Ένα βιβλίο για την παραλία ζήτησε το protagon.gr να προτείνω και εγώ, φέρνοντάς με σε μεγάλη αμηχανία διότι ούτε στην παραλία κατεβαίνω συχνά ούτε τα βιβλία που διαβάζω είναι για την παραλία και τελικά νομίζω ότι πολλοί απλά κρατούν ένα βιβλίο στην παραλία αλλά δεν το διαβάζουν κιόλας.

Το μόνο έντυπο άλλωστε που μπορεί ν’ αντέξει το λιοπύρι, την άμμο και το αλάτι, νομίζω πως είναι η αθλητική εφημερίδα. Και πολλοί άνδρες, μεταξύ τους και εγώ, αυτό εννοούμε διάβασμα το καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα. Η αθλητική εφημερίδα είναι κάτι σαν το «βρώμικο». Ξέρουμε από πριν πόσο λίγο ωφέλιμο και καθαρό είναι αλλά αυτό δεν μας κόβει την όρεξη. Και όταν αρχίζει η συζήτηση για διαπλοκή αντί για διάφορες θεωρίες συνωμοσίας από τις αθλητικές εφημερίδες θα έπρεπε να ξεκινήσει όπου είναι ασύστολη. Πόσες άραγε έχουν στο μυαλό τους για ανεξάρτητες οι αναγνώστες; Είδαμε μάλιστα τις προηγούμενες ημέρες ακόμη και πολιτική εφημερίδα του ας πούμε προοδευτικού χώρου στη διαμάχη Βαρδινογιάννη-Πατέρα να προσφέρει στις αθλητικές σελίδες της αδιάντροπα προβολή και επιδοκιμασία στις θέσεις του πρώτου και να απαξιώνει τις κινήσεις του δευτέρου, λόγω της δανειακής εξάρτησης φαντάζομαι, από την Τράπεζα που ελέγχει η οικογένεια.

Έτσι, την ώρα που έχουμε πέσει στα γόνατα και φιλάμε τις τάπες στα παπούτσια του Γκατούζο και του Γκαλάς, καταλήγω να προτείνω το βιβλίο του Μάκη Διόγου με μικρές σε έκταση αλλά συγκλονιστικές σε περιεχόμενο αθλητικές ιστορίες, κυρίως από το ποδόσφαιρο. Ο υποψήφιος αναγνώστης θα μείνει νομίζω έκπληκτος από πραγματικά και ιστορικά πλέον γεγονότα που σχετίζονται με τις… κλωτσιές όπως απαξιωτικά εκφράζονται πολλοί για το χώρο της μπάλας.

Υπάρχει αθλητής, ο Γεώργιος Ιβανώφ (Θυμηθείτε το Ιφανόφειο στη Θεσσαλονίκη), που η ζωή του και η αντιστασιακή δράση του μέχρι την εκτέλεσή του στην Καισαριανή το 1943 από τους Γερμανούς είναι κινηματογραφική ταινία. Άλλη μια ταινία θα έφτιαχνε κάποιος με τη ζωή του ποδοσφαιριστή Άγγελου Μεσσάρη, που λόγω της κομμουνιστικής του ιδεολογίας, το 1930, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει στα 22 του, το χώρο του ποδοσφαίρου. Σκηνή από ευφάνταστο σκηνοθέτη θα μπορούσε να είναι και η ανάγνωση έργων του επί δυο 45λεπτα ενώπιον χιλίων οπαδών της ομάδας του Αμβούργου Σανκτ Πάουλι, της «αμαρτωλής συνοικίας» της πόλης, ποιού λέτε; Του ίδιου του Γκίντερ Γκρας που πήγε και διάβασε ο ίδιος σελίδες από τα βιβλία του στη γιορτή για τον υποβιβασμό(!) της. Ναι, γιορτή για τον υποβιβασμό ακριβώς όπως έκανε χρόνια αργότερα και η κάπως αντίστοιχη με τη Σανκ Πάουλι, η (υπέροχη σαν νοοτροπία οπαδών) ομάδα του Αστέρα Εξαρχείων.

Ακόμη υπάρχουν στις 146 μικρού σχήματος σελίδες του βιβλίου αφηγήσεις για τους Βάσκους, για την Ομόνοια της Κύπρου, για την ομάδα των καπνεργατών της Δράμας, για την Μάντζεστερ που κυλούν σαν το νερό. Το ποδόσφαιρο αν και σήμερα προσφέρεται σε συσκευασία πολυτελείας προσφέρει ακόμη διάφορες ρομαντικές ιστορίες και ιστορίες με πολιτικό νόημα. Και όποιος ψάχνει ανταμείβεται. Μόνο που όλα αυτά είναι αρκετά σοβαρά και δεν είναι για τους «παραλίες» και τους οπαδούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News