Οι ταινίες αξίζουν όσο διαρκεί η συζήτηση που γίνεται μετά. Δεν έχει σημασία αν θα την κάνεις με παρέα ή μόνος με τον εαυτό σου. Στέκεσαι πάνω από το αποτύπωμα που σου έχει αφήσει στο μυαλό και το περιεργάζεσαι σαν παιδί που κοιτάζει για πρώτη φορά τα μυρμήγκια στο χώμα. Το παρατηρείς, το αγγίζεις με επιφυλακτικότητα, προσπαθείς να το κατανοήσεις. Η διαδικασία αυτή συνήθως παίρνει χρόνο. Όχι στην προκειμένη περίπτωση όμως. Η συζήτηση για τη «Ζωή της Αντέλ» εξαντλήθηκε σε μία απόσταση λίγων μέτρων -από την έξοδο του θεάτρου έως το σημείο όπου είχαμε σταθμεύσει το αυτοκίνητο. Και ξέρετε, όταν η ταινία διαρκεί τρεις ώρες, αυτό ίσως είναι μία απτή απόδειξη πως όσα είδες σε προβλημάτισαν όσο ένα διαφημιστικό σποτ telemarketing.

Δεν σας κρύβω πως, βγαίνοντας από την αίθουσα, άρχισα να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Είτε η αντίληψή μου έχει φθίνει χωρίς να το συνειδητοποιήσω είτε έχω γίνει πολύ κυνική πλέον μπροστά στον καθολικό πόθο και πόνο του έρωτα. Δεν ξέρω τι ελπίζω να ισχύει από τα δύο. Γνωρίζω όμως πως υπήρξαν στιγμές που πίστεψα ότι βρήκα το νόημα πίσω από τα κοντινά και αργά πλάνα. Περίμενα να σταθεί στο πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει η κάθε οικογένεια την ομοφυλοφιλία. Εις μάτην. Μετά, περίμενα πως θα σταθεί στη συμπεριφορά του κοινωνικού περίγυρου. Και πάλι τίποτα. Τέλος, περίμενα να δακρύσω κι εγώ όπως ανέφερε στον πρόλογό του ο υπεύθυνος διανομής για την Ελλάδα. Αδίκως.

Η ταινία ακούμπησε σαν αεράκι. Ενίοτε, μου έδινε την εντύπωση πως ο σκηνοθέτης μάς παρουσίαζε τον θαυμασμό του -ή και τον έρωτά του- για το πρόσωπο της Αντέλ, έτσι απλά, χωρίς σενάριο. Δεν τον αδικώ. Εξάλλου οι ερωτικές σκηνές δεν σου αφήνουν περιθώρια να το αμφισβητήσεις. Μα αυτό δεν σημαίνει πως τις βρήκα ενοχλητικές. Τουναντίον. Πώς, άλλωστε, μπορούν να σε ενοχλήσουν δύο σώματα που βιώνουν κάτι τόσο αληθινό όσο ένας οργασμός; Δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Το εξηγεί καλύτερα μία φράση ενός ηθοποιού στην ταινία: «Ο άνδρας βιώνει τον οργασμό εντελώς διαφορετικά από τη γυναίκα, γι' αυτό ίσως αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα διαφορετικά». Το πιστεύω, αλλά δεν μπορώ ακόμη να εξηγήσω γιατί τα οργασμικά βογγητά των κοριτσιών μετατράπηκαν στα αυτιά μου σε χασμουρητά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News