Λευκός ελέφαντας είναι συνήθως ένα βαρίδι που δεν μπορείς εύκολα να αποχωριστείς. Όπως η πίστη σου σε κάτι που αμφισβητείς, ή το τεραστίων διαστάσεων ημιτελές νοσοκομείο της ταινίας αυτής που έχει μετατραπεί σε κυψέλη τοξικομανών, εξαιτίας της αδιαφορίας της κεντρικής εξουσίας του Μπουένος Άιρες να το ολοκληρώσει. Γύρω από το κουφάρι του νοσοκομείου έχει αναπτυχθεί μια παραγκούπολη με ανθρώπους που έχουν πεταχτεί «έξω απ' το σύστημα». Εκεί, η μόνη συντεταγμένη εξουσία που υπάρχει είναι η εκκλησία και οι συμμορίες ναρκωτικών.

O αργεντινός σκηνοθέτης, μας μεταφέρει σ' αυτή την άθλια παραγκούπολη έξω από το Μπουένος Άιρες των χιλιάδων οικονομικών προβλημάτων. Με ρυθμούς και στιλ που εφάπτονται στον όρο και την έννοια του ντοκιμαντέρ στήνει μια δύσκολη στην ανάπτυξή της ιστορία πίστης και αφοσίωσης, με διλήμματα που σκιαγραφούνται αχνά στο διαφανές ρυζόχαρτο της πραγματικότητας που επικαλείται.

Ο Τζούλιαν και ο Νίκολας είναι δύο αφοσιωμένοι ιερείς που βοηθούν τους κατοίκους στη Villa Virgin όπως ονομάζεται η φτωχογειτονιά αυτή. Εκπροσωπώντας την εκκλησία και προσπαθώντας να βοηθήσουν τους φτωχούς ανθρώπους, έρχονται αντιμέτωποι τόσο με τη θρησκευτική πίστη όσο και με την αφοσίωσή τους στο σκοπό που υπηρετούν. Ο μεν Τζούλιαν (Ρικάρντο Νταρίν) θα συγκρουστεί με την κεντρική εκκλησιαστική εξουσία, ο δε Νίκολας (Ζέρεμι Ρενιέ) με την ίδια του την πίστη και τα ιδανικά, όταν πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον έρωτα και την ιεροσύνη.

Για να συντηρήσει το ενδιαφέρον του θεατή ο Τραπέρο καταφεύγει εύκολα στη φωτογένεια της φτώχειας, με την κάμερα να κινείται και να φιλμάρει συστηματικά τα εξαθλιωμένα πρόσωπα των κατοίκων της παραγκούπολης, μέσα σε βρώμικα, λασπωμένα και ερειπωμένα κτίρια. Νεαροί γκάγκστερς τοξικομανείς περιφέρονται, είτε καπνίζοντας ναρκωτικές ουσίες, είτε πυροβολώντας αλλήλους. Το πολύ καλό κάστινγκ σε όλους τους χαρακτήρες βοηθά. Αλλά και ο προωθούμενος αυτοσχεδιασμός στο παίξιμο των ηθοποιών, που φλερτάρει πάντα με ένα κάποιο «νεορεαλιστικό» στιλ ντοκυμαντέρ, καταφέρνει να σε παρασύρει συναισθηματικά. Αυτό δεν είναι κακό πάντα, όταν όμως καταλαβαίνεις πως παραγίνεται επιτούτου, απογοητεύεσαι…

Μια τολμηρή και παρατραβηγμένη σκέψη θα ήταν να διαβάσουμε το φιλμ έχοντας στο μυαλό μας τον ιταλικό νεορεαλισμό του Ροσσελίνι στο «Ρώμη Ανοχύρωτη Πόλη». Ίχνη από τέτοιες προθέσεις ανιχνεύονται εδώ κι εκεί. Οι καλλιτεχνικές αποστάσεις, όμως, είναι μεγάλες παρόλο που ο Τραπέρο προσπαθεί να τις μικρύνει…

Η ταινία Λευκός Ελέφαντας παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ  στην κατηγορία Trailer του Protagon.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News