Ο ee cummings, ο ποιητής που επέμενε να γράφει το όνομά του με μικρά γράμματα, γεννήθηκε το 1894 στο πολύ wasp Cambridge της Μασαχουσέτης, έζησε μια ανέφελη παιδική ηλικία τύπου New Hampshire στο μέσο της οποίας, οχτώ χρονών για να το κάνω πιο λιανά, έγραψε τα πρώτα του ποιήματα! Μεγαλώνοντας σπούδασε λατινικά και ελληνικά στο Harvard όπου δίδασκε ο πατέρας του. Αργότερα μάλιστα δημοσίευσε και μια ποιητική συλλογή με τον ελληνικότατο τίτλο ΧΑΙΡΕ, παρά τις αντιρρήσεις του εκδότη του ότι δεν θα καταλάβαινε κανένας τι στο καλό εννοούσε. Παρά την φανερή ακαδημαϊκή προτίμησή του στις νεκρές γλώσσες, η δική του γλώσσα άνθιζε ολοζώντανη όπως αποδεικνύουν τα ποιήματα που δημοσίευσε τότε στο περιοδικό της μεγάλης του αμερικανικού γένους σχολής.

Μετά την αποφοίτησή του ζει σε γενικές γραμμές αυτό που ο μέσος άνθρωπος (mostpeople στην περιπαικτική γλώσσα του cummings )λέει ζωή χαρισάμενη: γράφει, ταξιδεύει πολύ ειδικά στο Παρίσι όπου αμέσως εναγκαλίζεται το νταντά, κάνει πολύ καλές παρέες (τον Ντος Πάσος και τον Εζρα Πάουντ), ζωγραφίζει μετά μανίας, παντρεύεται (τρεις φορές), χωρίζει (δυο φορές), ερωτεύεται (ποιος ξέρει πόσες φορές;), κάνει ένα παιδί (τη Νάνσυ), ανεβάζει θεατρικά έργα, αδιαφορεί για την κατακραυγή των κριτικών (και πολύ καλά κάνει), κάνει δημόσιες διαλέξεις με την απαράμιλλη χάρη του και πεθαίνει διασημότατος ενώ ετοιμαζόταν να κόψει ξύλα για το τζάκι του. Ήταν 68 χρονών και μας άφησε κληρονομιά 3000 αστραφτερά ποιήματα. Ήταν ένας τυχερός άνθρωπος και μείς που τον διαβάζουμε ακόμα τυχερότεροι. Γιατί ο ποιητής αυτός δεν έχει απλώς θαυμαστές αλλά από πολύ νωρίς απέκτησε αυτό που στην ποπ κουλτούρα έγινε γνωστό ως φαν κλάμπ.

Ο λόγος του μοιάζει με «διακεκομμένο τηλεγράφημα ενός παιγνιώδους εξωγήινου όντος που παραδίδει χαμογελαστά αινιγματικά μηνύματα» σ΄αυτήν την εποχή του ζόφου. Κάτι σαν τον Μπέκετ με λιακάδα, όπως χαρακτηριστικά λέει ο μεταφραστής του. Αγαπάει το συνηθισμένο με τον πιο ασυνήθιστο τρόπο, σαν ένα παιδί – σοφός γέρος που παίζει με λαμπερά θραύσματα λέξεων.. Είναι ο εραστής του παρόντος, αυτός που παρέδωσε τη σοβαροφάνεια στη χλεύη, κι έγραψε στροφές σαν κι αυτή:

«μόλις ο άνθρωπος σκοπό το έβαλε τον εαυτό του
ν΄αφανίσει τράβηξε το ήταν
απ΄το θα και βρίσκοντας μόνο το γιατί
το σύντριψε (χωρίς κουβέντα) μέσα στο επειδή»

Ο Βασίλης Αμανατίδης, νέος και επίσης παιγνιώδης βορειοελλαδίτης ποιητής, μεταφραστής, περφόρμερ και πεζογράφος, συνάντησε τον ποιητή όταν τον χρειαζόταν περισσότερο: την εποχή που υπηρετούσε τη θητεία του στην πολεμική αεροπορία το 2000. Πήρε τις άτακτες λέξεις του ποιητή σαν αντίδοτο στη θλιβερή ομοιομορφία του στρατώνα, βούτηξε στη σοφή του αφέλεια, ο αμετανόητα βαθύς παιδισμός του cummings έγινε ο αναπνευστήρας του. Κι όταν αναδύθηκε ξανά από το πηγάδι της μετάφρασης έφερε μαζί του στον αφρό 44 ποιήματα αποδείξεις «που τους ανόητους κάνει να εννοήσουν (τον παγερό εμένα δηλαδή) πως όλα τα ζητήματα του νου μαζί ωχριούν μπροστά σε μία βιολέτα»!

Απολαύστε τα – κατά προτίμηση ένα ανοιξιάτικο πρωί που θα ξυπνήσετε και ξαφνικά όλα τα κομματάκια σας θα είναι στη θέση τους …

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News