Ένα μάτσο κουφάρια πλοίων να σαπίζουν σε μια γωνιά του λιμανιού της Νέας Ορλεάνης μια μουντή, συννεφιασμένη μέρα θα μπορούσε να είναι ένας από τους πολλούς συμβολισμούς της ζωής και του έργου ενός από τους μεγαλύτερους δραματοποιούς του παγκόσμιου θεάτρου. Ο μεγάλος Τένεσι Ουίλιαμς έζησε μια ζωή γεμάτη μεγάλες επιτυχίες. Που φαίνεται όμως ότι ήταν αποτέλεσμα ενός δυστυχισμένου, κατά τα άλλα βίου.

Αλήθεια θα υπήρχε ποτέ Μπλανς Ντυμπουά, πριγκίπισσα Κοσμονόπολις ή ακόμα και εκείνη η κυρία Στόουν με την ρωμαϊκή της άνοιξη, αν δεν υπήρχαν στην ζωή του συγγραφέα η μητέρα του και, κυρίως, η αδερφή του, Ρόουζ; Θα ήταν ποτέ ικανός να πλάσει τόσο καθημερινούς και συνάμα τόσο σύνθετους χαρακτήρες αν δεν μεγάλωνε σε μια δυσλειτουργική οικογένεια σαν την δική του; Θα κατάφερνε ποτέ να τιθασεύσει τους δαίμονες του (για να τους ξορκίσει ούτε λόγος) αν δεν κατάφερνε να αποτυπώσει στο χαρτί όλα αυτά που τον στοίχειωναν;

Στις σελίδες των έργων του φανερώνεται η πλάνη του αμερικανικού ονείρου, εξυφαίνεται η αποδόμηση της «Αγίας Οικογένειας» και αποκαλύπτονται τα ψέματα που επιμελώς κρύφτηκαν κάτω από το χαλί της ευμάρειας. Μέσα σε συνήθως πνιγηρές ατμόσφαιρες, γεμάτες καπνούς, ιδρώτα και υγρασία, οι ήρωες του Ουίλιαμς επιβιώνουν, ασφυκτιούν, λογομαχούν και τσακώνονται, και ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν βγαίνουν νικητές. Το αρχαίο δράμα αναβιώνει μέσα από τις σελίδες των πεσιμιστικών του αριστουργημάτων, δύο από τα οποία κερδίζουν το βραβείο Πούλιτζερ: «Λεωφορείο ο Πόθος» το 1948 και «Λυσσασμένη Γάτα» το 1955.

Το δεύτερο εξ’ αυτών μεταφέρθηκε φέτος και στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή, έχοντας προηγουμένως φυσικά γνωρίσει πλήθος άλλων διασκευών. Από τις 18 Οκτωβρίου στο θέατρο «Θησείον» ένας εξαιρετικός θίασος, με επικεφαλής τον Νικήτα Τσακίρογλου φέρνει στα μάτια του κοινού τα ανομολόγητα μυστικά και τις κρυμμένες αλήθειες μιας φαινομενικά αξιοσέβαστης, παραδοσιακής οικογένειας του αμερικανικού Νότου.

Από Τετάρτη έως Κυριακή, οι ήρωες του αριστουργήματος του Ουίλιαμς ζωντανεύουν επί σκηνής, γίνονται πιόνια πότε του έρωτα και πότε του θανάτου και μας παρουσιάζονται ως ξένοι που απλώς συμβιώνουν σε ένα παιχνίδι που όλοι στο τέλος θα βγουν χαμένοι.

Όπως άλλωστε λέει χαρακτηριστικά και η Μάγκι: «Δεν ζω μαζί σου, απλώς μοιραζόμαστε το ίδιο κλουβί».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News