«Είναι ωραία στο “αλλού” μου, βρε! Χρόνια τώρα, είναι το καταφύγιό μου. Εκεί φαντάζομαι, δημιουργώ, γλείφω τις πληγές μου, συμμαζεύω χαρακτήρα, τιμωρώ εγωισμούς, κλείνω λογαριασμούς και, στο τέλος, ανάβω και το τσιγαράκι μου…».

Άναψα κι εγώ τσιγάρο και διάβασα πολύ γρήγορα και τις 165 σελίδες του βιβλίου – ψιλοχάθηκα, να σου πω την αλήθεια, κάνοντας κι άλλο τσιγάρο. Χάθηκα με την απλότητα που είναι γραμμένο το «Να σε χαζεύω», σαν να βρεθήκαμε δύο φίλοι για να τα πούμε – φτιάχνω καφέ, έτσι;

Είναι σκέψεις μιας γυναίκας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, αλλά αυτές περιλαμβάνουν και καταστάσεις που εύκολα μπορεί να βιώσει και ένας άντρας. Δεν είναι ένα «γυναικείο» βιβλίο, είναι unisex, μέσα στις σελίδες του μπορεί να συναντήσεις τον εαυτό σου, με το δικό σου πρόβλημα που -όπως αντιλαμβάνεσαι- το λούζονται κι άλλοι. Μη χαίρεσαι, δηλαδή, δεν είσαι μόνος σου, δεν έχεις την αποκλειστικότητα στις στραβές της ζήσης μας. Ευτυχώς! Να είμαστε όλοι μαζί, παιδιά, να σας πω και το άλλο που μου συνέβη τώρα που το θυμήθηκα – α, κι εσύ το ίδιο θέμα έχεις έτσι;

Θεωρώ, λοιπόν, ότι αυτή είναι και η πιο σημαντική επιτυχία αυτού του βιβλίου: Συμπυκνώνει, μέσα σε διαφορετικές ημέρες, αυτοτελείς ιστορίες που είναι πολύ πιθανό να περάσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας – αν δεν τα έχουμε ήδη ζήσει κάποια από αυτά, έτσι; Την ίδια στιγμή βγάζει και συναίσθημα η πλοκή και πλάθει στο μυαλό σου εικόνες που θα ήθελες, που θα θέλεις και, μη λέμε τα ίδια, που έχεις περάσει. Μικρές ή μεγάλες σκέψεις ξεπηδούν σαν ξωτικά στο μυαλό σου μέσα σε πέντε σειρές – κι αυτό αποτελεί άλλη μια επιτυχία του βιβλίου. Βλέπεις την επιθυμία να έρχεται καταπάνω σου και δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να την αποφύγεις, αφού γεννιούνται μπροστά στα μάτια σου ονειράκια. Σε κάποια στιγμή γράφει η συγγραφέας «…Πόσο θα 'θελα τώρα να φεύγαμε μαζί. Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω…». Ε, εντάξει, πες μας τώρα ότι δεν το έχεις πλάσει κι εσύ στο μυαλό σου για κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο… Και το πολύ διδακτικό είναι ότι μέσα από την πλοκή αυτού του προσωπικού ημερολογίου-blog-μυθιστορήματος-όπως_και_να_το_πεις_μέσα_είσαι, παρακολουθείς τη φαινομενική ζωή ενός ανθρώπου που έχει κοινές συνήθειες με εσένα, αλλά την ίδια στιγμή κάνεις βουτιές στις βαθύτερες σκέψεις του και καταλήγεις να σκέφτεσαι: «Διάολε, επιτέλους, γήινη σκέψη δίπλα μου, γήινη συνήθεια, γήινη αντίδραση, ζωή με τις λακκούβες της». Επειδή, εννοείται, μη σε κουράζω, έχεις πέσει στις ίδιες…

Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη
165 σελίδες
ISBN 978-960-456-412-5

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News