297
|

«Ο μύθος του Δράκουλα», Παναγιώτης Καρώνης (Το Δόντι)

Αρης Μαλανδράκης Αρης Μαλανδράκης 21 Απριλίου 2015, 19:33

«Ο μύθος του Δράκουλα», Παναγιώτης Καρώνης (Το Δόντι)

Αρης Μαλανδράκης Αρης Μαλανδράκης 21 Απριλίου 2015, 19:33

«Ο θάνατος είναι ένα αρπακτικό από το οποίο δεν μπορούμε να γλυτώσουμε. Οι βρυκόλακες, όμως, έχουν ανακαλύψει τη διαφυγή που όλοι λαχταρούμε. Αυτή, νομίζω, είναι η σαγήνη του βαμπιρισμού». Έτσι ερμηνεύει η Σέριλ Κένιον, ευπώλητη συγγραφέας στο -συγγενές- είδος του urban fantasy, τη γοητεία που ασκούν οι ιστορίες των βρυκολάκων και των φανταστικών όντων γενικότερα. Με κορυφαίο, ανάμεσά τους, το λογοτεχνικό δημιούργημα του Δουβλινέζου συγγραφέα Μπραμ Στόκερ: τον Κόμη Δράκουλα.

Στον μύθο του Δράκουλα εντρυφεί ένα βιβλίο που κυκλοφορεί από τις πατρινές εκδόσεις Το Δόντι, σε συνεργασία με την Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης & Πολιτισμού Κοινο_Τοπία. «Ο μύθος του Δράκουλα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο» είναι μια μελέτη του Παναγιώτη Καρώνη, που εξετάζει τις λογοτεχνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε ο Δράκουλας, αλλά ανατρέχει και στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς και στους θρύλους των Βαλκανίων. Ανιχνεύει τον μύθο των βρυκολάκων μέσα από παραδόσεις, αφηγήσεις και αιματοβαμμένες μαρτυρίες ενός ολόκληρου κόσμου προλήψεων και δεισιδαιμονιών.

Ο συγγραφέας καταγράφει και σχολιάζει τις ταινίες-σταθμούς με πρωταγωνιστή τον Δράκουλα, ξεκινώντας από το κλασικό «Νοσφεράτου» (1922) του Γερμανού σκηνοθέτη Φρίντιχ Βίλχελμ Μουνράου. Επιπλέον, περιλαμβάνει μια πλήρη φιλμογραφία με τις ταινίες του αιμοδιψούς κόμη. Οι αναφορές του βιβλίου εκτείνονται από τον Ρουμάνο ηγεμόνα Βλαντ Γ΄ Τσέπες που αποτέλεσε, ως γνωστόν, πηγή έμπνευσης για τον Δράκουλα, μέχρι τον άλλο μεγάλο πυλώνα του φανταστικού, τον «Φρανκενστάιν» της Μαίρης Σέλλεϋ.

Το τελευταίο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στα έργα της ελληνικής πεζογραφίας και ποίησης με θέμα τους βρυκόλακες. Ο θρύλος των απέθαντων, άλλωστε, είναι πολύ παλιός στην ελληνική λαϊκή παράδοση. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Καρώνης: «Στα κείμενα αυτού του είδους η φαντασία πρέπει να επικρατεί πάνω στην πραγματικότητα, το παράξενο πάνω στο κοινότοπο, το υπερφυσικό πάνω στο φυσικό, το ονειρικό πάνω στο υπαρκτό, το παράλογο πάνω στο λογικό, το σκοτεινό πάνω στο φωτεινό κι όλα μ’ έναν προσδιορισμένο τελικό σκοπό: να φοβίσουν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News