(…) Θέλω να ρωτήσω πάλι τη μητέρα μου. «Το εννοούσες αυτό που είπες; Όλοι αυτοί οι αισχροί τσακωμοί μπροστά μου ήταν απλώς το βελτιωτικό για την ερωτική σας ζωή;». Κοιμάται. Θα πει πως έχω εμμονές. Θα με κατηγορήσει πάλι ότι πάω φιρί-φιρί για καβγά. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στα σκυλιά είναι ότι δε σε κατηγορούν για τίποτα. Έτσι εξηγείται που διάλεξα τον «γιατρό». Μ' ακούει πολύ και μιλάει λίγο. Επιπλέον, η αμοιβή του είναι μόνο χάδια και λίγα κοψίδια.
Με τους ανθρώπους συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σε ακούνε λίγο και μιλάνε πολύ, αλλά μόνο για τα δικά τους πράγματα. Τους παίρνεις, ας πούμε, τηλέφωνο για να τους πεις τα νέα σου και εκείνοι απαντάνε σαν χαμένοι: «ναι», «όχι», «καλά», «μπορεί», «ευχαριστώ». Στο τέλος, σου το κλείνουν στα μούτρα και ησυχάζεις. Αν το σκεφτείς, από τέτοιες κουβέντες είναι φτιαγμένος και ο διάλογος που κάνουμε με την ίδια τη ζωή. Η διαφορά είναι πως η ζωή δεν μας λέει ποτέ «ευχαριστώ» πριν μας κλείσει το τηλέφωνο. (…)

«Ο σκύλος με το λουλούδι στο στόμα», Νικόλας Περδικάρης (εκδ. Το Ροδακιό)

Όχι, δεν είναι ένα βιβλίο για χαριτωμένα σκυλάκια και ναζιάρες γατούλες. Ούτε για τραγικές ιστορίες ή αστεία κατορθώματα αξιαγάπητων τετράποδων. Άλλωστε όσοι έχουν ζήσει με ζώα συντροφιάς ξέρουν ότι αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι, κυρίως για το θεαθήναι, από την ουσιαστική εξωλεκτική επικοινωνία ζωής που αναπτύσσουν μαζί τους.

Τα Διηγήματα αφορούν τη ζωή, τις σκέψεις, τον έρωτα, τον θάνατο, όλα δηλαδή τα άλυτα μυστήρια που συγκροτούν τη φανερή και μυστική ζωή μας – κυρίως τη δεύτερη. Αυτή μοιράζεται κι ο ήρωας του βιβλίου σε ιστορίες που κυλάνε σαν το νεράκι κι ας σταματάς πού και πού για να σκεφτείς κάτι δικό σου. Αλλά αυτό δεν είναι η λογοτεχνία; Λόγια, σκέψεις και αισθήματα, μ΄ έναν τρόπο που δεν θα χρησιμοποιούσες, αλλά που μιλάνε για σένα – και για σένα.

Και τι ρόλο παίζουν τα τετράποδα σ΄ αυτές τις ιστορίες; Πολλούς και διαφορετικούς, καταλυτικούς για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο συγγραφέας. Είτε τα πίνει με τον αδέσποτο φίλο του τον «γιατρό», είτε υποκύπτει στον στημένο έρωτα της Αβάνας, της γάτας του ψυχαναλυτή του, είτε παρακολουθεί την Τσιτσιολίνα, το λευκό μαλτεζάκι που η πουτάνα Τζίνα το πήρε ως αντάλλαγμα για μια βίζιτα, είτε τη λαϊκιά αλλά αξιοπρεπή γάτα μιας ταβέρνας,…

Ιστορίες που τις διατρέχει ένας πικρός, λεπτός σαρκασμός, συνδυασμένος με μια φαντασία ανατρεπτική και μια κρυμμένη μελαγχολική τρυφερότητα. Το παζλ που δημιουργείται δείχνει ταλέντο και εμπειρία στη γραφή, παρότι είναι το πρώτο βιβλίο του Νικόλα Περδικάρη. Σας το συστήνω είτε αγαπάτε τα ζώα είτε όχι. Όπως θα 'λεγε κι ο συγγραφέας, όλοι το ξέρουμε ότι υπάρχουν ζώα που φέρονται ανθρώπινα και άνθρωποι που φέρονται σαν ζώα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News