα βάλει μέσα στην ταινία. Ακόμα και σεναριακά δεν δίνονται απαντήσεις. Μερικές απ’ αυτές μάλλον επιβάλλονται ώστε ο σκηνοθέτης να οδηγήσει τον ήρωά του εκεί που θέλει χωρίς να μας λογαριάζει. Αυτή ίσως είναι και η μόνη του αστοχία. Γενικά με λιτά μέσα και με απλότητα μας δίνει αυτό που πρέπει.

O Άντερς αισθάνεται παράξενα γερασμένος αναπολώντας όλες τις ευκαιρίες που είχε μη μπορώντας να αντέξει στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον που πρέπει να μπει για να επιβιώσει. Έτσι οδηγείται σιγά σιγά και μοιραία προς μια απομόνωση ακόμα και από την μεριά της οικογένειάς του. Οι πόρτες μπροστά του θέλουν πολύ δυνατό σπρώξιμο για να ανοίξουν και ο τριανταπεντάρης Νορβηγός φαίνεται να μην έχει όση δύναμη και κουράγιο χρειάζεται για αυτό το σπρώξιμο…

Ο Τριερ θέλει να σχολιάσει το σύγχρονο πρόβλημα  της ατομικής αποξένωσης σε μια πολυάνθρωπη συνδεδεμένη με χίλιους τρόπους σύγχρονη κοινωνία. Το αν το καταφέρνει με ένα καινούργιο και μοντέρνο τρόπο είναι στην κρίση σας.
 
*Η ταινία "Όσλο 31 Αυγούστου" θα παίζεται από την 1 Μαρτιου στους κινηματογράφους της Αθήνας. Δείτε το τρέιλερ εδώ.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News