Ο Τζόνι Ντεπ θυμήθηκε τις ινδιάνικες ρίζες του (ανάμεικτες με γερμανικές και ιταλικές) και μια γυναίκα από τη φυλή των Κομάντσι προσφέρθηκε να τον υιοθετήσει για να γίνει, σύμφωνα με τα έθιμα, επίτιμο μέλος της φυλής της. Όλα αυτά, βέβαια, στο πλαίσιο ενός καλοστημένου επικοινωνιακού παιχνιδιού για την προώθηση της καινούριας του ταινίας, στην οποία υποδύεται έναν Ινδιάνο. Ο «Μοναχικός Καβαλάρης», που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 4 Ιουλίου, αποτελεί το κινηματογραφικό ριμέικ της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Lone Ranger» (προβαλλόταν και στην ΥΕΝΕΔ τη δεκαετία του ’70). Πρωταγωνιστούσε ο μασκοφόρος ρέιντζερ του τίτλου, έχοντας ως αχώριστο σύντροφο τον Ινδιάνο Τόντο. Αυτόν δηλαδή, που υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ με ένα εντελώς… εκκεντρικό λουκ. Κάτι που διαφέρει ριζικά από την εικόνα, αλλά και την πραγματική ταυτότητα του Τζέι Σίλβερχιλς (1912-1980), που υποδύθηκε τον Τόντο στη μικρή οθόνη. Εκείνος, βλέπετε, ήταν ένας παραδοσιακά ντυμένος (και χωρίς… βαλσαμωμένο πουλί στο κεφάλι) ήρωας που δεν είχε ανάγκη υιοθεσίας για να «επικυρώσει» την καταγωγή του, αφού ήταν γέννημα-θρέμμα Ινδιάνος.

Το 1949, που άρχισε να προβάλλεται στην Αμερική η τηλεοπτική σειρά, οι πραγματικοί Ινδιάνοι ήταν απλοί κομπάρσοι που υποδύονταν τους «κακούς» στα γουέστερν. Τα ίδια αντιμετώπισε και ο Τζέι Σίλβερχιλς, που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε έναν καταυλισμό Ινδιάνων στο Οντάριο του Καναδά. Αρχισε να δουλεύει στο σινεμά το 1937, σε ρόλους άγριου… κεφαλογδάρτη. Σαράντα χρόνια αργότερα, θα κατάφερνε το ακατόρθωτο -μέχρι τότε- για Ινδιάνο στη σόου μπίζνες: να δει ένα αστέρι με το όνομά του στο περίφημο Walk of Fame του Χόλιγουντ. Χάρη στο ρόλο του Τόντο, φυσικά, που αποτέλεσε ευχή αλλά και κατάρα στην κατοπινή του καριέρα. Μετά το τέλος της τηλεοπτικής σειράς, το 1959, συνέχισε να εμφανίζεται σποραδικά σε ταινίες και τηλεοπτικά σόου υποδυόμενος -πάντα- τον Ινδιάνο. Εφθασε μέχρι τα… ανώτερα κλιμάκια της ινδιάνικης εξουσίας, κάνοντας τον Τζερόνιμο στο κλασικό γουέστερν του Ντέλμερ Ντέιβς «Σπασμένο Βέλος» (1950). Και εκεί όμως, άλλος κατείχε τα πρωτεία: ο υπερήφανος αρχηγός των Απάτσι, Κοτσίς που, επιπλέον, τον υποδυόταν ένας λευκός ηθοποιός, ο Τζεφ Τσάντλερ.  

Σε αντίθεση με τον Τζόνι Ντεπ, που ανέλαβε το ρόλο του Τόντο με τη λάμψη ενός φτασμένου σταρ, ο Τζέι Σίλβερχιλς και οι υπόλοιποι Ινδιάνοι της Αμερικής, έβλεπαν τους λευκούς να ενσαρκώνουν (με στερεότυπο, τις περισσότερες φορές, τρόπο) πρόσωπα και χαρακτήρες της δικής τους ιστορίας. Όπως ο Μπορίς Καρλόφ, Ινδιάνος της φυλής Τσοκτάου στον «Αποστάτη» (1948), ο Μπαρτ Λάνκαστερ, τελευταίος πολεμιστής των Απάτσι στον «Σκλάβο που δεν λύγισε ποτέ» (1954), ο Πολ Νιούμαν, λευκός -μεν- που ανατράφηκε από τους Απάτσι στο «Ομπρε» (1967), ο Ελβις Πρίσλεϊ, απόγονος της φυλής Ναβάχο στο «Στάσου πιο πέρα Τζο» (1968) κ.λπ. Ο Τζέι Σίλβερχιλς κατάλαβε πρώτος ότι οι συνάδελφοί του, Ινδιάνοι ηθοποιοί, χρειάζονταν μια άλλου είδους εκπαίδευση. Για αυτό ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 το Εργαστήρι των Αμερικανών Ινδιάνων Ηθοποιών, στην Καλιφόρνια, έχοντας ως στόχο να μπορούν -επιτέλους- να ερμηνεύουν οι ίδιοι τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες με Ινδιάνους. Ο Γκράχαμ Γκριν της φυλής των Ονέιντα, που υποδύθηκε τον Ινδιάνο αρχηγό στο «Χορεύοντας με τους λύκους», αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το ίδιο και ο Φλόιντ-«Κόκκινο Κοράκι»-Γουέστερμαν, από τη φυλή των Σιού, που έκανε τον ηλικιωμένο αρχηγό «Δέκα Αρκούδες» στην ίδια ταινία. Τη… χαριστική βολή, πάντως, στην κινηματογραφική κυριαρχία των λευκών έδωσαν τα μέλη της φυλής Τζικαρίλα Απάτσι. Το 1971 χρηματοδότησαν την παραγωγή του γουέστερν «A Gunfight», με τους Κερκ Ντάγκλας και Τζόνι Κας, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο στο τελικό αποτέλεσμα παρόλο που κανείς Ινδιάνος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία αυτή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News